ေနသာသာေန႕ေလးတစ္ေန႕မွာ လူတိုင္းလူတိုင္းက ကိုယ္စီအလုပ္ေတြနဲ႕လႈပ္ရွားေနၾကသည္။ ေႏြရဲ႕အေငြ႕အသက္ေတြက ေနရာတိုင္းမွာလႊမ္းၿခဳံေနတဲ့အတြက္ ၾကည္လင္ေနတဲ့ေကာင္းကင္မွာ ဝါရိပ္သန္းေနတဲ့ အေရာင္အဝါေတြနဲ႕…
ဒီလိုေန႕မ်ိဳးမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနတဲ့သူေတြလည္းရွိၾကသလိုတစ္စုံတစ္ေယာက္ကိုလြမ္းဆြတ္တမ္းတေနသူမ်ားလည္းရွိၾကသည္။ ေလာကႀကီးထဲမွာမရွိေတာ့တဲ့ ခ်စ္ရသူေတြကို သတိရရင္းနဲ႕..
‘ဒီမွာေလ ေမေမက’ မာရွီဟိုကေျပာၿပီးေတာ့ ျခင္းကိုေအာက္ခ်လိဳက္သည္။ ျခင္းထဲမွာေခါက္ထည့္ထားတဲ့ ဖ်ာလိပ္ေလးကိုထုတ္ကာ ျဖန႔္လိုက္သည္။
‘ထို႔ေနာက္ ဘူးေသးေသးေလးေတြ အမ်ားႀကီးကိုတစ္ဘူးၿပီးတစ္ဘူးထုတ္ရင္းစီတန္းေနေအာင္ေနရာခ်သည္။
ဂြၽန္ခယူကလည္းေဘးနားမွာ လာကပ္ထိုင္ၿပီး ဘူးေတြကိုအဖုံးဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ မာရွီဟိုမေျပာလည္းသိႏွင့္ေနပါၿပီ။ ဒီေန႕က မာရွီဟို႔အေမရဲ႕ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႕ပဲဆိုတာ..
‘အေဖေရာ မာရွီ’
‘သူကအေစာႀကီးကတည္းကသြားၿပီးေလာက္ၿပီ..ညေနအျပန္လည္းတစ္ေခါက္ထပ္လာလိမ့္မယ္’
‘ဦးေလးကအန္တီ့ကိုအရမ္းခ်စ္တဲ့ပုံပဲ’
‘ငါေရာ အေဖေရာက ေမေမ့ကို အရမ္းခ်စ္ခဲ့ၾကလို႔ အခ်င္းခ်င္းမတည့္ၾကတာေနမယ္’ မာရွီဟိုက ရယ္သံသဲ့သဲ့နဲ႕ျပန္ေျပာေတာ့ ဂြၽန္ခယူကလည္းအလိုက္သင့္ေလးၿပဳံးလိုက္သည္။
ဂြၽန္ခယူက ဘူးေတြကိုေသခ်ာေနရာခ်ၿပီး ေရခြက္ေတြထဲမွာ အေအးထည့္ေပးေနတုန္း မာရွီဟိုက အုတ္ဂူေဘးက ျမက္ပင္ေသးေသးေလးေတြကို ဆြဲႏုတ္ေနသည္။
‘ဖယ္ ဖယ္ ငါႏုတ္ေပးမယ္ မင္းလက္ကသက္သာေသးတာလည္းမဟုတ္ဘူး’
ဂြၽန္ခယူက မာရွီဟို႔ကိုပခုံးကေနကိုင္ၿပီး အေနာက္ကိုဆုတ္ေပးလိုက္သည္။ သူကေတာ့ အေရွ႕ကိုတိုးသြားၿပီး ျမက္ပင္ေတြကို တစ္ပင္ခ်င္းစီဆြဲႏႈတ္ေနလိုက္သည္။ ဂြၽန္ခယူက ျမက္ႏႈတ္ေနတုန္း မာရွီဟိုကအေနာက္ကေန ဒူးေထာင္ၿပီးလက္ေတြနဲ႕ပတ္ကာကိုယ္ကိုေရွ႕ေနာက္လႈပ္ေနရင္းနဲ႕..
