"Yeni birileri taşınıyor galiba Osman Amcanın ikinci katına." Mahallenin dedikoducu kadınları kaldırıma oturmuş, bir yandan çekirdek çitliyor, bir yandan da milleti çekiştiriyorlardı.
Ali mahalle de evlerinin bulunduğu sokağın köşesini dönmüştü o sıra. Öyle alelade bir şekilde yürüdüğü yolda durakladı.
Karşısında gördüğü manzarayla tutuklu kalmıştı. O ahu gözlerini görmüştü önce Nüzhetin, omuzunun biraz altında biten ve kat kat kesilmiş saçları bir oyana bir burana savruluyor, sırtını vuruyordu. İnce beli, ah o ince beli ve üzerindeki kırmızı elbise ile o kadar uyumluydu ki, olduğu yerde bir iç çekti Ali. Sonra kalbinden vuruldu Nüzhet'in bir gülüşü ile.
Neydi bu yaşadığı, İlk görüşte aşk mı? Neydi bu kalbini kasıp kavuran hisler? Vücudu alev alıyordu sanki Ali'nin. İlk kez böylesine bir his ile kavruluyordu bedeni.
Nüzhet ise her şeyden habersizdi, artık daha fazla barınamayacakları eski mahallelerinden kurtulmuş yeni bir mahalleye taşınmışlardı. Başını soluna çevirdi Nüzhet ve o da Ali'yi gördü.
Pür dikkat onu izleyen Ali'yi süzdü gözünün ucu ile ve dudaklarında samimiyetten uzak bir gülüş hakim oldu. O gülüşün arasından ise içindeki hisleri anlatan bir kelime döküldü.
"Aptal."
YOU ARE READING
Velehzede
Non-Fictionİmkansızı sevmekse aşık olmak, yüreğin acıya mahkum olur. Aşık olmak acıysa eğer aşıklar hiçbir zaman kavuşamaz demektir. • "Duyun beni. Bokluğun içine battım. Deli gibi seviyorum deli gibi!" Diye haykırdı karşısındaki denize. Oturduğu sandalyeden k...
