Is This Amour [ปล่อยให้ความรักนำทางเราไป](เถื่อน)

Is This Amour ตอนที่ 5 คู่จิ้นคู่ใหม่ปลามัน[ไปป์ไบรอัน]

"เห้ยๆๆๆๆมึงงงงงง ดูสองคนนั้นดิ"
"ไหนว่ะ และแกจะตื่นเต้นอะไรนักหนา หยุดกระชากผมฉันสักที" เด็กนักเรียนหญิงกลุ่มนึงกำลังพุ่งความสนใจไปที่เด็กหนุ่มลูกครึ่งไทยอังกฤษและเด็กหนุ่มไทยแท้หล่อขาวคู่หนึ่งที่กำลังเดินกอดไหล่กันตรงไปที่สนามบาส
"โหยแกดูพี่ไบรอันดิ น่ารักชิบหายเลยว่ะ"
"เห้ยๆ แกอย่าไปยุ่งกับของของพี่ไปป์ แต่ถึงแกจะเอาเขาเขาก็ไม่เอาแกหรอก"
"พวกแกหยุดกันทั้งคู่นั่นแหละของสวยๆงามๆดูแต่ตาก็พอ ละ เห้อออออ ดูคู่นี้ทีไรแล้วอิ่มใจจัง"
"เขาเป็นคู่จิ้นที่แบบ โหยเป็นอะไรที่ฟินมากอา><"
"เอ้อ..ถ้าแกฟินจริงๆอะ แกได้ไปกดไลค์ในแฟนเพจพี่เขาหรือยัง" หนึ่งในกลุ่มโชว์หน้าเพจไปป์ไบรอันขึ้นมาให้เพื่อนๆได้เห็นกัน
"ใครเป็นคนตั้งว่ะ"
"อ้อ เด็กมอห้าที่ชอบพวกวายๆแบบนี้อะ อยู่ไรว่ะจำไมไ่ด้ล่ะ เห้ยๆ นั่นไงๆๆๆ ที่ตามถ่ายรูปพี่ไปป์พี่ไบรอันอยู่ตรงนั้นอะ"
ทุกคนหันไปให้ความสนใจกับเด็กสาวตัวเล็กที่กำลังกดถ่ายรูปคู่จิ้นของโรงเรียนอยู่เมามันส์
"วันนี้ฉันคงจะได้เจอรูปเด็ดๆในเพจซะล่ะ เตรียมกดไลค์แล้วล่ะอิ้อิ้"
"แหมแกก็ไม่ค่อยเท่าไรเลยนะ"
"นิดนึงน่า"
..................
"มึงๆ"
"ว่า"
"เด็กผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังเราอะ"
ไปป์ที่ตัวสูงกว่าแอบเลือบๆมองไปด้านหลัง "เออ..มึงคงจะรู้สึกเหมือนกูใช่ไหม"
ไบรอันพยักหน้า
ไปป์นิ่งไปเหมือนกำลังคิดจะทำอะไรบางอย่างจากนั้นก็...เอาแขนข้างหนึ่งมาโอบรอบเอวของไบรอันทันที
"เห้ย ทำไรอะ"
ราวกับเสียงของไบรอันเป็นเหมือนลมอากาศ ไปป์ก้มหน้าลงมาใกล้ๆเขาและยิ้มทะเล้น
"เมื่อคืนสบายไหมนอนกับเราอะ"
'แชะๆๆๆๆๆๆๆ' ทั้งสองคนได้ยินเสียงถ่ายจากกล้องไอโฟนอย่างรัวเลยทีนี้ ไปป์แอบหันไปมองเห็นว่าเด็กสาวกำลังค้างตะลึงงันอยู่กับที่ และนั่นทำให้เขายิ้มอย่างนึกขำ
