ကူညီပါ'လို႔ေျပာမေနေသာ္လည္းမ်က္လံုးအမူအရာကေတာ့...
ကယ္ပါ၊ ကူပါဆိုတဲ့ဒီဇိုင္းနဲ႔။
တခုခုသယ္ၿပီးနံေဘးမွျဖတ္သြားတိုင္း....

'ပူလိုက္တာ'
'ဟင္း'
'သယ္ရေလးတာ'
'ေမာလိုက္တာ'

အဲလိုေလးညည္းသံေပါင္းစံုၾကားရတာေၾကာင့္...
ၿငိမ္သက္ေနတဲ့စည္းလည္းစိတ္ထဲမွာမ႐ိုးမရြျဖစ္လာခဲ့ကာ....

'ပင္လယ္...မင္း...ဘာေျပာခ်င္ေနတာလဲ...ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာကြာ...အကူညီလိုအပ္တာလား'

'ဟင္...ငါအခုအဲလိုပံုေပါက္ေနတာလား..အဆင္ေျပပါတယ္ကြာ...ငါ့အလုပ္ငါလုပ္ေနတာပဲကို..မဟုတ္ဘူးလား..'

တကယ္ဆို....သူ...
စည္းေရွ႕ကေနျဖတ္တိုင္းအမ်ိဳးစံုေအာင္ညည္းမိတာတကယ့္ကိုတမင္တကာပါ။
မနက္ကတည္းကေကာ္ဖီကိစၥကတည္းကစည္းကိုသူသိပ္ၾကည္တာမွမဟုတ္တာ။
'ငါကဧည့္သည္ေလ'ဆိုတဲ့စကားလံုးကိုသူ႔စိတ္ထဲအနည္းငယ္တင္းေနမိကာ...
စည္းကိုဘယ္လိုပညာျပရမလဲလို႔ျကံမိၾကံရာၾကံေနျခင္းပါ။
ေနာက္ၿပီးေတာ့...
သူ႔တေယာက္ထဲလုပ္ေနရတာပ်င္းလာပါၿပီ။

စည္းကနဂိုကတည္းကစကားသိပ္မေျပာတတ္တာနဲ႔၊
အခုဧည့္သည္ျဖစ္သြားေတာ့ပိုဆိုးေနသည္။

ဒါေၾကာင့္တမင္တကာ...သူသတိထားမိေအာင္လုပ္ေနတာပါ။
ပါးစပ္ကသာအကူညီမလိုအပ္ဘူးလို႔ျပန္သာေျပာေနရတာ...
ထိုင္ရမလိုထကူညီရမလိုႏွင့္ကလိကလိျဖစ္ေနသည့္ စည္း' ကိုသူရယ္ခ်င္လြန္းလို႔ေအာင့္ထညးလို႔မႏိုင္ေတာ့တဲ့အထိ။

'မင္းကဧည့္သည္ပဲေလ...ေအးေဆးထိုင္သာထိုင္ေနပါ...ငါကဝန္ထမ္း..လုပ္စရာရွိတာလုပ္ရတာမဆန္းဘူးေလ..ဒါေပမယ့္..မင္းကကူညီခ်င္ေနတာဆိုဝမ္းသာတာေပါ့...
ဒါေပမယ့္လည္း....ဘာမွမလုပ္လဲရတယ္။
ဒီအခင္းပိုင္းေလးပဲသယ္ၿပီးထားေပးေနာ္၊
ဒီတိုင္းစားပြဲေပၚတင္ထားရံုပဲ။
ငါ...ငါးမွ်ားခ်ိတ္ဝင္ယူအံုးမယ္"

ေနာက္ဆံုးသယ္လာတဲ့စားပြဲခင္းပိုင္းကိုစည္းရဲ႕လက္ထဲထည့္ေပးၿပီးဒီဘက္လွည့္သည္ႏွင့္'ခြိ'ကနဲသြားၿဖဲကာပင္လယ္သည္ခပ္တိုးတိုးရယ္ေလသည္။
ဒါကိုစည္းလည္းၾကားျဖစ္ေအာင္ၾကားလိုက္ေတာ့...
တမင္လုပ္တာမွန္းပိုေသခ်ာသြားသည္။

ပင္လယ္ႏွစ္စင္းရဲ႕ဆံုမွတ္ရာဇဝင္ Where stories live. Discover now