Limerence: Untold Story Of Tears (BS2)

kabanata 23

Inalalayan ako ni Jannilyn na makapasok sa bahay. Hindi na ako umimik, walang salitang lumalabas sa bibig. Hindi ko  alam kung ano narin ang dapat kong sabihin. Kahit kanina sa ospital hindi ko rin sila kinikibo.

"K-khaning, okay ka na ba talaga dito?" I heard Jannilyn ask.

Nanatili akong nakatalikod sa kanya habang nakahiga sa kama. Nilapag nya na ang ilang gamot sa lamesa ko. Medyo dimidilim na rin ang langit. May mga ilang patak ng ulan na tumutulo mula dito.

Mukhang masama ang panahon...

I pout. "You think, okay lang si D-david?" nakakalumbaba lang ako at direkta paring nakatingin sa langit.

"He loves you. N-nasaksihan namin kung pa'no sya mahirapan nung mga nakaraang  araw" Mahinang saad ni Jannilyn.

That makes me roll over to face her. Nakayuko sya, parang may humaplos sa puso ko nang marinig ko iyon.

"He get really frustrated the moment he found you at the hospital bed." Nag-angat sya ng tingin. "Kung gising ka lang sana. Makikita mo kung paano sya tumakbo sa hospital ng duguan para lang makita ka—"

"W-what do you mean?" My voice crack.

"Like what we've said. He recieved alot of death threats from unknown senders."

Biglang kumalabog ang puso ko sa narinig ko. Pa'no kung kinuha pala sya. Biglang bumalik ang takot na naramdaman ko noong nasa gusali ako na 'yon.

Maraming baril. Malalakas na sigaw. Sugat na tinamo ko, at ang mukha ni Ysabelle.

My hands went shaky. "D-do you know where he is?"

Marahan na umiling si Jannilyn. "I didn't. But one thing for sure. Mr. Ruizzon won't left him."

Napabuga nalang ako ng hangin sa narinig ko. Hindi nyun nagawang alisin ang kaba sa dibdib ko pero gumaan naman ito.

Umayos ako ng pagkakahiga nang inaayos na ni Jannilyn ang oxygen sa gilid ko.

Ang paningin ko ay direkta lang sa ceiling. Plain ang pintura n'yon at wala kang nakikitang dumi. Mom used to hire a cleaner for this house. Kasi alam nya na hindi ako malinis sa paligid.

I sigh. "Sobrang hirap makahanap ng totong kaibigan. Para akong namimili ng asukal sa asin." I pout. "They look the same, that's why I always tricked."

Nainit ang gilid ng mata ko, habang nasa ceiling parin ang atensyon ko.

Jannilyn chuckles. "Do you miss the Burgurls?——I will call them"

Nilingon ko naman sya. "No. We are all tired. Let's take some rest. May kanya-kanya din tayong buhay. You all don't need to be occupied by my own problems" I smile at her. "But I'm really happy, because you did all of those effort even if I can't see you."

Nilingon ko naman sya. Hindi ko mapigilang mapangiti ng makita ko syang tumawa.

"We are Burgurls. We love expecting the best, but planing for worse. We always remain positive with each other."

Napangiti ako. "How are you now? "

Her jaw dropped for a while. Pero agad nyang itinikom iyon.

"I'm happy seeing you happy" She smile.

I pout. "Sorry" Nilingon ko ang kinaroonan nya. "Sorry. I don't know what to do anymore, for you to be close to him-"

"Don't worry about that. Wag nalang nating pagusapan. Ang importante okay ka na" Muli nyang binalingan ang dextrose sa gilid ko. "Ayan. Okay na to, Hindi mo pa to pwedeng tanggalin ah."