"เล่นอะไรของมึงว่ะไปป์" ไบรอันพยายามพลักไปป์ออกแต่อีกฝ่ายกลับยืนยันที่จะกอดเอวเขาต่อไป
"ไม่สบายเหรอหืม..งั้นวันนี้เอาใหม่นะ เราจะทำให้มันดีกว่าเดิมเลย ไบรอันจะได้นอนเต็มอิ่มไง^__^"
"มึงเลิกเล่นได้ล่ะยัง"
ไปป์มองไปทางที่ที่เด็กหญิงเคยยืนอยู่แต่ตอนนี้กลับหายไปแล้ว เขาเลยถอนหายใจอย่างโล่งอกและเลิกกอดอีกฝ่าย
"มึงอย่าลืมดิว่าเราเป็นคู่จิ้นกันนะเว้ย"
"กูไม่ได้ลืมเว้ย แต่มึงเข้ามาใกล้เกินจนกูอึดอัด"
"แหมนิดหน่อยเองที่รัก คนอื่นเขาชอบก็สนองเขาหน่อย"
"พอเลยๆ"
"พูดภาษาไทยยังไม่ชัดก็เงียบไปเหอะมึงอะ ให้กูพูดคนเดียวพอ" ไปป์พูดพลางยิกแก้มอีกฝ่ายอย่างหยอกล้อ
"มึงอยากโดนกระทืบม้ะ"
"เอ้า..มึงสองตัวอะค้าบบบบบ จะจีบกันอีกนานไหมสัส..พวกกูรอมึงลงสนามอยู่เนี้ย เร็วๆ" เซียวิ่งมาด้วยเสื้อผ้าที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ จากนั้นพวกเขาก็ลงสนามไปเล่นบาสกันจนถึงกริ่งเข้าเรีนคาบบ่าย
---------ไบรอันให้เสียงภาษาไทยนะค้าบ (ถึงจะพูดไม่ค่อยชัดเท่าไรก็เถอะแหะๆ^__^)---------
ในห้องเรียนมอห้าทับสาม
"เห้ยพวกมึงค้าบบบ อีคู่สามีภรรยา" ปิงปองวิ่งถือไอโฟนมานั่งโต๊ะด้านหน้าโต๊ะของผมกับไปป์
"ห้ะๆ" ไปป์เป็นคนตอบปิงปองไปครับ ส่วนผมน่ะเหรอกำลังนั่งแชทไลน์กับรุ่นน้องคนหนึ่งอยู่ แน่นอนว่าเป็นผู้หญิง และแน่นอนว่าน้องเขาชอบที่ผมเป็นคู่จิ้นกับไอ่ไปป์-__- นี่ผมกับมันพออยู่ด้วยกันแล้วมันน่าหลงใหลขนาดนั่นเลยเหรอครับ
"มีคนถ่ายรูปพวกมึงเอาไปลงเพจอีกละเมื่อไม่กี่วิที่ผ่านมานี่เอง ไลค์มาเป็นสามร้อยเลยว่ะ แหมฮอตจริงๆนะพวกมึง" ปิงปองมันโชว์รูปที่ถูกโพสในเพจให้ดู และผมก็รู้ในทันทีเลยว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นคนตั้งเพจนี้ขึ้นและเอารูปลงทุกๆวันก็คงจะเป็นเด็กผู้หญิงคนนี้ด้วย
รูปที่ปิงปองมันเอามาให้ดูก็เป็นรูปที่ไอ่ไปป์ดันเล่นอะไนพิเรนทร์ๆกอดเอวผมนั่นแหละครับ
"กูว่ารูปนี้มึงแทบจะซั่มกันได้อยู่ละ"
