ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃស្នេហារបស់ពួកគេទាំងពីកាន់តែល្អូកល្អើនជាងមូននិយាយរួមគឺបាត់គ្នាសឹងតេមិនបានជួនពេលខ្លះក៏មានកាឈ្លោះប្រកែទាសទែងគ្នាព្រោះតែរឿងតិចតូចតែប៉ុណ្ណោះដូចជារឿងនេះជាដើម
«អូន មានឃើញលីអូនបងទេ?»ជុងហ្គុកក្ដៅមិនស្ទើទេលីអូពេញទូបាត់តែលីអូសំណព្វដែលប្រពន្ធទិញឲ អ្នកណាអីក៏សម្បើមម្ល៉េះ
«លីអូណាលោកប្ដី?»ថេហ្យុងហាក់ឆ្ងល់និងអ្នកជាប្ដីមិនស្ទើទេព្រោះតែលីអូប្ដីគេពេញទូមានអាស្លៀកហើយមានអាមិនទាន់ស្លៀកទៀតតែមើលទៅដូចជាស្លន់ម្ល៉េះ
«អាលីអូពណ៏ក្រហមដែលអូនទិញឲបងហាអូឃើញអត់មិនដឹងជាអាណាវាយលទៅណាប់រកមុខឃើញច្បាស់បាញ់ហែងឲបែកសន្ទះក្បាលចូលមួយ»ក្ដៅណាស់ៗបើគ្មានអ្នកយកស្មាន់តែវាបាត់មែនមិនអាចទេលីអូអត់មានជើងទេ
«គឺអូន យ៉ាងម៉េចចង់បាញ់អូនមែននិង?»
«ហិហិ មានណា តែថាម៉េចបានអូនយកទៅបោះចោលចឹង?អាមួយនិងបងស្រឡាញ់ជាងគេណា ទោះរហែកក៏បងនៅតែស្លៀកដែល»
«ជុងបងនេះ មិនត្រឹមតែរហែកទេគឺក្រិនថែមទៀត យ៉ាងម៉េច អូនឃើញបងស្លៀកវាជាប់រហូត អូនពិបាកចិត្តណាស់ ចឹងហើយទើបអូនសម្រេចចិត្តបោះចោលតែកំភ័យអីអូនបានទិញអាផ្សេងឲហើយ »
«ចុម! ស្អីនេះ បៃតង ក្រហម លឿង ខៀវ ស្វាយ សរ ទឹកក្រូច 7ពណ៏!»
«ហិហិ ស្លាញ់អត់ប្ដី?»
«ហឺ! អូនទិញច្រើនពណ៏ម្ល៉េះ?»
«អូនអត់ដឹងថាប្ដីចូលចិត្តពណ៏ណាចឹងហើយអូនដាក់គ្រប់ពណ៏ក្នុងខោតែមួយ»
«ហើយចុះស្អីនេះ? មានរូតខាតមុខទៀត?»ព្រះអើយលីអូចេញថ្មីមានរូតខាងមុខ
«មានរូតនិងហើយស្រួលមិនបាត់ស្រាត រូចខ្វាស់ទាញចេញតែម្ដង ហាសហា»
«ក្មមណាស់អាញ់»
«មើស! បងសាកលោមើលល្មមអត់»
«អើ ល្មមតើ ត្រូវម៉ាចតែម្ដង»មិនឲប្រពន្ធខកចិត្តឡើងជុងហ្គុកទាញលីអូមកស្លៀកបង្ហាញអ្នកជាប្រពន្អតែមានអីល្មមត្រូវតែម្ដងគិតទៅប្រពន្ធនាយប្រសព្វរើសលីអូណាស់
BẠN ĐANG ĐỌC
ម្ចាស់ស្នេហ៍ អាល់ដឺឡា (ចប់)
Fanfiction@អូនកុំភ័យនៅកក្នុងរង្វង់ដៃរបស់បង អ្នកណាដែលធ្វើឲទើសមុខរបស់អូនបងមិនទុកនោះទេ វាត្រូវតែស្លាប់យ៉ាងវេទនា ទោះជាគេចចេញផុតក៏គេចផុតបានត្រឹមតែវិញ្ញាណដែល ហឹុស «គួឲខ្លាចណាស់ បីសាចជាមួយគ្រប់គ្នាតែសម្រាប់ប្រពន្ធគឺថ្នម អ្នកណាប៉ះគឺមិនបាននោះទេ ហឹម»
