وقتی که
به آدم ها نگاه میکنی،
میتونی
یه چیز هایی رو تو نگاهشون ببینی.
اونا ممکنه شاد به نظر بیان،
غمگین یا خشمگین،
بعضی وقت ها هم
هیچ حسی تو چهرشون نیست.
و البته این چیزیه که تو میبینی،
بیش تر اوقات
حقیقت اون چیزی نیست
که به نظر میاد.
.∅.∅.∅.
همه چی اطرافت به نظر مرتب میومد
ولی آرامش قبل از طوفان بود.
بعد تو چیز هایی رو شنیدی
که انتظارشون رو نداشتی،
نه حداقل از اونا.
شبیه یه مشت نبود
بدتر بود.
اون یه سیلی دردناک بود.
برات خیلی سنگین بود.
غیر منتظره بودنش
دردت رو بیش تر میکرد.
اون آشفتت کرده بود.
آرامشت رو گرفته بود.
یه چهره دوستداشتنی برای خودت ساختی؛
يه لبخند هم ضمیمش کردی.
برچسب " خونسرد " و " آروم " روت خورد.
ولی اینطور نبود.
درونت طوفانی بود.
هیچ چیز به نظر درست نمیومد.
و این آزارت می داد.
پس تمام تلاشت رو
برای مرتب کردن اوضاع کردی.
و تقریبا موفق هم شدی.
تا حد بسیار زیادی فراموشش کردی.
ولی اون سیلی.
هنوز هم گاهی وقت ها
که هوا خیلی سرد میشه،
جاش زق زق میکنه.
و باعث میشه که
به یاد بیاریش.
و با خودت بگی:
در نهایت،
حق با کی بود؟
کی مقصر این ماجراها بود؟
من مقصر بودم؟
یا اونا؟
اونا.
دیگران.
❤SAUMON LOVES YOU❤
