ချစ်ဝေ့လည်လည်

ပုခုံးစွန်းဆီမှသည် အိအိဖေါင်းဖေါင်းလေးဖြစ်ကာ သွယ်ဆင်းသွားသော သူမ၏
ဝင်းဝါသော လက်မောင်းသားများပေါ်တွင် လိမ်းထားသည့် သနပ်ခါး အစင်းလေး
တွေမှာ တဝက်တပျက် ပေါ် လွင်နေသည်။တစ်ထွာမျှလောက်သာ ရှိလိမ့်မည် ဖြစ်သော လှလှမွန်၏ ခါးသေးသေးလေးသည် နွဲ့နှောင်း၍ နေပြီး အပြာရင့်ရောင် အောက်ခံပေါ်တွင် အဝါနှင့် အစိမ်းနုရောင် အပွင့်စက်လေးများဖြင့် ပုံဖေါ်ထားသော ထမီလေး၏ အောက်မှ ဖေါင်းတင်းနေသော သူမ၏ တင်ပါးသားကြီးများမှာ လုံးတစ်၍
လှပလွန်းလေသည်။

ထွန်းကျော် ခပ်မြှင်းမြှင်းလေး သက်ပြင်းချလိုက်လေသည်။သူရပ်ကာ ကြည့်နေသည်ကို လှလှမွန် မသိပဲ နေမည်မဟုတ်၊ သို့သော်
မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ နေခြင်း
ဖြစ်မည်ဟု ထွန်းကျော် တွေးလိုက်သည်။ ထွန်းကျော်သည် လှလှမွန်၏ နောက်ဖက်
ဆီသို့ ခြေလှမ်း နှစ်လှမ်းခန့် အသာလှမ်းလိုက်သည်။လှလှမွန်ဆီမှ ပျံ့လွှင့်လာသော မွှေးရနံ့များမှာ သူ၏ ဘဝင်ကို ဆွဲလှုပ်
သကဲ့သို့ ရှိနေသည်။

ထွန်းကျော်သည် လှလှမွန်၏ နောက်ဖက်သို့ ပိုမိုကာ တိုးကပ်လိုက်လေသည်။ထို့ကြောင့် ထွန်းကျော်၏ဆီးစပ်နှင့် တင်းကားနေသော လှလှမွန်၏ဖင်သားကြီးတို့မှာ တစ်ခုနှင့်
တစ်ခု ထိလုမခမ်း နီးကပ်သွားချေလေပြီ။ ပြူတင်းပေါက်မှ တိုးဝှေ့ဖြတ်သန်းလာသော လေပြည်လေအေးလေးသည် ထမင်းစားခန်းဆီသို့ ဖြတ်သန်း၍ ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။

လှလှမွန်၏ နုညက်ကာ ဝင်းမွတ်နေသည့် ဂုတ်သားလေးပေါ်မှ တွန့်တွန့်ခွေခွေ
ဖြစ်နေသော ဆံနွယ်များသည် ဘယ်ညာ ယိမ်းထိုး၍ လူးလိမ့်ကာ သွားကြသည်။ ထွန်းကျော်၏ လက်နှစ်ဖက်သည်
မြောက်ကာ တက်လာပြီး အိဖေါင်းနေသော လှလှမွန်၏ ပုခုံးစွန်းနှစ်ဖက်ကို မရဲတရဲနှင့် သွေးတိုးစမ်းသလို ခပ်ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်လိုက်လေသည်။

ထိုအချိန်လေးမှာပင် လှလှမွန်သည်
ခါးလေးကို အနည်းငယ် ညွှတ်ချလိုက်ပြီး ရှေ့စားပွဲပေါ်မှ ကော်ဖီခရားကို လှမ်းယူ
လိုက်သောအခါတွင် သူမ၏ လုံးလုံးတစ်တစ် ဖင်သားစိုင်ကြီးများမှာ
ထွန်းကျော်ရဲ့ပေါင်ရင်းဂွဆုံကို ဖြတ်ကနဲ
ဖိကပ်မိသွားသည်။ပြီးနောက် ကော်ဖီခရား လက်တွင်းသို့ ရောက်သည်နှင့် သူမ၏ခါးကို ပြန်ဆန့်လိုက်ရာ လှလှမွန်၏ တင်သားကြီးများနှင့် ထွန်းကျော်၏ပေါင်ရင်းသို့သည် တစ်ခဏမျှ ကင်းကွာတော့မလို ဖြစ်သွားသော်လည်း ထွန်းကျော်က သူ့ခါးကို
အသာကော့ကာ ကပ်လိုက်သွားသဖြင့် စောစောကလိုပင် ဖိကပ်နေသည့် အနေအထားအတိုင်း မပျက်မယွင်း ရှိနေကြ
လေသည်။