My Phenomenal Bodyguard

CHAPTER 43

"You know I like you, no scratch that, I'm already loved you since the first day I saw you." He said as he gently hold my hand. Mataman niya akong tinitigan gamit ang kaniyang mga mata na nagkikislapan sa iba't ibang pinaghalong emosyon kaba, pag-aalinlangan at pagmamahal.

"Mahal kita. Mahal pa rin kita kahit sinabi mo na si Darren ang first love mo. Mahal pa rin kita kahit na sa tuwing nakikita kong nakatingin ka kay kuya ay may paghanga at pagkagusto akong nakikita sa mga magaganda mong mga mata. Hindi kita susukoan kahit na kalabanin ko pa ang sikat na singer at modelo sa ibang bansa o kahit na kalabanin ko man ang sarili kong kapatid. Ganon kita kamahal. Ipaglalaban kita hanggat sa kaya ko pa, at hanggang sa kaya pa nitong puso ko." Madamdamin niyang pagkakasabi habang nakatitig ng diretsyo sa mga mata ko. Medyo pinisil niya ang kamay kong hawak-hawak niya. Sa kabila ng sinabi niya ay tumahimik lang ako kasi lahat naman ng sinabi niya ay totoo. Hindi ko alam na may tao rin palang nakakapansin sa mga emosyong gusto kong itago na lang sana.

Bumuntong hininga ito at maikling ngumiti. He bitterly and hurtfully smiled, that's what I read to his smile that reflected to his eyes too.

Bakit ba kasi nangyayari sa akin ito.

Ang hirap.

Ayokong may mawala o mag-iba ng pakikitungo sa akin. I used to be with them at nang dahil lang sa akin maglalaho ang mga pinagsamahan namin. Ito na nga ba ang sinasabi ko.

Ginawa nila ang lahat ng magpapasaya sa akin tapos ito lang isusukli ko, sakit.

Muli itong bumuntong hininga na nagpabalik sa akin sa kasalukoyan.

"I understand, Chepipay. Naiintindihan ko kung hindi ako ang pipiliin mo." Sabi niya kasabay ng pagbitaw ng kaniyang kamay sa kamay ko. Kita ko kung paano pumula ang  sulok ng kaniyang mga mata.

"Vien......"

Napakagat na lang ako sa ibabang labi ko. Gustohin ko mang magsalita pero hindi ko naman alam kung ano ang saktong ibibigkas ko o sasabihin ko.

"Magsisimula na akong magluto." Anunsyo nito kasabay ng pagtalikod nito sa akin.

Parang gusto kong umiyak. Ayokong unti-unti silang mawawala sa akin. Simula pagkabata ko sila lang may kayang pangitiin ako at pasayahin. Never akong nagkaroon ng kaibigan, kahit na babaeng kaibigan hindi ako nagkaroon........... and then, they came. First, it was Darren and when Darren left me Vien appeared.......... and after a years Acerdel came too. They came to change my life and change my beliefs that no one will like me nor love me for real. Way back to my childhood life all I want is just a friend but God gave me more than that relationship at iyon ang nagdudulot ng hirap at sakit ngayon sa puso ko.

.......

"Nag-improve ka na nga sa cooking skills mo. Marunong ka nang magprito ng hindi nasusunog." Puri ko sa kaniya bago iniumang ang hotdog na hawak ko sa aking bibig. Sandali muna itong natahimik.

Mahina pa siyang napatawa sa sinabi ko.

Ang galing na niya. Kung dati-rati palaging sunog ang mga niluluto niya ngayon I must say he really improves.

Ang awkward nito. Ito ang unang beses na may pag-aalinlangan ko siyang kausapin.

"I told ya." Hambog nitong sabi sabay kindat pero alam kong nagpapanggap lang siya. Ngumiti na lang ako ng ngumiti ito.

"Good morning everyone." Darren appeared in the kitchen with a wide smile on the lips. Nandito na naman ang may sala ng lahat.

"Good morning." As he said.
Lumapit siya sa akin at hinalikan ako sa ulohan ko na ikinaangal ni Vien.