Why Does it Matter?

Chapter 28: Stabilize

When she turned to us, her black studded dress, a signature beret hat and a killer platform heels. Hindi nagbabago ang mukha niyang hindi pinapakita ang kahit anong katandaan sa kanyang mukha. When her eyes linger on me ay nakita ko ang pagkislap noon along with her wicked smile and an evil smirk!

Anong ginagawa ng bruhilda niyang ina dito? Iniisip ko pa lamang ang maari niyang gawin sa akin parang gusto ko na lamang mahimatay sa nerbyos!

"Mrs. Montevedra! Good evening!" My mom looks so fond of her na para silang mag-kumare na nag-uusap ngayon. Her evil smirk didn't leave her majestic face at iilang sulyap pa sa akin ang ipinakita niya. I sigh in defeat na andito na naman siya, knowing her presence makes me think na si Ven ay nasa gilid lamang!

Iilang minute pa at hindi ko na nakita ang ina ko sa aking harap, with just a few day dreams ay nalingat na ako sa pwesto ko at naiwan ni mama! Pagkatapos niya akong hatakin dito ay bigla na lamang siyang aalis.

"How are you, stupid girl?" Ang mapaglarong tono sa boses niya ay hindi na naalis sa kanyang tinig. Hindi ko na napigilan ang pag-irap sa kanya dahil sa tanong. I'm good! Lintek! Good to go to heaven dahil andito ka na naman! Hmp!

"Mrs. Montevedra—"

"I really think you're stupid kapag tinatawag mo ako niya, aside from it's gross. I don't like it. We all know you should call me Mom! My god!" Her voice sounds like something who's my age! Grabe rin naman makadalaga ang babaeng ito! Akala mo walang anak na kasing tanda ko1

"Break na kami ng anak mo, matagal na po." The 'po' on the end of my sentence sounds so out of context dahil 'din naman ako sanay na ginagalang siya. She usually talks to me with the same wordings of my age. Ilan taon na nga ba ang babaeng ito?

Natahimik siya dahil sa sinabi ko. I didn't move in my place. Nakita ko pa siyang kumuha ng dalawang wine flute sa kakadaan lamang na lalaki and initially handed me the other one. Wala 'rin naman akong lakas ng loob na tanggihan siya so I accepted her offer.

"You know, I always see myself in you, Aryanna." Napalingon ako sa kanya ng marinig ko sa unang pagkakataon na banggitin niya ang pangalan ko. She's looking at the sea of people in front of us, natanaw ko pa sa hindi kalayuan si Ark na nakikipaglokohan sa mga kaibigan niya.

"My husband left us so he could pursue his dream of being the finest architect of his time. Lumipad ng Espanya para mag-aral. Jupiter Montevedra is now one of the most famous architect of his kind, and I never know when will he comeback... o kung may balak pa ba siyang bumalik. It's been 12 years since he flew away reaching his dreams and he never comeback, not even once since then." She said at parang nanlamig ako sa narinig sa kanya. I look at the wine flute in front of me at lumunok. I gaze back at her at walang ka-ekspre-ekspresyon ang mukha niya. It's like a forbidden story that she's been telling over and over again until it didn't feel like a secret anymore.

"I understand that all of us have dreams. Si Peter, he's dreams are big and enormous, and he can conquer the world with his will, and he did. Ako? Pangarap ko lang ang makasama siya, bumuo ng pamilya na siya ang katuwang ko. And I guess that's my biggest mistake in life." I couldn't even interfere in her. Her dark chocolate colored eyes are so engross, ni hindi ko alam kung saan niya ipinupukol iyon.

"My dreams are simple, so I agree to marry him kahit pa alam kong hindi pa siya handa roon, na pangarap niya lamang ang iniisip niya sa mga panahong iyon. We tried, but things that were forced together ended up in the wrong ways, no matter the amount of effort you put in it. Kung ano pa iyong hinahawakan mo ng mahigpit, ayun pa ang mawawala sa iyo. And I guess, I never learn when both of my child wanted to get away from me." Hindi man bakas ang sakit sa mukha niya, ako ang nasasaktan sa sinabi niya. I look at her and never expect she will have a side like this, not even a soft heart like this.

