The badboy

Hoofdstuk 11

Sofie

~'Ben je van gedachten veranderd wil je mij toch?'~

De deur vloog achter mij dicht door de wind die van buiten kwam. Het eerste dat me opviel was dat het binnen veel warmer was als buiten. De warmte die ik voel bezorgt me kippenvel op mijn armen. Mijn leren jasje hang ik mooi aan de kapstok in de hal terwijl ik mijn schoenen in het schoenenkastje steek. Het eerste wat ik zag toen ik de woonkamer binnen liep was Dannie die televisie aan het kijken is zoals elk uur van deze dag. Terwijl mijn moeder in de keuken het eten aan het maken is en mijn vader in de bureau kamer de laatste dingen voor zijn werk aan het afhandelen is. Jens daar in tegen was een week weg naar Italië met school. Ik begroet mijn broer met een simpele 'hai' maar zoals verwacht antwoordde hij niet terug hij was te druk bezig de televisie dat ik betwijfel of hij mij überhaupt heeft horen binnenkomen. Mijn moeder daar in tegen zegt meteen hallo als ze mij ziet. 'Wil jij de tafel even deken, lieverd? Het eten is zo klaar.' Ik knikte simpel als antwoord en pakte wat ik nodig had. Wat mij opviel was dat we nog niet lang verhuisd zijn en iedereen heeft al zijn ritme opgepakt. Ik nog niet ik moet dringend terug gaan hard lopen maar ik heb er geen zin ik ben de laatste tijd zo moe dat ik zelfs niet meer op tijd kan opstaan. De tafel is gedekt voor dat ik er zelf bij kon nadenken. 

De trap die ik stilletjes aan gewoon ben aan het worden kijk ik aan. Ik zet mijn voet op de eerste treden en uit automatisme blijf ik dat proces herhalen. Het is een raar gegeven dat je bij sommige dingen niet moet nadenken en dat je het automatisch doet terwijl je eigenlijk onbewust nadenkt over hoe je hersenen signalen moeten doorsturen naar je benen bijvoorbeeld. Het is zo automatisch dat we er niet eens bij stil staan dat het gebeurd alsof het de normaalste zaak is. Met een zucht laat ik me op mijn bed vallen. Het plafond is nog steeds even wit als voor de eerste keer dat ik in deze kamer sliep. Ik besef me op dat moment ook echt dat ik totaal geen sociaal leven heb. Ik lig hier te staren naar een plafond terwijl ik misschien beter afspreek met mensen.

