The Maze Girl

-Hope is here (2)-

Iedereen loopt langzaam de Hoeve uit en Newt komt naar me toe. "Bedankt nog voor mij mee te slepen." Ik voel mijn wangen rood worden. "Geen dank" zeg ik zacht. "Kom je mee?" Ik knik en loop achter hem aan. Hij loopt naar de Slammer en maakt de deur open. Ik spring erin en hij doet de deur weer op slot. "Het spijt me dat je in de Slammer moet."

"Zo erg is het toch niet?"

"Maar je hebt niets verkeerds gedaan! Je hebt zelfs de Greenie 's leven gered!"

"De Greenie heet Chuck en het is echt niet erg Newt, ik red me wel dat doe ik al drie jaar."

"Wil je dat ik nog even blijf?" Ik knik en hij gaat op de grond zitten.

.

.

"Het is fijn om weer eens tegen mensen te praten." Zeg ik na een tijdje. "Heb je al die tijd tegen niemand gepraat?" Ik schud mijn hoofd. "Alleen die ene keer, maar dat telt eigenlijk niet." Newt mompelt wat maar ik kan het niet verstaan. "Het doet nog steeds pijn hé?" Newt kijkt me aan, met tranen in zijn ogen en knikt. "Ik wordt er elke dag weer aan herinnerd hoe stom ik wel niet was, wist je dat ik nog steeds depressief ben?" Ik schud verbaasd mijn hoofd. "Ik ben er nooit vanaf gekomen" gaat hij verder. "Ik ben het ook altijd al geweest. Iedereen denkt dat het goed met me gaat en vanuit de buitenkant lach ik ook maar binnenin is alles verrot, ik wou gewoon dat ik dood was gegaan in het Labyrint, je had me moeten laten liggen. Ik heb geen hoop meer, niet op een uitgang en ook niet voor mezelf."

"Zo moet je niet denken Newt. Van wat ik heb gezien ben jij meer waard dan iedere Laarder in deze shucking Laar. Je helpt iedereen, je staat altijd voor iedereen klaar. Jij verdient zoveel meer dan dit Newt." Er loopt een traan over zijn wang maar hij veegt hem zo snel weg, dat ik me afvraag ik hem überhaupt wel gezien heb. "Dank je, Hope." Ik kijk hem glimlachend aan.

.

.

"Zo hoe zit het met die herinnering? Niemand van ons heeft ooit herinneringen terug gekregen." Mijn glimlach sterft meteen weg. "Ik droomde over mijn ouders en Chuck en nog een jongen. Chuck was in die droom mijn jongere broertje en Thomas, de andere jongen was mijn tweeling broer. Ehh, en mijn vader zei dat ze ons kwamen halen en hij begon te schreeuwen tegen Chuckie en ik riep dat hij moest stoppen en toen wou hij mij opeten." Newt kijkt mij verschrikt aan. "Je vader wou je opeten?" Ik knik. "Hij had de Vuring een ziekte ofzo en hij zei dat als we niet gingen mama ons rouwe vis als ontbijt zou geven en dat hij ons opging eten. En ik wil er liever niet over praten." Newt knikt begrijpelijk en laat het rusten.

.

.

Na een tijdje stil zitten staat hij op. "Hoe graag ik ook zou willen blijven, ik moet nog werken. Tot later Hope."

"Tot later Newt." Met die woorden loopt hij weg. Ik ga op de grond liggen en sluit mijn ogen, echt slapen doe ik niet.

.

.

Na een tijdje komt er iemand aanlopen. Ik laat mijn ogen gesloten en heb dus geen idee wie eraan komt. "Hey." Hoor ik een stem zeggen. "Hai." Ik doe mijn ogen open om te kijken wie mijn bezoeker is. Het is Chuck, zijn gezicht wordt opgelicht door de fakkel die hij meeheeft. "Waarom heb je me gered? Niet dat ik dood wou maar niemand had gezegd wat het was." Ik zucht en vertel hem over mijn droom en dat als hij echt mijn broertje was ik hem niet kon laten sterven. "Nou, bedankt. Ik heb wat voor je meegebracht." Hij pakt een stuk brood en geeft het aan mij. "Niets zeggen hoor. Je hebt niks verkeerd gedaan, dus ik vond dat je wel wat eten kon gebruiken." Ik neem glimlachend het brood van mijn broertje aan en begin te eten. Dan bedenk ik me opeens iets. Hoe komt hij aan dit brood? "Chuck is dit je eigen brood?"

"Misschien.."

"Chuck" zucht ik. "Je moet zelf ook eten, je bent hier nog maar net."

"Het maakt niet uit, ik kan wel even zonder."

"Ik ook, we delen wel oké?"

"Oké" zegt hij met duidelijke tegenzin. Ik breek het brood doormidden en geef Chuck de helft door de tralies. Hij begint gulzig te eten en ik kan het niet laten om hem ook de andere helft te geven. "Ik heb toch geen honger Chuck." Zeg ik als hij begint te protesteren. Hij lijkt te twijfelen maar neemt het brood dan toch van mij aan. Als hij het opheeft gaat hij op het gras liggen en ik ga in kleermakerszit op de grond zitten. "Herinner je verder nog iets?"

"Nee, alleen jou, onze ouders, onze broer en dat er een ziekte was en dat mensen ons toen ging meenemen."

"Herinner je onze ouders voor ze ziek waren of waar we woonden?"

"Nee, sorry Chuckie. Als ik het me herinner laat ik het je weten." Hij knikt en staat op. "Ik moet maar eens gaan. Welterusten Hope."

"Welterusten Chuck." Daarna loopt hij weg mij in het donker achterlatend.

.

.

Ik ga zachtjes op mijn zij liggen en sluit mijn ogen. Ik ben eigenlijk bang voor mijn dromen omdat ik al een hele tijd nachtmerries heb, bijna altijd dezelfde, alleen altijd met andere personen. Ik weet dat ik moet slapen en misschien is het nu wel over, ik droomde vanmiddag ook niet die ene droom dus. Voordat ik het doorheb val ik inslaap.