I've decided to spent my short vacation in my grandparents house. Hindi ko masyado nakakasama sina lolo at lola dahil sa punuan ang schedule ko sa trabaho pero ngayon ay nagpapasalamat ako dahil nabawasan ang projects ko kahit na madami naman nagaalok pero hindi pa ako tumatanggap ng mga alok nila.
We were in the middle of eating when someone called me. I was about to bring out my phone on my pocket when I feel a pair of eyes staring at me. I cleared my throat and uttered sorry to them. Isa sa mga ayaw ng Lolo at Lola ko ang paggamit ng cellphone habang kumakain.
"Ate, did you see my phone?" Napatingin ako kay Arleigh ng lapitan niya ako dito sa garden.
Sumama siya sa akin kesa makihalubilo sa mga kaklase niya at para na rin makahinga din daw siya. Arleigh is the most popular girl in their campus. She's also a cheerleader but she said that she'll going to back-out and I don't know the reason about that.
Tinaasan ko siya bahagya ng kilay. "I don't know where your phone is."
Naniningkit ang mga mata kong bumaling na sa kanya. Kunot noong tinignan niya ako pabalik. I wonder why she suddenly asked for her phone. Dati naman ay hindi siya mahilig gumamamit 'non.
"Are you dating now, Arleigh? Napapansin kong netong nakaraang araw lagi kang lumalabas at lagi kang naka-focus sa cellphone mo." Humalukipkip na sabi ko sa kanya. She just rolled her eyes on me.
Oh come on! My cousin is one of a gorgeous lady in their College Department at hindi rin nakakalagpas sa amin ang mga nagkakagusto sa kanyang mga lalaki. Papayagan naman namin siyang magkaroon ng boyfriend but she'll make sure na hindi niya papabayaan ang pag-aaral niya.
"I don't have a boyfriend, ate. Kung meron man ipapaalam ko naman sa inyo." Nakakunawang tumango ako at tsaka tumayo.
"How about you ate? Kailan ka ba magbo-boyfriend?" Kulit niya at sinundan ako papasok sa loob.
Halos mapasimangot naman ako sa tanong niya sa 'yon. The truth is, wala akong time magka-boyfriend at wala akong plano. I'm already happy of what I have.
"I don't have time for that, Arleigh."
"But, don't you want to experience it? Sabi nila masaya magka-boyfriend."
Tumigil kami sa sala at naupo. Matiim ang titig ko sa pinsan ko. I understand her sentiment. Napagdaanan ko na din ang pagiging curious na magkaroon ng boyfriend but I don't have the time to grabbed the opportunity to have because of my status.
"Arleigh." I groaned and crossed my arms and legs to stare her intently. Inosente lang itong tumungin sa akin. I rolled my eyes annoyingly.
"There are people who's happy to be single, and that's me. I'm happy with our families, friends and my work. I really don't need a man to be happy, okay? I'm already contented with my life." She sighed.
"Pero iba parin pag may taong alam mong nakasuporta sa likod mo." I know she's trying her best to pollute my mind with having a boyfriend.
"I have you all. Aren't you?" Taas kilay kong tanong. Napakamot naman siya sa ulo niya na parang napeperwisyo.
"Ganito kasi 'yan ate. Our family, yes we are always at your back. But there will come a time na hindi kami lagi ang nasa tabi mo. Soon, we'll have our own priority and family. While you? You're being stuck on being single? Masyado kang maganda para balaking tumandang dalaga!" She shrieked.
Kinunutan ko lang siya ng noo. Ano naman kung ganun? Masaya naman na ako dito sa buhay ko. I have a family that loves me.
"And so? I don't see anything wrong with that. As long as I am happy, Arleigh." Matatag na wika ko.
True enough. Kita ko ang paglungkot sa mata niya. I shouldn't feel guilty dahil naging honest lang naman ako sa usapang ito.
"I will not be happy, ate." Natigilan ako sa kanya at napatitig lang. Concern is evident in her eyes.
"You will be." I genuinely smiled at her pero hindi niya 'yon sinuklian.
"You deserve to be love ate. You deserve to feel the most beautiful feeling that a person can express. You deserve this world." Pahina ng pahina ang boses neto at unti-unti namang nawala ang ngiti ko. Napayuko siya at unti-unti ding nagtaas ng mukha.
"You deserve to live with full of love, specially when you already meet the person who you can fall in love with, ate." Ngumiti siya ng maalumanay sa akin at tsaka ako nilapitan at yumakap.
"Wag mong pagdamutan ang sarili mo na magmahal. Don't let your illness be your hindrance on loving someone. You will missed everything." Kumalas ako sa yakap niya at pinaningkitan ko siya ng mata. I'm trying to avoid the feeling I don't wanna feel.
"You're a love expert now? First year College ka palang ganyan ka na magsalita about sa love na yan? You're still young. Hindi mo pa alam kung paano umikot ang pag-ibig na yan." Pangangaral ko dito.
At her age wala pang masyadong alam sa larangan ng pag-ibig kaya anong etong mga pinagsasabi niya? She just laughed at me at sumandal rin kapareho ko.
"Namana ko lang eto kay mommy, ate. At isa nga sa natutunan ko sa kanya ay wag matakot na magmahal." Ngumisi ito sa akin.
Mas lalong nagsalubong ang kilay ko. Gustong-gusto ko siyang sabunutan sa pinagsasabi niya. She's too young to know about love! Talo pa niya ako sa mga ganyang usapan.
Maghapong sinusubukang tawagan ako ni Tita Patrick but I already texted her to not disturb my vacation. Ngayon na nga lang ako makakahinga pagkatapos ng sunod-sunod na projects ko. I turned off my phone for the whole vacation and I spent my time to my grandparents.
Hindi ko alam kung kailan na naman eto mauulit dahil sa pag-alis nila sa akin sa Taylor Group ay mas lalong dumadami ang gustong kumuha sa akin para mag-endorse. That's what my manager told me before akong magbakasyon. This is only one week to escape from everything.
Arleigh on the other hand, went out to accompany Lola and Lolo for their check-up. Hindi naman ako pwede lumabas dahil sa makikilala ako ng mga tao. Sinubukan kong kumbinsihin silang sumama ako pero hindi sila pumayag. May mga bisita daw kasi na dadating kaya ako nalang ang naiwan para mag-asikaso.
They never mentioned who the guest was, so I assume na eto na. May narinig kasi akong busina ng sasakyan. So being alone here, I am the one who obliged to open the gate dahil hindi ko mahanap si Manang Lita. Hindi ko alam kung day-off niya ngayon but since wala siya, I assume it's her off.
Natagalan akong buksan ang gate kaya naman busina ng busina ang kotseng nasa labas. Sa inis ko ay binagalan ko pa ang paglalakad. When I opened the gate mas lalo akong napasimangot sa pamilyar na sasakyan.
"Fuck! Ang tagal mong magbukas ng gate! I'm already late with my appointment." Tinignan ko ng masama si Xavier at pumamewang na sinagot siya.
"Anong ginagawa mo dito? Pinepeste mo na naman ang bakasyon ko!" I annoyingly glared at him but he just rolled his eyes at napatingin sa relo. Halos magkakasunod na mura naman ang pinakawalan niya.
"Shit!" He cursed at tumingin sa likod. May kasama ba siya?
"Carter can you go down now? I'm really late! I'll get back again later."
I stood on my feet at mas lalong nanlaki ang mata ko ng bumukas ang pintuan ng sasakyan ng pinsan ko na iniluwa ang pinaka-ayaw kong makitang tao ngayon.
What the hell is he doing here?!