Het geluid van mijn telefoon haalt mij uit mijn droomloze slaap. Zonder te kijken wie er belt pak ik mijn telefoon op.  'Met Sofie.' Ik ging rechtop in mijn bed zitten als ik de wanhopige stem van mijn vriendin hoor. 'Soof! Je moet mij helpen er is een jongen en ik kan niet naar huis, kom helpen.' Verward wrijf ik in mijn ogen en ik kijk op de klok om te zien hoe laat het is. 'Hailey het is 3 uur 's nachts waar ben jij in hemelsnaam?' Ik hoor Hailey hijgen aan de andere kant van de telefoon en kijk nogmaals op mijn klok. 'Die ene club in onze stad, die club waar jij nooit mee ging omdat je zei dat het daar akelig en smerig is.' Ik weet precies over welke club ze heeft ze heeft zo vaak gevraagd of ik is niet een keer mee zou willen gaan naar die club maar het was nooit echt iets voor mij geweest om te gaan feesten. Ik kijk rond en voor ik het wist trok ik mijn schoenen aan en mijn jas. 'Ik kom af.' Met die woorden leg ik af en ik zucht. Ik heb geen idee hoe ik er in godsnaam ga geraken. Niemand die ik ken heeft een auto en mijn ouders kan ik nu niet wakker maken die gaan Hailey's ouders bellen en ik denk echt dat ze dat niet fijn zou vinden. Gefrustreerd ga ik iedereen af die mij zou kunnen brengen. Voordat ik het wist heb ik mijn telefoon weer vast en bel het nummer van de persoon die ik het meeste haat door zijn grote ego maar de enigste met een auto. 'Met Jake?' Het klinkt niet of ik hem heb wakker gebeld dus wat doet hij nog om dit uur? Het is natuurlijk zaterdag en in tegenstelling tot mezelf zijn er andere mensen die wel een leven hebben. 'Jake... Sofie hier. Kan je me thuis komen halen ik weet dat het veel gevraagd is maar het is dringend?' Ik hoor hem grinniken en ik vervloek mezelf nu al dat ik hem heb gebeld. 'Ben je van gedacht veranderd wil jij mij toch.' Ik ben boos en gefrustreerd om die opmerking maar ik ben ook ongerust om Hailey dus ik heb geen tijd om hier op in te gaan. 'Jake...Het is dringend... Alsjeblieft.' De woorden kwamen er zo wanhopig uit dat ik mezelf niet eens meer herkende. Ik hoor een stilte aan de andere kant van de lijn en kijk op het scherm van mijn gsm om te zien of hij nog niet heeft opgehangen tot dat ik zijn stem weer hoor. 'Ik ben al onderweg.' Het kwam er begripvol uit en ik verschoot zelf van zijn actie. Hij had al opgehangen voor ik iets kon terug zeggen. Ik ga geluidloos naar benden om te voorkomen dat mijn ouders wakker zouden worden. Ik pak mijn sleutels van de kast in de gang en ga voorzichtig naar buiten. Mijn jas doe ik goed dicht want het is vrij koud buiten. Wanhopig haal ik mijn telefoon uit mijn jas en bel naar Hailey. 'Sofie?' Hoor ik wanhopig aan de andere kant van de lijn. 'Ja ik heb een lift kunnen regelen ik ben er binnen een halfuur ik beloof het ik ben onderweg ga naar mijn vorig huis en ik kom je daar op halen alsjeblieft doe niets stom oké?' ik hoor haar een snelle ja mompelen en ze zegt dat ik snel moet komen. Ik hang op en kijk de straat in, in de hoop dat Jake er al is. Zonder succes kijk ik terug naar mijn telefoon tot dat ik lichten zie verschijnen. Ik zie Jake aanrijden en hij stopt voor mijn neus. Ik stap zo snel mogelijk in en geef hem mijn adres. Ondertussen stuur ik Hailey een bericht om te weten wat ze aan het doen is. Als ik klaar ben kijk ik op van mijn telefoon scherm en ik kijk naar Jake. 'Bedankt dat je naar mij bent gekomen zonder dat ik iets heb uitgelegd.' Hij kijkt me aan en kijkt dan weer naar de weg. 'Waarom ben je gekomen?' Hij kijkt me niet aan en haalt zijn schouders. 'Je klonk wanhopig en je zei alsjeblieft.' Ik lach om zijn opmerking hij heeft gelijk ik zou nooit zo maar alsjeblieft zeggen tegen hem maar deze keer had ik hem echt nodig. 'Nogmaals bedankt.' Hij knikt en lacht naar me. Ik lach terug en kijk dan naar de weg. 'Wat is er eigenlijk aan de hand.' Ik zucht en kijk naar mijn telefoon. 'Ik heb geen idee mijn beste vriendin belde en ze klonk zo wanhopig toen ze zei dat ik haar moest komen halen dat ik gewoon moest komen.' Hij knikte en keek weer naar de weg. 

Na twintig minuten was ik terug op mijn oude woonplaats. Herinneringen komen naar boven als ik het kleine rij huisje bekijk. Herinneringen van mij en Hailey maar ook van Max. Snel schudt ik die gedachten uit mijn hoofd en stap ik uit de auto terwijl ik mijn gsm stevig in mijn hand hou. Ik hoor Jake ook uitstappen en ik kijk hem kort aan. Ik ben moe en gefrustreerd en dat wordt er niet beter op als ik Hailey niet zie zitten waar ze zou moeten zitten. Voor dat ik het zelf besef bel ik het nummer van mijn vriendin maar ze pakt niet op. 'Jake?' Hij staat mij aan te kijken vanaf zijn auto. Zijn haar  warrig voor zijn gezicht en zijn blauwe ogen kijken mij verwachtingsvol aan. 'Ze is er niet.' Ik moet mijn tranen bedwingen ik heb geen tijd om te wenen ik moet Hailey vinden en zelf op tijd thuis zijn voor dat mijn ouders iets merken. 'Wil jij mij naar die club brengen hier verderop?' Ik ben aan het denken aan de naam van die club maar ik kom er maar gewoon niet op. 'Die smerige, marginale iets verder op. Je weet wel wat ik bedoel.' Ik sta helemaal te trillen o mijn benen en als wordt stilaan wazig. Waarom moest Hailey zich toch altijd in de problemen werken? Jake komt voorzichtig dichterbij en pakt mijn armen vast. Ik kijk hem aan en probeer iets te zeggen maar mijn hersenen zijn gewoon even gestopt met werken. 'Rustig... Ik weet welke club je bedoelt. We vinden haar wel.' Het beangstigd me dat hij zo vriendelijk is maar ik kan zijn hulp echt wel gebruiken nu. We stappen terug en rijden verder naar de club waar Hailey het over had. De naam van de club kan ik me nog steeds niet herinneren alsof het nooit bestaan heeft. Alsof ik gek aan het worden ben.