‘ေမေမမရွိေတာ့ ငါ့ကိုဘယ္သူကမွမခ်စ္ေတာ့သလိုခံစားရတယ္’
ဂြၽန္ခယူက မာရွီဟို႔ကိုလွည့္ၾကည့္ၿပီး ျမက္မႏႈတ္ေသးဘဲ ရပ္လိုက္သည္။ မ်က္ေတာင္ကိုပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ရင္း ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႕ သူ႕ကိုယ္သူ လက္ညွိုးထိုးျပကာ..
‘ငါကေရာ?’
‘ဟားဟား’ ဒီေန႕တစ္ေန႕လုံးမွာ အားရပါးရနဲ႕ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းရယ္တဲ့ မာရွီဟိုရဲ႕ပထမဆုံးေသာ ရယ္သံေလးက ေလထဲမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ႀကီး လြင့္ပ်ံလာသည္။
‘မရယ္နဲ႕ေလ ဪ…’ ဂြၽန္ခယူကေတာ့ သူ႕ကိုယ္သူလက္ညွိုးထိုးျပေနဆဲ။
‘ခ်ပါေတာ့ အဲလက္ႀကီးကိုခ်ပါေတာ့’ မာရွီဟိုက ဂြၽန္ခယူ႕လက္ကို သူ႕လက္နဲ႕လွမ္းပုတ္ခ်ေပးလိုက္သည္။ ဂြၽန္ခယူကလည္း ရယ္ၿပီး လက္ကိုခ်လိဳက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ျမက္ပင္ေတြကို ေဘးတစ္ခ်က္မွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႕ပုံလိုက္သည္။
‘အာ..ငါေမ့ေနတာ .. ဒီမွာခဏေလးေစာင့္ေနာ္’ ဂြၽန္ခယူက မာရွီဟို႔ကိုထားခဲ့ၿပီး အသည္းအသန္ေျပးသြားသည္။ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့တဲ့ မာရွီဟိုက အေမနဲ႕အတူ ႏွစ္ေယာက္တည္း စကားေတြေျပာရင္း ဂြၽန္ခယူျပန္အလာကိုေစာင့္ေနလိုက္သည္။
‘ေမေမ...အခုသားနဲ႕ပါလာတဲ့တစ္ေယာက္ေလ..ဂြၽန္ခယူ လို႔ေခၚတယ္သိလား’
တစ္ခြန္းေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ အသက္ကိုတစ္ဝႀကီးရႉသြင္းလိုက္သည္။ ေနရိပ္တဲ့ေနရာေလးမွာထိုင္ေနရတဲ့အတြက္ ေအးေအးေဆးေဆးစကားေျပာရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလည္း ေလ့လာနိုင္သည္။
ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္မိေတာ့အနီးအနားမွာ ဘယ္သူမွမရွိ။ ဟိုးတစ္ဖက္က အုတ္ဂူအျဖဴေလးေတြမွာေတာ့ ေနရာကြက္ၾကားလူရိပ္ေလးေတြကိုျမင္ေနရသည္။
‘ေမေမ ဂြၽန္ခယူကေလ သားကိုဂ႐ုစိုက္တယ္..ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းမလုပ္ခ်င္ဘူးတဲ့’
သက္ျပင္းခ်ၿပီး ခြက္ထဲထည့္ထားတဲ့အေအးတစ္ခြက္ကိုေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။ သူကိုယ္တိုင္လုပ္လာတဲ့မုန႔္ေတြကိုလည္းစီစီရီရီထားၿပီးလက္နဲ႕တို႔ကစားေနမိသည္။
‘သားသူ႕ကိုမစြန႔္လႊတ္ခ်င္ရင္ သူ႕ကိုျပန္ႀကိဳက္မွျဖစ္မယ္တဲ့ သိလား ေမေမ...သူငယ္ခ်င္းအေနနဲ႕ထားတာ သူ႕ကိုႏွိပ္စက္ရာေရာက္တယ္တဲ့’
ေျပာေနရင္းနဲ႕ေျခသံၾကားေတာ့ အသံလာရာဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ လက္ထဲမွာတစ္ခုခုကိုင္ၿပီးေျပးလာတဲ့ ဂြၽန္ခယူ႕ကိုေသခ်ာစိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အမ်ိဳးအမည္မသိရတဲ့ ပန္းတစ္မ်ိဳးကိုကိုင္လာတာေတြ႕လိုက္ရသည္။
‘ဟူး...ၾကာသြားလား’ အနားေရာက္လာတဲ့ဂြၽန္ခယူက ဒူးေပၚလက္ေထာက္ၿပီးအေမာေျဖလ်က္။
‘အင္း..ဘာသြားယူ?’
