Σχισμές στον πάγο♥

Κεφάλαιο 1

"Ασε που η Γιώτα δεν θα σε αφήσει έτσι, θα είναι δίπλα σου σε ότι κι αν χρειαστείς" , προσπαθώ να την καθησυχάσω κάπως.

"Αυτό που θα χρειαστώ είναι συν πρόβες" , απαντάει αγχωμένη.

"Δεν έχεις παρά να της το ζητήσεις" , της κλείνω το μάτι και μπαίνω στα αποδυτήρια. Βγάζω στα γρήγορα το κορμάκι μου και φοράω τα ρούχα μου, την στιγμή που το κινητό μου χτυπάει.

Ευτυχώς δεν με ξέχασε αυτή τη φορά, γελάω μόνη μου και απαντάω.

* "Έλα, μόλις τελείωσα. Που είσαι;" , ρωτάω γρήγορα.
"Στο παρκάκι έξω από το κτήριο, με το που θα βγεις θα με δεις" , απαντάει από την άλλη γραμμή.
"Τέλεια, σε δύο λεπτά είμαι εκεί*

Καληνύχτισα την ομάδα και βγήκα από το κτήριο. Που είναι τώρα αυτός;

"Χέυ sis, από εδώ" , τον ακούω να φωνάζει.

Γυρίζω και τον βρίσκω πάνω στην μηχανή του. Υπέροχα, καθόλου περπάτημα.

"Τι λέει;" , ρωτάω καθώς προσπαθώ να ανέβω στην μηχανή.

"Μια χαρά, πως πήγε;" , μου δίνει να φορέσω το κράνος και ξεκινάει.

"Αρκετά καλά" , τον αγκαλιάζω από την μέση και γκαζώνει.

Σε λιγότερο από ένα τέταρτο βρισκόμαστε στο σπίτι. Μπαίνοντας μέσα μας ήρθε μια υπέροχη μυρωδιά.

"ΚΡΈΠΕΣ!" , φωνάζουμε μαζί ενθουσιασμένα και η μαμά γελάει.

"Σκέφτηκα πως θα ήσασταν τελείως κουρασμένοι όταν θα γυρνούσατε, οπότε είπα να σας γλυκάνω" , λέει η μαμά με ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπο της.

"Είσαι φοβερή" , της λέει ο Ηλίας και την σηκώνει στην αγκαλιά του.

"Εντάξει Ηλία, άσε με κάτω τώρα" , λέει γελώντας.

Ο μικρότερος αδελφός μας κάνει την εμφάνισή του. Τσουλάει το καροτσάκι του κοντά μας.

"Ήρθατε" , λέει με εμφανή χαρά.

"Ακόμα ξύπνιος είσαι εσύ ρε μεγάλε;" του λέει ο Ηλίας και σκύβει για να είναι στο ίδιο ύψος.

"Σας περίμενα και έλεγα να παίξουμε κανένα επιτραπέζιο" , λέει ένα μεγάλο χαμόγελο. Πλησιάζω κοντά τους.

"Καλά, πάνε να κοιμηθείς τώρα και παίζουμε αύριο, δεν έχουμε σχολείο κι έτσι θα έχουμε περισσότερο χρόνο" , του πειράζω τα μαλλιά.

"Χα, γι' αυτό το Σάββατο είναι η αγαπημένη μου μέρα" , λέει και φωτίζεται το προσωπάκι του.