RASTLANTI (Aşk-ı İtalyano) Raflarda

4.BÖLÜM

*RASTLANTI (Aşk-ı İtalyano)OLİMPOS YAYINLARI tarafından 2015 yılında basılmıştır.
4.BÖLÜM

Üç ay sonra...

Carla Bianchi'nin aklı son zamanlarda oldukça karışıktı. Birbirinden yakışıklı ve iyi birer evlat olan oğullarını, bu ara daha fazla düşünür olmuştu. Büyük oğlu Ricardo, istediği gibi bir evlilik yapıp kendisine bir torun vermişti ama bu onun için yeterli değildi. Ortanca oğlu Roberto ve küçük oğlu Enrico'nun da hayatlarını bir an önce düzene sokmaları gerekiyordu.

Roberto, tam bir işkolikti. Gecesi gündüzü sürekli seyahatler, toplantılar ve anlaşmalarla geçiyordu. Elbette bu durum onu gururlandırıyordu ama bu kadarının fazla olduğunu düşünüyordu. Onun evlenmesini ve hayatını düzene sokmasını istiyordu.

Enrico ise abisinin tam tersiydi. Neredeyse her gece başka bir kızla eğleniyordu ve işlerle uzaktan yakından hiçbir alâkası yoktu. Üstelik son zamanlarda gezdiği kızlar yüzünden, aile isimleri basında fazla yer almaya başlamıştı ve bu durum Carla'nın hiç hoşuna gitmiyordu. Hem bu olaya kendisi müdahale etmezse iki oğlunun da uzun süre bekâr kalacaklarını düşünüyordu. Bu yüzden bir an önce bu işi halletmeyi kafasına koymuş ve planlarını ona göre yapmaya başlamıştı. Eşi Silvio'nun yanağına kondurduğu ani öpücükle hafifçe gülümserken, orta yaşlı ama hala son derece yakışıklı olan kocasının yanına oturmasını izledi.

"Hayatım, yine o güzel aklından neler geçiriyorsun bakalım?"

Carla'nın yüzünden muzip bir gülümseme geçti. Yüzüne düşen bir tutam gümüş grisi saçını, kulağının arkasına attıktan sonra eşinin yüzüne dikkatle baktı.

"Çocukları düşünüyordum Silvio. Yani Roberto ve Enrico 'yu... Biliyorsun işte, biri işten başını neredeyse hiç kaldırmıyor, diğeriyse nerede akşam orada sabah... Gününü gün ediyor ve bu durum son zamanlarda, beni gerçekten fazlasıyla endişelendiriyor."

"Çocuklar mı dedin sen? Ah! Yapma ama Carla! Onlar kocaman adam artık. En küçüğünün bile otuz yaşında olduğunun farkındasın, değil mi?"

"Konumuz yaşları değil hayatım, yaşamları... Hem onlar kaç yaşında olurlarsa olsunlar, üçü de hala benim küçük bebeklerim ve anneleri olarak endişelenmek en doğal hakkım. İyi ki Ricardo ve Donna mutlu da bir de onlarla uğraşmak zorunda kalmıyorum."

"Roberto ve Enrico mutsuz mu ki?"

"Silvio!"

"Tamam, hayatım tamam. En iyisi ben biraz bahçeye çıkıp hava alayım. Sen de aklından geçenleri iyice bir düşün."

Aynı saatlerde, annesinin aklından geçenleri son günlerdeki davranışlarından iyice çözmüş olan Enrico Rossi, gergin bir şekilde oturarak, kendisini pek de dikkate almayan abisine dert anlatmaya çalışıyordu.

"Bak Roberto, annem bizi evlendirmeyi kafasına koymuş diyorum. Niye inanmıyorsun?"

Roberto, endişeli bakışlarını üzerine dikmiş olan kardeşine dikkatle baktı. Uzun boyu, etkileyici fiziği ve çapkın gülümsemesiyle tüm kadınların kalbine kolaylıkla sızabilen Enrico Rossi, fazlasıyla kaygılı görünüyordu.

"Saçmalama Enrico! Annem ne zamandan beri böyle şeylerle ilgilenir oldu ?"

Enrico'nun yüzü, abisinin umursamaz cevabıyla kararırken Roberto ilgisini tekrar önündeki dosyaya yöneltti.

"İnanamıyorum sana. Resmen burada kurban edilmek üzereyiz ve bu durum senin umurunda değil. Belki hala farkında değilsin ama ipin ucunda sen de varsın, sevgili abiciğim."