ESARET

SON

Sevgiye aç bırakılan çocuklar hayatları boyunca sevmenin sevilmenin ne olduğunu bulmaya çalışırmış. Sevilmek nasıl bir şey bilmediği için sevmenin de nasıl bir şey olduğunu bilemeyen bu çocuklar belki de hayatlarının sonuna kadar sevgiyi arayıp duracaklardı. Sevildiklerini sanacaklardı, sevdiklerini sanacaklardı. Gerçek sevgiyi hissettiklerin de afallayacaklardı. Anne ve babasının sevmediği çocukları kimsenin sevmeyeceğini geç öğreneceklerdi. Bunlar duygu sömürüsü gibi gelebilir size ama eğer ki aileniz size sevgisini göstermiyorsa ve size hiç bir zaman güvenmiyorsa sürekli hata yapan bir çocuk oluveriyorsunuz. Daha çocukken yaşadığınız her şey ileride size birer travma olarak dönüyor. Yanlış anlaşılmasın tabi ki bunların altına sığınamayız. Benim asıl anlatmak istediğim sevilmeyen çocuklar ileride gerçekten birileri tarafından sevildiğinde o sevginin kıymetini bilemiyor. Size bu bölümde Ceyda'dan değil de kendimden bahsetmek istiyorum. Neden wattpadı kapattığımı söylemek istedim. Ben çok büyük konuşan bir insanım bu zamana kadar neyi yapmam dediysem yaptım. Bu hayatın bana verdiği en büyük ders bu oldu. Çok büyük hatalar yaptım hepsinden birer ders çıkardım. İnsanoğluyuz elbet hata yaparız ama hayatın bana verdiği ikinci büyük derste bu oldu. Hatalarımdan ders çıkarabilmem. O hatayı yapınca başıma neler geldiği; kimleri üzdüğüm, kendime ve etrafımdakilere nasıl zararlar verdiğim bunları düşünerek ders çıkarmak. Lakin o dersi çıkardığım halde kara batak gibi tekrar tekrar aynı hatalara da düştüm.25 yıllık hayatımda bir kişi haricinde beni kimsenin sevmediğini de böylelikle öğrendim. Ben sevgiyi görmediğimin yeni farkına vardım. Bana sevgiyi gösteren sevmemi ve sevilmemi sağlayan adama ise sürekli hata yaparak onu üzdüm. Dürüst olayım mı? Onun kızacağını bile bile ona yalan söyledim. Wt'den ve twitter'dan başka kişilerle konuştum. Açıkca söyleyeyim bu yaptıklarımı ona dürüstçe anlatsam asla kızmazdı. Onun bana en çok ihtiyacı olduğu dönemde ben ona bu aptallıkları yaptım. Hem de bu ilk değil daha öncede buna benzer hatalarım oldu ve beni hep affetti. Dürüst bir itirafta daha bulunayım mı? Ben onu kaybetmem sandım. Neler neler yaşadığımız halde ilk defa bu kadar korktum, onu kaybedebileceğimin ilk defa bu kadar farkına vardım. Ve ilk defa onu kaybetmek istemediğimi, onsuz bir hiç olacağımı bu kadar net anladım. Gerçekten sevmek ve sevilmek çok ağır bir sorumluluk gerektiriyormuş bunu öğrendim. Ben hiç doğru bir insan olamadım hep hata yapan dışlanan ve sevilmeyen bir insandım. O beni sevdi hatalarımı düzeltti gözümü açtı. Beni bambaşka birisi yaptı. Ona karşılığını ihanet ederek ve yalan söyleyerek yapmamalıydım. İhanet sadece başkaları ile birliktelikle olmaz dedi bana yalan söylemek, arkadan iş çevirmek, yalnız bırakmak da ihanete dahildir dedi. O kadar haklı ki ama o haklı olmakta istemedi. O onu seven ona güven sağlayan hatalarından ders çıkaran kızı istedi. Neden böyle olduğunu açıklayamıyorum başka şeylerin altına da sığınmak istemiyorum. Evet çok baskı ile büyüdüm kavga gürültü, yalan dolan ile büyüdüm belki de bu yüzdendir. Bunların altına sığınmak istemiyorum. Ama bir neden arıyorum. Aramak zorundayım. Çünkü ben bu adamı seviyorum o adamı kaybetmek istemiyorum. Bunun ne kadar korkunç bir şey olacağını çok iyi öğrendim. Ne olursa olsun size seven insanları kaybedecek şeyler yapmayın onlara sımsıkı sarılın eğer bir hata yaparsanız da hatanızın arkasında olun. SON OLARAK ÖĞRENDİĞİM BİR ŞEY DAHA VAR O DA  HER ŞEYE İHANET EDEBİLİRİZ  AMA KENDİ SEVGİMİZE ASLA  İHANET ETMEMİZ GEREKTİĞİ.

                                                                                  SON