သူတို့ပြီးသည်နှင့် ဥက္ကဌက တိမ်ယံအိမ်သို့ လိုက်ပို့ပေးသည်။
"အလုပ်ရောက်ရင် ကိုယ့်ရုံးခန်းလာခဲ့နော်.."
ဥက္ကဌကြီးက အလုပ်ရှိသေးတာကြောင့်သာ တစ်ချီတည်းဖြင့် ကျေနပ်လိုက်ရတာဖြစ်သည်။
မဟုတ်ရင် ထိုကောင်လေးကို ဟိုတယ်သို့ခေါ်ကာ တစ်ညလုံး ဆက်ဆံပစ်သည်။
"ဟုတ်ကဲ့ဥက္ကဌကြီး.."
တိမ်ယံ အိမ်ထဲရောက်တာနဲ့ သူ့ညီမနဲ့ဆရာဖြစ်သူကိုတွေ့လိုက်သည်။
"အော်ဆရာ..ရှိနေသေးတာပဲ့"
"ဟုတ်တယ်..မနက်ကျရင် သူသူစာမေးပွဲနဲ့ဆိုတော့ အချိန်ပိုလုပ်ပေးနေတာ.."
သူသူရဲ့ ဂိုက်ဆရာက ပြောလိုက်သည်။ သူသူက ဆယ်တန်းမို့ အိမ်ကိုဂိုက်ခေါ်သင်တာဖြစ်သည်။
"ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာ.."
"ညီမလေး အမေတို့ကရော.."
"အမေတို့က အဖွားနေမကောင်းလို့အိမ်ပြန်မလာဘူးတဲ့ "
"အော်.."
တိမ်ယံက မေးရင်း ကွတကွတဖြင့် အပေါ်ထပ်သို့ တက်သွားတော့သည်။
တိမ်ယံကိုကြည့်ကာ ဆရာက အတွေးများနေတော့သည်။ ထိုကောင်လေးက သူ့ညီမထက်ပင်ကြည့်ကောင်းသည်။ တင်ပါးလုံးလုံးလေးနှင့် အလွန်ကျဉ်းတဲ့ခါးလေးရှိသည်။ ထိုကောင်လေးသာ မိန်းကလေးဆိုရင် သူ သဘောကျမိမှာအမှန်ပင်။
ဆရာပြန်ခါနီး၌ မိုးများအဆက်မပြတ်ရွာချလာကာ မုန်တိုင်းတိုက်တော့သည်။
"ဆရာ ဒီမှာအိပ်နေလို့ရပါတယ်ဗျ..ကိုယ့်ရဲ့ အန္တရယ်ထက်ဘာမှအရေးအကြီးပါဘူး"
တိမ်ယံမှူးက ဆရာ့ကိုပြောလိုက်သည်။
"ဒါဆို ကိုယ်တိမ်ယံကိုပဲ့ ဒုက္ခပေးရတော့မှာပဲ့.."
"ရပါတယ်..ဆရာ..ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး"
တိမ်ယံတို့အိမ်၌ အခန်းလွတ်မရှိတာကြောင့် ဆရာက တိမ်ယံနဲ့ တစ်ခန်းအိပ်ဖို့ဖြစ်လာသည်။
"ဟို..ဆရာ..အိပ်လို့အဆင်ပြေပါ့မလား..."
ကုတင်က တစ်ယောက်အိပ်
ကုတင်မို့ နီးနီးကပ်ကပ် အိပ်မှရမည်ဖြစ်သည်။
