Epilogue ll

60.2K 2.3K 418
                                    

Epilogue ll

Lying flatly on my stomach as I buried my face on the soft pillow, I heard the loud ringing of my phone but I still remained on my position. Simula nang masangkot si Dreya sa aksidente dahilan para mabulag siya, hindi na ako nagkaroon pa ng maayos at sapat na tulog.

I was planning to ignore whoever that caller is but it won't just stop on bothering me. I breathed and pushed myself up from the bed. I lay on my back and grabbed the phone that's placed on the bed side table.

My brows set into one line when I saw that it's a call from unknown number. Hindi ko sana sasagutin pa kaya lang ay naunahan ako ng kuryosidad.

I accepted the call and place the speaker across my ear. Hindi ako nagsalita, pinakiramdaman ang nasa kabilang linya.

I was like that for nearly a second when I heard a deep breathing across the line.

"Dashiel?"

Kumunot ang noo ko, ang boses ay agad na nakilala. Umayos ako ng pagkakaupo, ang galit ay agad na umakyat sa aking ulo.

"Where the hell are you?"

Napatayo ako mula sa pagkakaupo sa kama at nagpabalik-balik sa paglalakad. Mabilis ang paghinga ko, ramdam ang galit para sa matalik na kaibigan. I don't even know if I can still treat her that way. After of what she did to Dreya, I really don't know anymore.

"Dash, please. I know my fault and I'm already regretting it-"

"You should be! You fucking ruined her life, Lauren!"

"I know! Will you please calm down and let me finish talking first?"

"Calm down?" Mapait akong natawa. "Are you kidding me? How can I calm the fuck down knowing that the woman I love is suffering because of you?"

Pabagsak akong naupo sa kama at walang lakas na hinilamos ng palad ang aking mukha. My hand stayed on my forehead, eyes close as my breathing became unsteady and rugged.

"Anong ginawa niya sa'yo, Lauren? Anong ginawa ko sa'yo para gaguhin mo ako? Kahit ano'ng gawin ko, hindi ko magawang intindihin kung paanong humantong ka sa ganoong pagiisip," namamaos ang boses na saad ko. "The last time I checked, my best friend isn't a criminal."

The line stayed silent for a couple of minutes before I heard her sobs.

"I'm sorry. I was carried away. Masiyado akong nagpadala sa selos ko na baka kalimutan mo na ako bilang kaibigan mo at matuon na lang ang buong atensyon mo kay Dreya. I was afraid I'd lose you because of her. Hindi ko ginusto ang mabangga siya. Mas lalong hindi ko ginusto ang mabulag siya, Dashiel. I may be evil as you think I am but I'm not a criminal." her sobs continued.

Umiling ako, dismayado sa naririnig na ekplanasyon mula sa kanya. Pakiramdam ko ay nasayang lang ang mga mata ni Dreya dahil sa walang kwenta niyang mga dahilan. Her reasons are too immature.

"You're not a criminal," I responsed. "Before."

"I k-know. And criminals should be in jail, right?" she chuckled. "Don't worry, Dash. Dreya will be able to see again. I promise you. I will serve justice for her."

Inisip kong puro salita lang ni Lauren ang lahat ng iyon pero nang malaman ko mula kay Mama na mayroon ng donor, at si Lauren mismo ang naghanap, pakiramdam ko ay may kung anong tinik ang nabunot sa puso ko.

Sumama ako sa paghatid kay Dreya patungong operation room nang hindi niya nalalaman. She thought that it's just her family she's with that time. Nakiusap ako kay Aling Emma na huwag sasabihin na kasama nila ako kahit pa narinig kong hinahanap niya ako bago siya magtungo dito.

Monasterio Series #4: A Romance Blossomed In SiraoWhere stories live. Discover now