Zmrok [Michael Clifford]

Rozdział 1

- Uciekaj. - wyszeptał krwawiący chłopak, zanim zamknął oczy. Na zawsze.

Obudziłam się z krzykiem, to był tylko zły sen, tylko zły sen. Nie mogłam zaczerpnąć oddechu, moja klatka piersiowa dawała o sobie znać, boląc jak nigdy wcześniej. Musiałam wrócić do rzeczywistości, jest trudno, ale warto dla ludzi, którzy są przy nas. Oni martwią się o nas, wspierają w trudnych momentach, na przykład takich jak ta okropna rzeczywistość.

Minęło sześć długich dni. Sześć trudnych dni. Sześć dni płaczu, smutku, żalu. Nic nie mogę zrobić, mimo moich chęci. Chcę coś zmienić, ale nie daję rady, to za ciężkie brzemię jak na taka nastolatkę, którą jestem ja. Trudne momenty przychodzą w trudnych chwilach. Powiedzenie "nieszczęścia chodzą parami" jest dla mnie jak najbardziej odpowiednie, tracę bliskie mi osoby jeden po drugim. Jak mam to wytrzymać, kiedy najbliższe mi osoby znikają tak szybko?

- Kochanie musisz się już przygotować - ciotka usiadła na brzegu łóżka, na którym zasnęłam, trzymała w dłoniach moje ubrania.

Nie patrząc na nią wzięłam je i udałam się do łazienki. Muszę się przygotować, muszę zebrać w sobie wszystkie pozostałe resztki sił i jakoś to przeboleć. Spojrzałam w lusterko nad umywalką, byłam wrakiem człowieka, jego cieniem. Oczy miałam podkrążone, dookoła opuchnięte od płaczu, usta spierzchnięte. Nie obchodziło mnie to zbytnio, nie w takiej sytuacji, może tydzień temu jeszcze byłoby mi za siebie wstyd, ale teraz to już nie miało znaczenia. Przebrałam się, nie widziałam potrzeby nałożenia na siebie makijażu skoro i tak będę płakała, a on zmyje się i rozmaże po całej mojej twarzy. Bez sensu.

Na uroczystość pogrzebu zawiozła nas ciotka, która razem z nami pochłonięta była w zamyślaniach. Może również czuła ból jak my?

Stoją przy głębokim dole nie czułam już kompletnie nic. Ani smutku,ani żalu, ani poczucia winy. Nic. Postanowiłam, że spędzę ten czasu na całkowitym wyciszeniu, przeżyję to po swojemu. Przypominałam sobie po kolei każde wspomnienie z nią związane, to jak razem popchnęłyśmy kolegę do piaskownicy, który strasznie nas irytował, to jak uciekłyśmy z domu na jeden dzień, to jak podpadłyśmy w szkole za ściąganie na klasówce. Mimo wszystko co może się zdarzyć, ona zawsze będzie przy mnie.

Po pewnym czasie spojrzałam za siebie i ujrzałam kilka osób przyglądających się całej uroczystości z pobliskiego drzewa. Nie mogłam dostrzec ich twarzy, metry dzielące mnie z nimi robiły swoje. Postanowiłam się tym nie przejmować i skupić tylko na niej. To ostatnie chwile z nią spędzone. Przez cały czas moje oczy opuszczała masa łez. Myślę, że będę wysuszona na zawsze.

Przyszedł ten moment. Teraz mieli spuścić trumnę. Wybuchłam jeszcze większym płaczem niż wcześniej. Najbliższa mi osoba, która pomagała mi po wypadku rodziców, właśnie odchodziła. Nie mogę sobie z tym poradzić. Potrzebuję takiej osoby jak ona, która wniesie do mojego życia troszeczkę światła, a potem rozbłyśnie nim we mnie.

Teraz mogłam zobaczyć tylko kawałek trumny, która na moich oczach szła w dół, a z nią moje serce, moja dusza.

Ziemia zaczęła przykrywać moje plany, marzenia, nadzieje. Nie wytrzymam już więcej, nie dam rady. Muszę opuścić to miejsce. Poczułam na ramieniu czyjąś dłoń, to ciotka Harriet, teraz to ona będzie moim oparciem, ale oczywiście mam jeszcze Santanę, lecz ona cierpi podobnie.

Ciotka pociągnęła mnie w stronę szarej furty. Miałam wyjść i chciałam o tym zapomnieć.

Jeszcze raz spojrzałam na tabliczkę umieszczoną wokół kwiatów, sprawdzając czy to prawda. Tak to prawda. Niestety.

  † Abigail Monte

*

Siedziałam w kuchni ciotki czekając jak wróci z pracy. Nagle zadzwonił dzwonek do drzwi, myśląc, że to ciotka już wróciła udałam się otworzyć jej drzwi. Zastanawiał mnie tylko fakt, że przecież to jej mieszkanie i ma do niego klucze, więc po co mnie fatyguje?

Otworzyłam drzwi i tam nikogo nie było. Zwróciłam swój wzrok w dół. Na wycieraczce coś leżało.

Czerwona róża. 

________________________

Dziękuję za miły start. Napiszę tylko, że zapraszam na mój ask http://ask.fm/ashsdrumsticks