‘ေရာ့’ အဝါေရာင္က်ဴးလစ္ပန္းေလးတစ္ပြင့္ကိုကမ္းေပးသည္။
ဂြၽန္ခယူ႕လက္ထဲကပန္းေလးကိုယူလိုက္ရင္း မာရွီဟိုက ေခြၽးေတြစို႔ေနတဲ့သူ႕ကိုေသခ်ာၾကည့္ေနမိသည္။ က်ဴးလစ္ပန္းအဝါေလးရဲ႕အရိုးတစ္ေနရာမွာ ဂြၽန္ခယူရဲ႕လက္ကဖိအားေၾကာင့္က်ိဳးခါနီးေနသည္။ ေျပးလာတုန္းကအတင္းဆုပ္ကိုင္လာခဲ့သည္ထင္ပါ၏။
‘ဘယ္ကေနရလာတာလဲ’
‘ငါဆိုင္ကေနယူလာတာ..ပန္းေတြၾကည့္ေနတုန္း ဒီက်ဴးလစ္အဝါေလးကမင္းနဲ႕တူတယ္ထင္လို႔’
‘အဲ့တာနဲ႕ ငါ့ကိုေပးဖို႔ယူလာတာေပါ့’
‘မဟုတ္ပါဘူး..ဒီအတိုင္းငါ့အနားမွာထားဖို႔ယူလာတာ’
‘အင္?’
မာရွီဟို႔ေဘးနားမွာဝင္ထိုင္ေတာ့ ဂြၽန္ခယူထိုင္လို႔ရေအာင္ မာရွီဟိုကတစ္ဖက္ကိုတိုးေပးလိုက္သည္။
‘မင္း ေမေမကိုလာေတြ႕မယ္ဆိုတာသာသိရင္ ပန္းစည္းေလးလုပ္လာေပးတာေပါ့...အခုေတာ့ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ပဲပါလာခဲ့တယ္’
‘ရပါတယ္’ မာရွီဟိုက ပန္းေလးကို အုတ္ဂူေပၚ လွလွပပေလးတင္ေပးလိုက္သည္။
‘က်ဴးလစ္ပန္းက တစ္ပြင့္တည္းမွပိုအဓိပၸါယ္ရွိတာ’
‘မင္းသေဘာက်လိဳ႕ေတာ္ေသးတာေပါ့’
ထို႔ေနာက္ဘာမွမေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ဘဲႏွစ္ေယာက္လုံးၿငိမ္သြားၾကသည္။ မာရွီဟိုကတစ္ခုခုကိုျပန္ေတြးေနပုံရသလို ဂြၽန္ခယူကလည္း မာရွီဟို႔ဘက္ကိုခဏခဏလွည့္ၾကည့္သည္။
‘မာရွီ...မင္း’
‘အင္း?’