"There's a thin like between fear and love, Aryanna. I started to fear my love for my husband that it turned into hate over time. Hindi matanggap ng puso ko, na kahit pa ano ang gawin ko, magkaanak man kami. Hindi mapapantayan noon ang kagustuhan niyang mangarap ng matayog at mataas. Well, Montevedra's are known for their perseverance and ahold on their passions and dreams kaya nga masyadong malawak ang idustriya ng pamilyang ito. But it bears a great responsibility and sacrifice. And with Peter kami ang isinakripisyo niya just to achieve his dreams. " Nang humarap siya sa akin ay parang napapitlag ako sa ayos ng kanyang mukha. The layers of emotions on her eyes are evident, ang galit, takot, panghihinyang at pagmamahal. Naroon lahat sa kanyang mga mata.

"And my children have their father's stupid DNA in them. They are Montevedras who's faithful and loyal to their dreams. Ang tanging kaibihan lang, my daughter loves you enough to hesitate. My daughter loves you enough that you even equalize among the dreams that she has in her heart. And I know, narealize na ni Veriane ang mga bagay na mas importante kesa sa pangarap niya." Napalingon ako sa dereksiyon na pinagbalingan ng kanyang ulo matapos niyang sabihin iyon.

And walking on the entrance of the function hall. In formal slacks with an elegant belt on it. A white crop top and a formal blazer, exposing her abs and her beautiful sun-kissed skin. Ang mga mata'y naghahanap sa kumpol ng tao hanggang sa makita niya ang akin.

I can feel my heart twitch in so much feels dahil nakita ko na naman ulit ang tsokolate niyang mata. Those brown eyes na pakiramdam ko buhay na buhay habang tinitignan ako. Her face is stoic, hindi ko mabasa kung ano ang nasa isip niya. Hindi ko rin mawari kung ano ang dahilan kung bakit nandito siya. Don't tell me my mom invited her? Oh my gosh!

Parang tambol ang puso ko dahil sa kaba ng makitang naglakad siya papunta sa dereksiyon ko.

"I always like you Aryanna for my daughter... dahil alam ko na gaya ko, handa ka 'ring palayain ang anak ko kung sa tingin mo iyon ang tamang desisyon. But might as well ask her first before coming up with a decision of your own." Her mother said bago tuluyang lumayo sa akin, exiting gracefully at nakahanap na agad ng kausyoso na dadaluhan. Wow, parang hindi niya kwinento ang love life niya sa kanyang iniasta!

"Hey..." para akong napapitlag ng makit ana si Ven sa harapan ko. I shyly look at her at iniwas pa ang tingin bago nilagot ang champagne sa hawak kong wine flute.

"Are you okay now?" Hindi ko alam kung tunog plastic baa ng tanong ko kaya naman napunta sa isang linya ang mga labi ko. Nahihiya dahil baka naririnig niya ang kabog ng puso ko.

"What did my evil mother told you?" tanong niya imbes sagutin ang tanong ko. Bahagya akong umiling sa kanya at kinagat ng marahan ang gilid ng pisnge.

Her hair is a little bit longer now. Halos dalawa o tatlong buwan na yata kaming hindi nagkikita and she looks more than okay now than the last time that I saw her on that hospital bed.

"Wala. May naikwento lang. Why are you here—"

"Ate Iyssa!" Hindi pa man ako natatapos ay naagaw na agad noon ang pansin naming. Napatingin ako sa kapatid ko na lumapit sa amin na puno ng adorasyon ang mga mata.

"Hi! Arkin." Bati niya pa sa kapatid ko sabay high-five. Close sila?

"Sina mama po andoon sa may harapan! Kanin aka pa nga nila inaabangan, ate!" tumango naman si Iyssa sa kanya bago ako balingan, ako naman ang hindi makapagsalita ngayon ay nalilito dahil sa sinasabi ng kapatid.

"Sige, babatiin ko sila, tito at tita mamaya." Tito at tita? Kelan pa niya tinawag ang mga magulang ko ng ganyan? Diyos ko! May hindi ba ako nalalaman dito?

