Beschermer

HOOFDSTUK 1

"Kaat", begroette hij me kort zonder enige emotie in zijn stem. Hij keek me strak aan, zijn vingers om de steel van zijn wijnglas gebogen.

"Meneer de directeur", zei ik schor en maakte een kleine buiging. De traditionele begroeting.

Een vleugje goedkeuring gleed over zijn gezicht voor hij zijn blik langs me heen liet gaan en zijn aandacht naar iets anders verlegde.

"Goedemorgen, Beschermer Christiaens." Zijn stem klonk nog steeds even koeltjes, al meende ik toch een zekere vorm van respect te horen tegenover de Beschermer.

Achter me viel de deur terug dicht en zachte voetstappen kwamen gestaag dichterbij.

"Meneer Claessens." Ook bij Willem was het respect in zijn toon niet mis te verstaan.

Vanuit mijn ooghoek zag ik hoe hij zich bij de hoek van Claessens bureau opstelde. Plotseling voelde ik me heel alleen nu Willem naast de directeur stond.

De blik van de directeur gleed weer langzaam terug naar mij. Zijn uitdrukkingsloze ogen leken dwars door me heen te gaan en elk stukje van mezelf af te pellen totdat uiteindelijk alleen de harde kern nog overbleef.

"Ga zitten."

Ik knikte en probeerde zijn starende ogen te negeren. Met mijn twee handen schoof ik een duur uitziende stoel naar achteren en liet mij er voorzichtig op neerzakken. Ik moest toegeven dat de stoel confortabel zat. Hij had juist hetzelfde kalmerende effect als een warme douche en ik was er zeker van dat als ik me niet in het kantoor van de directeur bevonden had, ik me langzaam achterover had laten zakken en mijn ogen had gesloten. Gewoon een moment waarin ik alles even van me af kon laten glijden.

Claessens' stem trok me adrupt terug naar de pijnlijke werkelijkheid.

"Kaat Wouters... Tja, wij hebben een probleem. We moeten iemand zien te vinden die, na het spijtige overlijden van Beschermer Nikolassen...", hij zweeg even respectvol, "zijn taak wil overnemen."

Verdwaasd staarde ik de man tegenover me aan. Zijn donkere ogen werden sterk uitvergroot door de zware hoornen bril die hij ver op zijn neus had geschoven en keken me bedenkend aan. Ik ontweek zijn blik door mijn hoofd te buigen. In gedachten verweet ik mezelf dat ik hier nooit aan had gedacht. Ik had niet stilgestaan dat ik een nieuwe trainer nodig zou hebben. Een pijnlijke steek schoot door mijn borst toen ik besefte wat Claessens net gezegd had. Een vervanger! Ze zochten een vervanger voor Finn... Totaal verdoofd keek ik naar mijn handen. Voor mij was Finn iemand uniek geweest. Er was niemand die ook maar in de buurt was gekomen van de intensiteit die mijn vorige trainer had bezeten... En nu zou iemand zijn plaats innemen. Ik begreep ook wel dat ik een trainer nodig had, wilde ik nog ergens komen in deze wereld, maar iemand anders? Het voelde aan als verraad tegenover Finn, tegenover mezelf. Finn was onvervangbaar voor mij. Het duurde even voor het tot me doordrong dat Claessens iets tegen me zei.

"... veel leerlingen zijn, hebben we maar weinig Beschermers om een vervanger uit te zoeken. We hebben uiteindelijk iemand gevonden die wel geschikt is. We weten dat normaal een trainer zijn leerlingen uitkiest op basis van zijn teken en er dus een goede wederzijdse band tussen de twee heerst. En aangezien Beschermer Nikolassen je match was en er niemand identiek gelijk is aan hem, hebben we de Beschermer gekozen die het dichtste bij zijn teken aanleunt, maar als het niet klikt tussen jou en je nieuwe trainer, zullen we proberen een andere te zoeken. Je krijgt een maand proeftijd."