‘ငိုခ်င္ရင္ ငါပခုံးငွားေပးလို႔ရပါတယ္’
‘ဟားဟား..မငိုပါဘူးကြာ..ကေလးမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး’ ရယ္ေျပာလိုက္ေပမယ့္ အသံကကြဲရွရွ။
‘မင္းက ကေလးပဲရွိေသးတာပါ...ငါလည္းကေလးပါပဲ...ငါတို႔ကိုယ္ငါတို႔ရင့္က်က္ခ်င္ေယာင္မေဆာင္လည္းရပါတယ္’
ဂြၽန္ခယူ႕စကားအဆုံးမွာ မာရွီဟို႔မ်က္ဝန္းထဲမွာတင္းခံထားရတဲ့ မ်က္ရည္မ်ားက ရစ္ဝိုင္းလာသည္။
‘မင္းအခုငိုမယ္ဆိုရင္ မင္းတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ပါဘူး..မင္းကိုႏွစ္သိမ့္ေပးမယ့္ ငါရွိတုန္း မင္းအဝငိုလိုက္လို႔ရပါတယ္’
ဂြၽန္ခယူ နဲ႕ မာရွီဟိုတို႔ကထိုင္ပုံထိုင္နည္းကအတူတူ။ ဒူးႏွစ္ဖက္ကိုေထာင္ထားၿပီး လက္ကပိုက္ထားသည္။ မာရွီဟိုကေတာ့ ဒူးေပၚေမးတင္ရင္းဂြၽန္ခယူ႕ကိုလွည့္ၾကည့္ေနသည္။
‘ငါရွိေနတုန္း မင္းစိတ္ႀကိဳက္ငိုခ်လိဳက္ပါလား’ ဂြၽန္ခယူက တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္လိုက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကိုကားေပးကာ ေျပာလိုက္သည္။
ဒီအခ်ိန္တခဏေလးမွာဘာမွကိုမေတြးခ်င္ေတာ့။ ကေလးတစ္ေယာက္ဆိုတဲ့ျဖစ္တည္မႈကိုမျငင္းဆန္ခိုင္းဘဲ အတင္းလူႀကီးဆန္မေနေစခ်င္သည့္ ဂြၽန္ခယူ႕ရဲ႕အေျပာမွာခဏေလာက္ေတာ့ ဂ်ီက်ခ်င္ခဲ့သည္။ အနားကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းတိုးလာၿပီး ဂြၽန္ခယူ႕ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲကိုဝင္လိုက္သည့္ မာရွီဟိုက ပန္းေလးတစ္ပြင့္ေပၚနားေနသည့္လိပ္ျပာေလးပ်ံမသြားေအာင္လက္နဲ႕အုပ္မိုးေပးလိုက္ရသလို။
ထြက္သြားမွာစိုးလို႔မဟုတ္ဘဲ တျခားအေႏွာင့္အယွက္ေတြေၾကာင့္ ဝတ္ရည္ေသခ်ာမစုပ္ရမွာစိုးတဲ့ ၾကင္နာမႈေလးတစ္ခုသာ။ အခုကေတာ့ သူ႕ရင္ခြင္ထဲမွာ တရႈံ႕ရႈံ႕နဲ႕ငိုေနေတာ့တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို အသာအယာပုတ္ေပးရင္း ႏွစ္သိမ့္ေပးလိုက္သည္။
*ငယ္ငယ္ေလးနဲ႕ဘယ္ေလာက္ေတာင္ဒုကၡေတြမ်ားေနခဲ့လိုက္မလဲ*
‘ငါမင္းရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ေတြကိုနည္းနည္းေလးေလာက္ကူျဖည့္ေပးလို႔မရဘူးလား မာရွီရာ’ ဂြၽန္ခယူကမာရွီဟို႔ကိုဖက္ထားရင္းေျပာလိုက္ေပမယ့္ မာရွီဟိုကေတာ့ဘာမွျပန္မေျပာခဲ့ပါ။
---------------------------------------------------
လက္ကေတာ္ေတာ္သက္သာေနၿပီမို႔ ျပန္ကလို႔ရေနၿပီ။ သင္တန္းကိုေတာ့သြားမကေသးေပမယ့္ အိမ္မွာပဲနည္းနည္းပါးပါးေလ့က်င့္သည္။ ဒီတစ္ပတ္ကိုေတာ့ လုပ္အားေပးမလာနဲ႕ဦးဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းကဝိုင္းတားထားတဲ့အတြက္ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕မလာရ။
ေက်ာင္းပိတ္ထားေတာ့လည္း ကတာကလြဲတျခားအလုပ္မရွိရင္ပ်င္းသလိုလို။ ဂိမ္းပဲေဆာ့ေနရတာလည္းမဟုတ္ေသး။ စာဖတ္ျပန္ေတာ့လည္း တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္က ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ၿပီးသြားတာနဲ႕ စာအုပ္အငွားဆိုင္ကမေရာက္ျဖစ္ေသးျပန္။ အားတိုင္း သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ေနရတာလည္း တစ္အိမ္လုံး လူမေနသလိုေတာင္ သပ္ရပ္ေနျပန္ၿပီ။
‘ဟင္း…ဂြၽန္ခယူေတာ့ကေလးေတြနဲ႕အဆင္ေျပရဲ႕လားမသိဘူး’
အခုတေလာ အားတိုင္းလုပ္ျဖစ္ေနတဲ့ဝါသနာတစ္ခု...မဟုတ္ေသးဘူး...အလုပ္တစ္ခုရွာေတြ႕ထားသည္။ ဂြၽန္ခယူ႕အေၾကာင္းစဥ္းစားတာ။
သူဆို အခုဘာလုပ္ေနမလဲ?
