From bullied to loved

Dat ene telefoontje kan alles veranderen...

Heey ik weet het sorry sorry sorry ik heb super lang niks meer erop gezet. ik was inspiratieloos!!  maar om half 1 begon ik te typen en voila dit kwam eruit hoop dat het een goed hoofdstuk is:)

daar zat ik dan, verbaast kijkend in de ogen van Thijs. het valt me nu pas op dat Thijs' ogen ingevallen zijn en hij een beetje haar heeft op zijn hoofd. "Amanda... ik moet je wat vertellen. 2 dingen." ik kijk hem nieuwschierig aan. "vertel het me Thijs" wou ik zeggen maar het klonk meer als een zwakke fluister. " ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws. waar moet ik beginnen?" Ik dacht na. wat zou het slechte nieuws kunnen zijn? dat hij het uit maakt of hij vind me niet meer leuk of nog erger hij heeft door dat ik hem niet meer leuk vind. "begin maar bij het goede" zeg ik schor. bang voor wat er volgen gaat. "Het goede is, ik hoef nooit meer chemo, maar het slechte nieuws is die chemo hoef ik niet meer... want ze kunnen niks meer voor mij doen. Een maand zal ik nog hooguit leven. het lijkt me daarom beter het bij deze ook uit te maken met jou. ik wil je zo min mogelijk pijn doen." ik laat het tot me bezinken. ik dacht bij mezelf, hoe ga ik dit verwerken straks is hij dood en blijf ik alleen achter. hij heeft het voor mij uitgemaakt, ik weet het even niet meer. Ik kijk hem aan. in shock. ik kan niks meer. alles doet pijn. ik wil rennen. ik wil schreeuwen. ik wil huilen. maar ik kan niks. ik ben verlamd door het nieuws. ik sta op zonder wat te zeggen loop ik weg. ik pak mijn fiets en fiets naar huis. ik laat me op bed vallen. mijn ouders werken dagen lang dus die zijn niet thuis.

*een paar weken later*

opeens voel ik mijn mobiel trillen er staat een nieuw berichtje. 'Heey dit is Domenick morgen zijn we vrij. afspreken onder de fietstunnel? x domenick.' ik app hem gauw terug 'is goed. ik sta er om 1 uur' dan ga ik slapen. nat van de zweet word ik wakker.. waarom zijn nachtmerries zo echt? snel kleed ik me aan en doe ik mijn haar in een staart. ik zie dat het al tien voor 1 is dus pak ik mijn fiets. ik fiets er snel naartoe.

het is een stenen tunneltje midden in een park. overal staan rode rozen en gekleurde bloemen.  Domenick zit er al... dan ga ik naast hem zitten op een houten bankje... ik ben in gedachten verzonken tot Domenick mij vraagt "Amanda is alles goed?" wat moet ik hierop zeggen? "ehh ja prima" besloot ik maar te zeggen. "nee Amanda wat is er aan de hand?" ik vertelde hem het hele verhaal. En ik huilde stilletjes. tranen rolden één voor één over mijn wangen. Domenick opende zijn armen en ik liet me in zijn armen storten. ik huilde voor mijn gevoel uren lang. tot mijn mobiel begon te trillen 'Thijs' stond er op mijn schermpje. "met Amanda" nam ik twijfelend op. "met Thijs' moeder..."
-------------------------------------
dit was dan het eind van dit hoofdstuk is het nog een beetje leuk?