Her Impromptu Wedding

Chapter Eighteen

I was shocked. Dumbfounded.

Nakatitig lang ako sa kaniya. Sinundan ng tingin ko ang luhang lumandas sa mga mata niya. I can feel it. I can feel his pain.

"W-what... Stop lying to me, will you?!"

Umiling-iling siya at ikinulong ang pisngi ko sa mga kamay niya.

"Let me tell you the truth. Let me tell you what really happened."

I was about to speak when the door bursts open.

"Wife..."

Lincoln rushed and hugged me.

I winced when I feel the pain of my bruises.

Lumayo naman siya at hinawakan ang pisngi ko. Kitang kita ko ang pag-aalala sa mga mata niya. Dapat ay magalit ako sa kaniya. Dapat ay itulak ko siya palayo dahil niloko niya ako. Pero hindi iyon ang ginawa ko.

Bagkus ay hinawakan ko ang pisngi niya at hinalikan siya. Tinugon naman niya iyon at sa pagkakataong ito ay wala akong ibang inintindi kung hindi sundin ang nararamdaman ko.

Naghiwalay lamang kami nang marinig ang pagsarado ng pinto. Rander left.

"Are you okay, wife? I'm sorry. I really do." Sabi niya at hinalikan ang noo ko.

Nang mapagmasdan ko siya at nang tumingin ako sa mga mata niya ay tuluyan ng tumulo ang mga luha ko. Iniiwas ko ang tingin sa kaniya at pilit tinutuyo ang mga luha ko.

This man in front of me, the man that I love isn't going to be mine. And it hurts.

"Wife..." Malambing ang boses niya.

Napahikbi na ako at hinayaan ang mga luha ko. I'll miss this. His voice, his scent, his presence, him.

"W-why, Lincoln? I-I trusted y-you..."

Ibinaon niya ang mukha sa leeg ko at naramdaman ko na nabasa iyon. He's crying.

"I'm sorry... I'm really really sorry, my wife."

"Let's runaway for a week, Lincoln. And after that, I'll let you go."