(HP/PJ) De Vergeten Dochter

Proloog

                                                    

2014...

Iedereen in de ruimte hield zijn adem in. De spanning tussen de twee aartsvijanden was intens, en dat was nog een understatement. Onberekenbaar grijs ontmoette vurig bruin. Zwart versus wit. Macht versus kracht. Onsterfelijk versus onsterfelijk. Slecht versus goed.

Haar zintuigen stonden op scherp. Klaar om in de verdediging te schieten zo nodig. Hoewel degene voor haar de definitie van sinister en gluiperig was, na de vele jaren van de godin te bestrijden met hand en tand is April elk klein detail, verafschuwende gedachte en ingewikkeld geheim te weten gekomen over haar. Ze mag dan onsterfelijk zijn, ze is niet onverslaanbaar.

"April, het is me een genoegen om mijn allerliefste wederhelft weer eens te zien," glimlachte de vrouw spottend. "Vertel me, waar heb ik dit bezoek aan te danken?"

"Ik ben bang dat het gevoel niet wederzijds is, Anaïs," zei ze op een zachte, maar angstaanjagende toon. "Volgens mij weet je wel waarom we hier zijn gekomen."

"Wel, ik hoop dat je eens tot je verstand bent gekomen en hier bent om met jouw kleine legertje aan te sluiten bij ons," ze wierp haar een kritiserende blik toe, die haar van top tot teen inneemt. "Maar, ik ben bang dat je nog steeds zo koppig en eigenwijs bent als vroeger. "

Een bedrukt lachje ontsnapte uit April's mond, hoewel het meer door de spanning kwam dan door de plagende belediging. Adrenaline raasde door haar aderen, terwijl ze met grote moeite haar kalmte bewaarde. Tintelingen waren overal op haar lichaam aanwezig, kriebelend om in de aanval te gaan en Anaïs' mond voor eens en altijd te snoeren.

"Ik moet je inderdaad weer eens teleurstellen, ik ben hier om de wereld nogmaals te redden van zijn ondergang. Samen met mijn kameraden zullen we jullie verslaan, of je verwaande ego dat nou wilt beseffen of niet. "

Achter haar hoorde ze enthousiaste strijdkreten en vrolijk gelach om haar opmerking. Het deed echter niet haar gemoedstand verbeteren, vanwege de overdosis stress die sterk aanwezig is in iedere cel van haar lichaam. Een kleine glimlach speelde rond de lippen van Anaïs, alsof ze zojuist een compliment heeft gehoord. De aanblik er van stuurde rillingen over haar rug.

"Je wilt niet weten hoe blij ik ben om die opmerking te horen, lieve April. Zo ebt mijn schuldgevoel een beetje weg. Ik bedoel, het martelen van een onschuldige jongeman is niet iets bestemd voor mij, maar-"

"Waar heb je het in godensnaam over?" vroeg ze verward aan haar. Onschuldige jongeman? De enige jongens die een deel uitmaken van haar leven zijn Percy, Nico, Leo, Frank en Jason. En Harry en Ronald dan, maar Anaïs kan nooit in de toverwereld zijn terecht gekomen.

Ze wierp een snelle blik naast haar rechterzijde, en telt daar toch alle jongensvrienden die ze heeft. Zowel Nico als Percy hebben een resolute blik in hun ogen, terwijl Leo en Jason mee krijsen met de andere strijders. Frank hield handen vast met Hazel, wie onzeker naar de grote groep vijanden voor haar kijkt.

Ze keek weer terug naar Anaïs, nog verwarder deze keer. Er is geen enkele 'onschuldige jongeman' die nog over is. Haar wederhelft gaf haar een ondeugende blik, voordat ze haar verhaal weer verder vervolgde.

"Wel, ik kan je verwardheid begrijpen. Hij is ook niet bepaald iemand die je onschuldig kan noemen. Alleen, ik denk dat als je het wilt begrijpen je het maar met eigen ogen moet zien..."

Ze floot op haar vingers. Het geroep achter haar stierf langzaam weg, en maakte plaats voor en oorverdovende stilte. Doodsbang keek April strak voor zich, waar een aantal mythische monsters een figuur naar voren brengen. Vrees vulde haar gehele lichaam toen ze staarde naar de figuur, wie hardhandig naar de grond werd toegeduwd.

Toen het hoofd van de mysterieuze jongeman lichtjes omhoog ging, stokte April's adem. Alle zenuwen en stress was opeens nergens te bekennen. Een verdoofd gevoel spreidde door haar hele lichaam toen ze die bekende stormachtige ogen zag. Langzaamaan zakte ze op de vloer, onbekwaam om ook maar iets te doen.

Dan, na wat eeuwen leek, fluisterde ze zo zachtjes dat alleen zijzelf het kan horen.

"Tom..."

--

Hei!

I hope you like it. Ik moet wel even zeggen dat i.p.v. de Nederlandse versie van de naam ik Tom Riddle gebruik. Alleen maar omdat het lekkerder klinkt ;s

Oh ja, ik ben iets vergeten om te zeggen... Ik ben zelf ook pas bij het derde boek van Helden van Olympus. Daarom heb ik er voor gekozen niet te veel verraden in deze scene, zodat er later in het verhaal wat meer kan worden verteld. Ik zal proberen in de week dat ik weg ben zoveel lezen als ik kan. :)

Like, Comment, Love

ABitDifferent