"ไอ่เชี้ย พ่องมึงดิ ก็ไอ่ไปป์อะเสือกเล่นห่าไรไม่รู้เรื่องไม่ปรึกษากูก่อนเลย" ผมเอามือไปพลักอกคนด้านข้างและมันก็ตอบกลับผมด้วยการรวบไหล่ไปกอดเอาไว้จนแน่น ไอ่ห่านี่จะเล่นอะไรของมันอีกว่ะเนี้ย-___-
"เล่นที่ไหนละ ก็นี่เมียกูอะ คนอื่นๆเขาก็ชอบกันกูก็เลยสนองเพราะเป็นงานถนัดกูอยู่ละ"
"พอเลยมึงกูจะคุยกับหญิง ขัดกูเหลือเกิน"
"มึงว่าไงนะอีเมียไม่รักดี" ไปป์เท้าสะเอวใส่ผมทันที แต่ก็นั่นแหละครับ พวกเราก็แค่เล่นๆกันไม่ได้คิดไรมากหรอก
"กูคุยกับหญิงอยู่เข้าใจม้ะ"
"เชอะ" มันสะบัดหน้าหนีผมครับ แล้วมันก็หันไปคุยกีบเพื่อนด้านหลังต่อ ผมก็นั่งคุยกับน้องคนเดิมต่อ ส่วนไอ้ปิงปองก็เดินไปนั่งเลื่อนเฟสบุ้คที่โต๊ะตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ผมคุยไปได้เรื่อยๆก็มีใครบางคนแอดไลน์ผมมา พอเห็นว่าเป็นผู้หญิงน่ารักๆเท่านั่นแหละผมกดรับเลยครับ5555เปล่าเจ้าชู้นะ ก็อาจจะเป็นแฟนคลับของผมกับไปป์มันก็ได้จริงไหมละเนอะๆๆ(หราาาา)
และผมก็กลับมาคุยกับน้องคนเดิมต่อ...ไม่นานนักน้องที่เพิ่งจะแอดผมมาก็ส่งสติกเกอร์ทักมาก่อนอันดับแรก
ผมแอบยิ้มกรุ่มกริ่มนิดหน่อยเมื่ออีกฝ่ายส่งสติกเกอร์เซย์ไฮมา ผมก็ส่งกลับไปกำลังจะสับรางไปคุยกับน้องคนเดิมแต่น้องคนนี้ก็พิมส่งมาเรื่อยๆจนผมอ่านแทบไม่ทัน
และนั่นทำให้ผมถึงกับขมวดคิ้วและรู้สึกว่า..เรื่องซวยๆกำลังจะเกิดขึ้นกับตัวเองแล้ว
[พี่ไบรอันหวัดดีคะ ชื่อลิดานะคะ อย่าเข้าใจว่าชั้นเป็นแฟนคลับคู่จิ้นไร้สาระที่พวกพี่กำลังทำอยู่นะคะ เพราะชั้นไม่ชอบเลยที่พวกพี่ชอบสร้างกระแสกันแบบนี้] ข้อความแรก
[อ้อ..และชั้นไม่อยากให้พี่มายุ่งกับพี่ไปป์ ชั้นจะบอกเอาไว้ตรงนี้เลยนะคะว่าชั้นน่ะชอบพี่ไปป์มานานมากแล้ว ก่อนที่พี่จะมาเป็นคู่จิ้นกับพี่ไปป์ซะอีก และลองคิดดูสิคะ ว่าพี่จะรู้สึกไงถ้าหากอยู่ดีๆมาเห็นว่าคนที่ตัวเองชอบดันมาเป็นคู่จิ้นกับผู้ชาย!!]
[เลิกยุ่ง]
[เลิกยุ่ง]!
[เลิกยุ่ง]!!
[เลิกยุ่ง]!!!
[เลิกยุ่ง]!!!!
