PROLOGUE - RED

23.2K 327 29
                                    

RED

I live in a world where gunshots are like music to my ear, bullets served as breakfast onto my plate, and where red, thick blood spluttering everywhere is just a normal thing to see.

14 years.

I wasn’t your typical girl who grew up playing dolls and house, I wasn’t the type who fancies sweet perfumes, and hell sure wasn’t the type who makes guys chase my skirt. I grew up holding, assembling, and shooting guns; I was the one who prefer the scent of gunpowder and blood mixing in the air, and the one who blew up the heads of idiotic jerks who want me dead. I was like that for the past 14 years. 14 painful years.

I lived in fear and hiding all my life and I was quite tired of it. I never knew my mother, she was a whore and left me from my father after I was born. My father is an ex-soldier and a mercenary. Oo. Mamatay tao. And when he realized I was growing up, at wala siyang makukuhang kahit isang sentimo sa anak niyang walang kwenta, he made me work with him side by side since I was 11. And by work, Oo, pumapatay kami, nagnanakaw at kung ano pa ang gustong ipagawa sa amin para magkapera. I was at the age where I already knew good from evil, but hindi niyo kilala ang ama ko, I tried refusing to kill a couple of times, and I always ended beaten up and starved. I tried to run away too, but he’ll just drag me by my hair home and lock me to starvation.

My hands were trembling violently and my white school uniform was filled with blood splutters of the first person I killed when I was 13 when our house was ambushed that night by a gang trying to take my father and his partners out. It made me realize, sa mundong ito, kung saan kailang mong pumutay kung ayaw mo pang mamatay, and I was in no position to complain, I tried to survive, and here I am, still alive and trying to be.

And just a year after, my father have died. He was caught in a shootout with the police when we were trying to smuggle illegal drugs in a warehouse. Thinking I was just a child caught hostage in the shootout, they let me go.

I was left an orphan at the age of 14 with nowhere to go, nothing to eat, and already a dreadful and filthy person.  Wala nang kapatawaran ang natitira sa akin, ang mga nasa isip ko noon habang palaboy-laboy sa daan. I tried begging for alms, magnakaw, and was almost raped and sold as a slave. Thanks to my killer instinct, Tinangka kong agawin ang baril na hawak ng taong magbebenta sana sa akin sa isang manyak na matanda.  Ipinilipit ko ang braso niya sa palikuran at itinutok ang baril sa kanyang kalbong bunbunan.

“Aba! Pasensya na Sir, Hindi na pala naming siya ibebenta.” Sabi ng lalaki sa matanda.

“Ibaba mo yang baril mo. Hindi ka na ibebenta. Maswerte ka.” He then grabbed another gun from his behind and dropped it on the floor. I hesistantly dropped the gun on the floor.

“Ipakilala kita sa isang kaibigan, bibigyan ka niya ng pagkain at bahay kapalit ng trabaho.”

Ipinakilala niya ako, kay Rene, mercenary working under an underground organization which I later on learned the name, Arma Fiamme Morte, or Fiamme for shortat nalaman ko din na pinagtatrabahunan ng ama ko ng buhay pa.

“Anak ka pala ni Ryan Rosario? Walang duda, siya pinakamagaling na tauhan ng buhay pa siya, kung di lang sana sila nagkulang sa reinforcement nang araw na yun, malamang buhay pa siya ngayon.”

I prefer him dead anyway.

“Ah, siya nga pala…” He grinned a devious grin. “Isang bata lang ang kaya kong buhayin.” At hinagisan niya ako ng isang maliit na baril. At doon ko na nakita, sa sulok na mata ko, isang batang lalaki, mga dalawang taon ang tanda sa akin siguro, isang babae, na sing tanda ko, at isa pang batang lalaki ang nakatayo sa  bawat sulok ng kwarto at may baril ding nakalagay sa mesa sa harap nila.

Tinitigan ko lang si Rene. Nakangiti lang siya.

“Sabi ko nga…” at ngumit ulit siya. “Isang bata lang ang kaya kong buhayin. Hindi ko kailangan ang mga walang kwenta uhuging bata.”

Hindi na ako nagdalawang isip pa, “kailang mong pumutay kung ayaw mo pang mamatay”  the words of my shit of a father echoed in my head.  Hindi ko na tinignan kung anong gagawin ng iba pa, agad kong kinuha ang baril, saktong tatlong putok at tatlong bankay na duguan ang nakatihaya sa sahig. Kahit masakit pa ang braso ko sa recoil ng baril, tinutok ko agad ang baril kay Rene.

“Woah, easy lang. Hindi mo gustong patayin ang taong magbibigay sa iyo ng pagkain at bahay.” Lumapit siya sa akin.  Hinigpitan ko ang kapit sa baril na nakatutok pa rin sa kanya. Nang magkalapit na kami, Hinawakan niya ang baril na hawak-hawak ko. Walang kurap na kinalabit ko ang baril, pero hindi ito pumutok.

“Tig-tatlong bala lang iniligay ko sa bawat baril niyo.” Tinuro niya ang mga bankay.  “At hindi mo talaga sinayang lahat. Walang duda, anak ka nga ni Ryan Rosario.”

“Papakainin kita, Papag-aralin, in short, bubuhayin.” Sabi niya habang nakangiti.

Tinignan ko lang siya ng masama. Alam kong may ibang balak siya.

                “Pero magtatrabaho ka sa ilalim ko. Let’s not make your talents go to waste.  I’ll train you to be the best hitman you can be.  At pagdating mo sa wastong edad, sa Arma Fiamme Morte mo na iaalay ang buhay mo.” I guess I have no choice, ayaw ko pang mamatay sa gutom sa isang sulok. Hindi na magbabago pa ang pagkatao ko, isang, mamamatay tao. I was already in the dark side of this world.

                “Hanggang kalian?” Tanong ko. Tumawa lang siya at tinitigan ako ng seryoso sa mga mata.

                “Hanggang kamatayan.”

My Girl Got a Gun?! (Romance X Action X Comedy) [COMPLETED]Where stories live. Discover now