"Ayos ka na ba ate? Kamusta iyong injury mo? Magaling na ba?" Sunod-sunod na tanong ni Ark habang tinitignan ang kabuuan ni Ven. I even spat a look on her knee na natatabunan ng slack niya ngayon. Wala na 'ring benda ang kamay niya kaya naman mukha na siyang maayos.

"Ayos na naman ako, kailangan ko lang mag-undergo ng therapy." Sagot niya sa kapatid ko, tumango-tango naman si Ark na parang bumalik sa pagkabata sa harap ni Ven. Even some investors are staring at her.

"Let's go to your parents, babatiin ko lang sila." She whispers in me kaya naman tumango-tango ako habang naiinis sa sarili. I look at her back na nauna nang puntahan ang mga magulang ko. I even hit my chest a little dahil parang mababaliw ako ng bahagya sa nararamdaman na naman.

Nang marating namin ang mga magulang ko. My mother look at her in awe at dinaluhan ng isang yakap! My pupils dilated by how they receive Ven na parang kilalang-kilala nila iyon. I look at my father and he's looking at me intently too.

"Naku! Hija! Sobrang gumanda ka! Kamusta ka naman? Nabalita noong nakaraan na napano ka, a?" Sunod-sunod na tanong ni mama. I look at Ven and shift my gaze to my mother again. Ven slightly nod at her bagao sumagot.

"Ayos na naman po ako, hindi nga lang ako makakabalik pa sa pag-vovolleyball dahil sa kondisyon." I didn't hear any remorse in her tone habang sinasabi iyon sa akin ina.

I watch her talk to my mother, nagkwekwentuhan na akala mo ay hindi sila nagkalayo ng ilang taon. I don't even know that they know each other like this!

"Ha? Osige! Hiramin mo na muna si Aryanna. Si Monique ay may kinakausap, mukhang kailangan bumalik sa ospital." Napabaling ako kay mama ng marinig iyon. Ven is looking at me as if asking permission sa sinabi ng aking ina.

"Ho?" I sound so dumb with my answer. Isang maliit na ngiti pa ang sumilay sa labi ni Ven habang ako ay unti-unting natataranta ng mag-sink in ang sinabi ni mama.

"Go na anak! Sumama ka na kay Ven! Naku itong batang ito. Walang palyang pinapadalhan ako ng halaman kada birthday ko! Ngayon na importanteng araw ay sumipot pa siya para lamang mabati kami!" My jaw dropped on my mother's remarks on Ven. I didn't know that! She's been sending my mother plant?! Oh my gosh!

Hindi pa man nakakasagot ay hinapit na ni Vena ng bewang ko at ginaya ako palabas. I look at her na mukhang walang balak mag-explain sa akin. Her face is back to its stoic state hanggang sa makarating kami sa parking lot.

"Teka, saan tayo pupunta?" Natataranta ko pang tanong. When we stop infornt of her Wrangler ay halos matuptop ako sa marangya niyang sasakyan.

"I'm just gonna show you something... Is that okay?" Ang nananantya niyang mga mata habang binibitawan ang tanong na iyon ang agad kong napansin. I lick my lower lip before answering to her.

"Um... Okay lang naman... pero..." Hindi ko alam kung anong idudugtong sa sasabihin sa kanya kaya naman muli akong natahimik sa kinatatayuan ko.

"What is it Yanna? It's okay if you don't want to come with me..." Ang mahina niyang saad ay nagpailing sa akin. She looks at me with full of emotions on her eyes... mga matang laging nagpapalilyo sa akin.

"I'll come with you... Ven..." Marahan siyang tumingala at pumikit ng mariin bago ibalik ang tingin sa akin, licking her lips.

"Okay... you'll come with me..." Mahina niyang saad bago patunugin ang sasakyan.

Huminga muna ako ng malalim bago tuluyang pumasok sa loob. If this is the last time that I will see her... I would make the best out of it...
If this is the last time we will feel stabilize by the presence of one another, I want it to last long than I could ever dream...