Brian: [ขอโทษครับที่ทำให้ขัดหูขัดตาหรือไม่พอใจ แต่..ทำไมไม่ไปคุยกับไปป์เองละครับ บายครับบาก่อน]
ผมพิมไปแค่นั้นก็พยายามแคปทุกอย่างที่น้องลิดาบ้าบอไรนี่พิมมาเก็บไว้เป็นหลักฐานจากนั้นผมก็ลบไลน์เธอทิ้งทันที
"ไบรทำไมหน้ามุ่ยจังอะเป็นไรเปล่า" นี่มึงยังจะถามกูอีกเหรอ...-__- แฟนคลับมึงจะฆ่ากูอยู่แล้วเนี้ย
"เปล่าอะ ช่างเหอะ ปวดขี้อะไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"
ผมไม่รอคำตอบจากไปป์ก็เดินลากสังขารตัวเองออกมาจากห้องแล้ว เหลือเวลาพักอีกนิดหน่อยยังพอมีเวลาอยู่ อันที่จริงผมโกหกครับที่บอกว่าจะไปห้องน้ำ จริงๆแล้วผมต้องการความช่วยเหลือต่างหาก
'โอะ!!' แต่แล้วความซุ่มซ่ามก็พาผมไปชนเข้ากับใครคนหนึ่งเข้า
"จะรีบอะไรนักหนาว่ะอ้าว..ไบรอัน"
"อ้าว กัปตันเองเหรอ" เด็กตี๋หล่อดาวฮอตประจำโรงเรียนยิ้มโชว์เหล็กใส่ผม
"เออดิ และนี่จะรีบไปไหนว่ะ"
"ไปหา.." ผมกำลังจะขานชื่อไดจิออกมาแต่ก็ต้องหุบปากเงียบเอาไว้ก่อนเมื่อนึกได้ว่ากัปตันมันไม่ชอบยุ่งเรื่องเกย์เรื่องตุ๊ดเรื่องแต๋วเท่าไร(หราาาาา) "..เพื่อนน่ะเพื่อน"
"อ้อออออ"
"มีเรื่องน่ะเลยอยากขอคำปรึกษาจากเพื่อนหน่อย ขอตัวก่อนนะ"
ผมรีบวิ่งไปทันที ได้ยินเสียงกัปตันตะโกนไล่หลังมาอยู่ริบๆ "..อย่าไปซุ่มซ่ามใส่ใครนะเว้ยไอ้ไบรอัน"
ผมวิ่งเข้ามาในห้องของไดจิได้ก็รีบตรงไปหามันทันใด ที่โต๊ะนอกจากไดจิแล้วยังมีโมจิและก็วาโยและอีกคนหนึ่งที่ผมไม่รู้จัก(คงจะเป็นคนในห้องนั่นแหละ)
"อ้าว ไบรอันคนดัง" ไดจิเป็นคนแซวเลยครับ-___-
"เดี๋ยวนี้ดังใหญ่แล้วนะไบรอัน ว่าแต่ลมอะไรหาบมายันห้องกูว่ะ" วาโยเอ่ยขึ้น
ผมรีบเสาะหาที่นั่งอย่างร้อนรนและจ้องหน้าไดจิเขม็งไม่รู้จะเริ่มเล่าตรงไหน
"..อะไรของมึงว่ะ"
"คือ..กูมีเรื่องว่ะ"
"เรื่องอะไรอะ" โมจิเอ่ยถามอย่างร้อนใจทันที
"คือ..."
ทุกคนกำลังรอฟังคำบอกเล่าจากผมอย่างตั้งใจ แต่ไอ้ผมเนี่ยสิคิดคำพูดไม่ออก
"คือ.."
"โห ไอ้เหี้ย..มึงไปคือ คือ คือให้จบก่อนไหม" ไดจิด่าออกมาอย่างเหลืออด
"เอางี้ คือกูเริ่มไม่ถูก งั้นดูนี่เอาละกัน" ผมจัดการเปิดแชทที่แคปไปสดๆร้อนๆให้พวกมันดูทันที
"ทำไมมันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ละ" โมจิถามขึ้นมาอย่างเหลือด
"เราก็ไม่รู้อะโมจิ อยู่ๆน้องเขาก็ทักมาและก็ใส่ไม่ยั้งแบบนี้เลย ตอนนี้เราลบไลน์เขาไปแล้วละ"
"มึงน่าจะยังไม่ลบนะกูจะได้จัดสักดอกสองดอก" ไดจิพูดพลางทุ้มโต๊ะตัวเองเบาๆ-__-มึงกลัวเจ็บก็บอก
"น้องเขายังไงก็เป็นผู้หญิงนะเว้ย"
