Never again (B-Brave fanfiction)

Never again

Voor de rest staan er nog allemaal informatie over de dokter.

Dan vind ik wat ik zocht.

Aandoening patiënt : hersentumor.

Er rolt een traan over me wang.

G-ga ik dood ?

Rende daarom Samuel huilend weg ?

Weten de andere het al ?

En me ouders ?!

Ik zit in een wip rechtop en zoek naar het kleine tasje met kleren en schoenen die Samuel voor de zekerheid had mee genomen

Ik sta op uit het bed en trek de infuus draadjes eruit.

Ik heb een lelijk witte jurk aan en eronder alleen een bh en me slipje.

Ik trek die jurk los en doe me buiktruitje aan.

Dan wring ik me in mn skinny jeans en trek snel me witte all stars aan.

Ik pak het tasje want er zat ook me mobiel in en ren dan me kamer uit

Waar moet ik heen ?

Ik kan moeilijk naar Kim of Samuel die zouden me weer terug in me kamer smijten.

Ik heb geen zin om te wachten bij de lift dus ik neem de trap naar de begaande grond.

Ik ren er zo snel als ik kan vanaf want dadelijk komt er een dokter of zuster aan die me herkend.

Ik kom in een grote hal uit en stop dan even.

Zou de kantine open zijn ?

Kan ik nog snel even een broodje halen.

Ik sjok er naartoe en maak de deur dan met een kiertje open.

'Shit !' sis ik net iets te hard waardoor Samuel opkijkt.

'LIA !'

Hoor ik nog iemand schreeuwen maar ik heb me al omgedraaid en ben weggerend.

Ik kijk in me ooghoek en zie Samuel die achter me aan komt gerend.

Ik spring voorbij de schuifdeuren en over de straat naar het hotel.

Terwijl ik ren graai ik me mobiel uit me tas en kijk hoelaat het is.

Het is half 4 en de zon schijnt nog steeds volop.

Ik heb het zo heet en voel me duizelig worden maar ik wankel door.

Ik ga een kleine zijstraat in en daarna links.

Ik ga gewoon veel slingerweggetjes nemen waardoor Samuel me niet meer kan volgen.

Ik bots tegen een paar mensen op en die schreeuwen in het engels naar me.

De straten worden steeds uitgestorvender en ik zie Samuel die nog steeds achter me aan zit.

Gelukkig zit ik thuis op voetbal en heb ik een goede conditie.

Ik rook soms wel eens maar niet vaak.

Ik voel weer een knallende pijn aan me hoofd maar ik ren door.

Opeens voelen me benen slapper worden en ik word heel duizelig.

In tegenzin ren ik toch door ik wil hoe dan ook niet terug naar dat ziekenhuis.

Ik heb het heel benauwd en begin te wankelen.

Als ik weer een steek in me hoofd voel val ik voorover op me knieën en kan ik me nog net opvangen met me handen.

Ik tril helemaal en er valt een traan op me been.