Kon ik maar terug in de tijd dan had ik het allemaal anders aangepakt. Dan had ik hem nooit leren kennen en had ik nooit mn familie in de steek gelaten voor hem. Dan had hij mn familie nooit veraden dan hadden ze nooit mn vader willen terug pakken. Als het kon dan had ik het gedaan.. Maar het is allemaal te laat.
" Papa vergeef me aub. Ik was altijd je prinsesje je trok me altijd voor. Je vergaf me altijd alles waarom nu niet papa ik ben nog steeds je prinsesje ik had het hem nooit moeten vertellen papa aub ik wist niet dat hij me gebruikte om dichter bij mn familie te komen." huil ik en scchreeuw ik naar mn vader. Ik heb een paris trainigspak aan en mn bos krullen zitten in een slordige knot. Hij kijkt me aan met geen enkel emotie.
" Wie ben jij? " is de enige antwoord die ik krijg. Ik kijk hem geschrokken aan en kan mn eigen oren niet geloven.
" Heb je mij nu al uit je leven gezet? Pa ik kan niet zonder jullie leven waar moet ik heen? Is je zaak belangerijker dan je eigen dochter? " roep ik met een trillende stem..
" Pak je spullen en verdwijn. " zegt hij dit keer en richt me zn rug toe.
Ik loop met trillende benen de betegelde trappen op naar de 4e verdieping waar mn inloopkamer zit. Als ik boven ben zie ik mn broertje zitten met zn handen op zn hoofd hij is net 17 en moet zn zus van 18 verliezen we waren 2 handen op 1 buik, ik blijf bij de deur staan en kijk hem aan zijn mooie groene ogen zijn nu donkerder dan eerst omringt met donkere kringen.
Ik kan dit niet aan en loop huilend weg naar mn inloopkamer ik pak mn gucci tas en prop hem vol met mn kleren ik pak nog een koffer en prop die ook vol.
En doe nog een gucci tas die ik met make up en paspoort geld en andere belagerijke dingen.
Ik loop mn kamer uit en draai me nog een keer om "dit is het dan."
Ik had nooit gedacht dat ik zo mn huis zou verlaten altijd had ik gedacht dat ik zou trouwen en dan pas mn oude huis zou verlaten.
" Ellynoor. " hoor ik mn broertje benjamin fluisteren ik draai me rustig om en kijk hem met tranen in mn ogen aan. Ik knik en richt me op de grond.
" Pas op je zelf. " zegt hij zacht en verdwijnt. Ik snik zachtjes en loop de trappen af met mn koffers en met mn rugzak op mn rug.
Ik loop onze witte glanzende deur uit en besef nu pas dat dit de laatste keer zal zijn dat ik nog in dit huis zal zijn.
Dag familie, dag huis, dag verwend zijn. Op naar een nieuw leven.
This is Ellynoors story.