အဆင္ေျပရဲ႕လား?
စားၿပီးၿပီလား? စတဲ့အေသးအဖြဲေလးေတြကအစလိုက္စဥ္းစားမိသည္။ ထပ္ၿပီး သူမ်ားအေၾကာင္းဆိုေတာ္႐ုံစိတ္မဝင္စားတဲ့သူက ဂြၽန္ခယူ႕အေၾကာင္းကိုပိုသိခ်င္လာသည္။
ဟိုတစ္ေန႕ကေျပာေတာ့ သူ႕အေမဆိုင္မွာ အကၤ်ီကူသိမ္းေပးေနတယ္ဆိုလို႔ အထည္ဆိုင္ဖြင့္တာ ဒါမွမဟုတ္ ဒီဇိုင္နာမ်ားလားဆိုၿပီးေတြးမိသည္။ ေနာက္တစ္ေန႕က် ပန္းယူလာေတာ့ ပန္းဆိုင္မ်ားဖြင့္တာလားဆိုၿပီး ေတြးမိျပန္သည္။
‘ေနပါဦး ဒီေကာင္ကတကယ္ပဲ ဘယ္မိသားစုကလာတာလဲဟ’
နိုင္ငံအတြင္းကစီးပြားေရးအုပ္စုႀကီးေတြအေၾကာင္းကိုစိတ္လည္းမဝင္စားတာမို႔သိလည္းမသိ။ နာမည္အရမ္းႀကီးရင္သာၾကားဖူးရင္ၾကားဖူးလိမ့္မည္။ ထဲထဲဝင္ဝင္ေတာ့မသိ။ အခုလည္း ဂြၽန္ခယူက သူေဌးသားတစ္ေယာက္လို႔သာေျပာသည္။ သူဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာလဲ ဘယ္မိသားစုကလဲဆိုတာမသိ။ သိလည္းမသိခ်င္ခဲ့။
ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့...သိခ်င္သည္။ ဒီလိုေတြသူ႕အေၾကာင္းကိုပိုသိခ်င္လာတာကေရာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုၿပီး လိုက္ရွာဖူးသည္။
အေျဖေတြအမ်ားႀကီးက်လာတာေတာင္မွ ဘာလို႔အေျဖအားလုံးက တစ္ခုတည္းကိုပဲၫႊန္ျပေနၾကတာလဲမသိ။
ဖုန္းကိုင္ထားတဲ့လက္ကိုေလွ်ာခ်လိဳက္ၿပီး ထိုင္ခုံေနာက္ေက်ာကိုအားရပါးရမွီခ်လိဳက္သည္။ ဘာလို႔ဒီအေျဖေတြလဲ…
ေလာ့မက်ေသးတဲ့ဖုန္းရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္မွာျမင္ေနရတဲ့အေျဖေတြက..
‘အဲ့တာအခ်စ္ရဲ႕နိဒါန္းပါပဲ’ တဲ့…….
----------- high school love story ----------------
တူဘီကိုတိမ္ၫြန႔္….