"แต่มันไม่รู้ไงว่ะว่ามึงกับไอ้ไปป์ก็แค่เพื่อนสนิทกันเฉยๆพวกคนอื่นๆอะคิดกันไปเองทั้งนั้น"
"คนอื่นๆเขาอ่ะรู้เว้ย แต่กูไม่รู้ว่าน้องเขาทำไมถึงเป็นแบบนี้"
"ก็เพราะมันชอบไอ้ไปป์ไง" วาโยพูดขึ้นทันที "น้องเขาก็เลยเกลียดมึงเพราะไปยุ่งกะไอ่ไปป์"
"อ้าว นี่แสดงว่ากูผิดสินะที่ไปเป็นเพื่อนกะไอ้ไปป์มันเนี้ย" ผมแทบจะพูดไม่รู้ แต่ดูทุกคนพยายามที่จะฟังภาษาที่ค่อนข้างจะฟังยากของผมออกอยู่นะ
"เห่ย มึงอย่าคิดแบบนั้นดิว่ะ..ตอนนี้มันยังไม่รู้เรื่องนะเว้ย คนไม่รู้ก็คือไม่ผิดนะ" ไดจิเว้นวรรค"สำหรับคนไทยนะ"
"โหไอ่เหี้ย คนไหนๆก็คิดแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ มึงก็" วาโยแทบจะตบกบาลไดจิ
"อ้าวและกูจะไปรู้ม้ะ มันเป็นลูกครึ่งนี่หว่ากูก็ไม่รู้หรอก"
"เอางี้นะไบรอัน ฟังโมจินะ ตอนนี้ไบรอันก็ทำตัวตามปกตินั่นแหละ จำไว้สิตอนนี้ไบรกับไปป์อ่ะก็ดังแล้วนะ มีคนรู้จักนายสองคนแทบจะทั่วโรงเรียนแล้ว มีคนชอบก็ต้องมีคนเกลียดชีวิตเรามันไม่ราบรื่นเสมอไปหรอก" ผมพยักหน้ารับฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ
"เห้ยไอ่วา ทำไมวันนี้อีโมจิมันพูดดีเหมือนแม่กูเลยว่ะ"
"กูจะไปรู้แม่มึงไหม"
"เชี้ยนี่หาเรื่องกูตลอดเวลา"
"นี่พวกมึงจะทะเลาะกันอีกนานไหม มึงดูหน้าไบนอันดิ๊มันเครียดอยู่นะว้อย"
"ขอโทษครับแม่/ขอโทษครับแม่"
โมจิส่ายหน้าเอือมระอาไดจิกับวาโย ก่อนที่เธอจะหันมามองทางผมด้วยสายตาที่อ่อนโยนราวกับจะปลอบโยน
"ไม่เป็นไรไบรอัน มีไรเดี๋ยวพวกเราช่วยเอง ไม่สิ แค่มึงเราพวกมันก็ตายคาที่ละ"
"เราไม่อยากให้มีเรื่องวิวาทอะไรกันเกิดขึ้นหรอกนะ"
"มันก็ไม่แน่นะถ้าน้องลิดาบ้าบอไรนั้นไม่ยอมจบ"
คำพูดของเธอทำเอาผมแทบจะนอนแน่นิ่งอยู่ตรงนี้ คือแค่คิดมันก็เหนื่อยที่จะแก้แล้ว
"เอาละๆ ไปเรียนได้ละเหลืออีกไม่กี่นาทีเอง ทำตามที่เราบอกนะเดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเอง"
"เออใช่ ตามที่อีโมจิมันบอกอะ" ไดจิเสริมพร้อมกับโบกมือลาผม ผมเดินออกจากห้องเรียนของไดจิมาก็ปะทะเข้ากับไปป์อย่างกะทันหัน
"อ้าวไบรอัน ไหนบอกว่าเข้าห้องน้ำไงนี่กำลังจะไปตามเลยนะ"
"อ้ออ คือเข้าเสร็จแล้วไงก็เลยมาหาเพื่อน"
"มาหาเพื่อน?"
"ไดจิน่ะ"
"อ้อ..มาเหอะ อาจารย์เข้าแล้วนะ"
ผมพยักหน้างึกงัก ก่อนที่จะเดินไปเคียงข้างกับไปป์
"มองอะไรอะ?" ไปป์ถามผม เออว่ะ..และผมจะเหมอมองมันทำไมว่ะ-___-
"เปล่า"
"หือ?"
"ไม่มีอะไร"
และผมก็เร่งฝีมือเดินนำหน้าไปป์ทันที
หน้าไปป์ในตอนนี้ ทำไมพอผมมองแล้วมันรู้สึกต่างไปจากเดิมแล้วล่ะครับ?