Ik knikte wezenloos en liet de woorden langzaam tot me doordringen. Hoewel ik wist dat de directeur me met die maand proeftijd een genereus aanbod deed, kon ik het toch niet opbrengen me dankbaar te voelen. Daarvoor deed het idee dat Finn vervangen zou worden me te veel pijn.

Mijn stilzwijgen leek Claessens niet veel te kunnen schelen. Maar waarschijnlijk was hij ook niet gewend dat iemand 'dankjewel' tegen hem zei. Al scheen hij het wel vreemd te vinden dat ik niet nieuwsgierig was naar de naam van mijn nieuwe trainer. Hij keek me fronsend aan en plantte zijn ellebogen aan weerszijden van zijn wijnglas op het houten tafelblad van zijn bureau.

"Niet benieuwd naar wie we voor je hebben uitgekozen?"

Zijn stem klonk redelijk ongelovig. Het was volgens mij de eerste keer deze ochtend dat ik ook maar iets van emotie in zijn stem hoorde. Ik negeerde de walk alcohol die met zijn woorden meegedreven was en nu langzaam mijn neus binnendreef en haalde mijn schouders op.

"Eigenlijk niet, meneer de directeur."

Ik wilde er nog aan toevoegen dat mijn nieuwe trainer nooit Finns plaats zou kunnen innemen en waarschijnlijk maar een slap afkooksel was van mijn eerste trainer, maar ik was tactvol genoeg dat niet te doen. Claessens schudde verbaasd zijn hoofd.

"Nu ja, als je toch niet nieuwsgierig bent... De nieuwe trainer die het beste matchte met Beschermer Nikolassen is Beschermer Christiaens."

Hij gebaarde flauwtjes met zijn hand naar de man die aan zijn linkerkant stond. Ik versteende in mijn stoel en hoopte dat ik het verkeerd verstaan had. Hadden ze me echt van alle Beschermers op deze school uitgerekend de persoon gegeven die mij voortdurend aan Finn deed denken?

"Trouwens", ging Claessens die één voor één de lades van zijn bureau opentrok, even rondhooide en ze weer sloot, onverstoorbaar verder, "als ik me niet vergis heb je nu een uurtje..." Hij zweeg even en liet zijn ogen over zijn bureau glijden. Triomfantelijk trok hij een geel papier uit een netjes geordende map en liet zijn ogen even over de tekst glijden voor hij het omdraaide en zo op zijn bureau legde dat ik kon lezen wat erop stond. Hij wees met zijn dikke wijsvinger naar een kadertje op het blad. Ik boog me een beetje voorover zodat ik kon lezen wat onder zijn vinger geschreven stond en fronste mijn wenkbrauwen toen ik mijn lessenrooster herkende.

"Aangezien je nu dus normaal een uurtje training hebt, lijkt het mij het uitgelezen moment om elkaar wat beter te leren kennen. Ga eens naar de tuinen, ofzo... ", zei Claessens luchtig terwijl hij het lessenrooster terug in de map stak. Verbaasd volgde ik zijn bewegingen met mijn ogen en vroeg me af sinds wanneer in ons gesprek Claessens opener was geworden. Waarschijnlijk was het geleidelijkaan gegroeid.

Claessens hief zijn hoofd terug op en knikte me kort toe als teken dat ons gesprek ten einde was. Ik boog mijn hoofd, stond recht en liep naar de deur. Achter me hoorde ik hoe Beschermer Christiaens nog snel iets op gedempte toon zei tegen Claessens voor hij achter me aankwam en de deur sloot. Ik voelde hoe hij zacht mijn bovenarm vastgreep en lichtjes naar links duwde.

"De tuinen zijn naar links", meldde hij glimlachend. Ik probeerde terug te glimlachen, maar het mislukte jammerlijk. Hij leek gewoon te veel op Finn...