Finnick Odair's Hongerspelen

Hoofdstuk 6

Ik zat te wachten bij de andere tributen. Ik keek naar de deur die af en toe openging om een tribuut door te laten. Ondertussen was de mannelijke tribuut van district 3 vertrokken. De volgende zou Aria zijn. Ze zat nerveus naast mij. Ze balde haar handen op in vuisten en leek dat zo hard vol te houden dat er even bloed tevoorschijn kwam van haar nagels. 'District 4. Aria Mickenzer', schalde er door de boxen. Aria hield haar adem in, blies ze weer uit en stond recht. Ik zag haar de ruimte instappen en ik werd er weer van overtuigd dat ze het niet lang zou uithouden. Dit waren waarschijnlijk de laatste dagen dat ik haar nog levend zou zien. De deuren sloten achter haar rug en ik bleef achter met de rest van de tributen. Ik leek er nog het rustigste van allemaal uit te zien. Maar in mijn binnenkant schreeuwde ik. Ik voelde de priemende blikken van sommige tributen op mij gericht. Toen ik hun wou aankijken, keken ze vlug weg. Hoe zouden ze eigenlijk over mij denken? Wie zegt dat ze wel denken dat ik dit allemaal niet wil? Misschien zijn ze er wel van overtuigd dat ik dit juist wel wil? Dat ik doodgelukkig was toen mijn naam getrokken werd? 'Finnick Odair', klonk er nu door de boxen. Ik stond op en stapte door de deur. Ik ging voor de jury staan. 'Finnick Odair. District 4', zei ik. Ze knikten als bevestiging dat ik mocht beginnen. Ik pakte een drietand en mikte op een paar doelen die er al stonden. Het leken op doelen waarop je met pijl en boog moest schieten, alleen wat groter omdat het wapen ook groter was. Er stonden 10 doelen, dus gooide ik ook 10 keer. 2 daarvan mislukten. Toen ik klaar was, draaide ik me om. 'Je mag gaan', zei een jurylid. Ik stapte weg. Ik wist niet hoe me te voelen. Het was redelijk goed gegaan. Ik had 8 van de 10 keer goed geraakt. Het moest 10 keer geweest zijn, wist ik. Maar eigenlijk konden die punten me niet zoveel schelen. Zolang ik maar levend uit de arena geraakte. Dat was wat telde. 

'Hoe ging je privè-sessie?' Vroeg Mags aan me toen we aan tafel zaten. 'Goed', zei ik. Ik draaide me om naar Aria. 'En bij jou?' Ze zuchtte. 'Niet goed. Ik hoop voor een 6', zei ze. Ik reageerde er niet op. Mags keek haar medelevend aan. 'We zien wel', zei ze. Aria glimlachte triest en at verder. 'Het is niet zo erg. Die privè-sessie is niet zo erg. Zolang je het maar goed doet in de arena', zei ze. Aria leek niet echt overtuigd. 'Maar het zorgt toch voor sponsors?' Vroeg ze. Mags kon er geen antwoord op verzinnen. 'Ja, dat is waar. Maar dan zul je een manier moeten verzinnen om te overleven zonder sponsors.' Ik merkte dat ze naar me keek. 'Als er water is, kun je misschien vissen. Zo kun je ook overleven. Je kunt toch vissen?' Vroeg ik. Ze knikte. 'Dat is waar. Als er water is. Laat het ons hopen.' Ik knikte. Ik vond al dat er niet zoveel hoop was voor Aria. En voor mij? Hoeveel hoop zou er wel voor mij zijn? Ik legde mijn vork en mes op mijn bord. Ik voelde aan mezelf dat ik al wat dikker was geworden, maar mensen van het Capitool noemden me nog steeds onweerstaanbaar aantrekkelijk. Dat is goed, want als mijn punten voor mijn privé-sessie niet zo goed waren, had ik dat tenminste nog om nog sponsors te hebben. 

Ik zat al samen met Mags en Aria klaar in de zetel, toen Marine kwam aanlopen. 'Zijn ze al begonnen? Zijn ze al begonnen?' Vroeg ze opgejaagd. 'Nee, Marine. Kom maar zitten. Ze beginnen zo', zei Mags. Marine zuchtte opgelucht en ging naast Aria zitten. Ik had haar niet zo vaak gezien sinds dat we begonnen waren met de training. Mags zei dat ze druk bezig was met de voorbereidingen voor het interview.
'Dames en heren. Hier zijn de punten voor de privé-sessies van de tributen', hoorde ik Caesar zeggen. Hij riep alle namen over. District 1 en 2 hadden zoals verwacht schitterende punten. Alle vier een 10. District 3 een 7 en een 8. En toen kwam ik. Ik moest toch even mijn adem inhouden toen Caesar mijn naam zei. 'Een 9', zei hij. Ik zuchtte opgelucht. Iedereen feliciteerde me en zelfs Aria keek me even bemoedigend toe. Ik keek haar bemoedigend terug. 'Aria Mickenzer', ging Caesar verder. 'Een 7.' Ik zuchtte nog eens. Dit was helemaal niet zo slecht en ook Aria leek blij te zijn. 'Dat is goed, Aria', zei Mags. Maar ik wist wat Mags dacht. Aria had misschien nu nog een redelijk goed punt gekregen, maar overleven zou ze niet. Ik zie het iedereen denken. Maar naar mij had ik het gevoel dat ze anders keken. Ze vonden dat ik een kans had. Ik voelde dat gewoon. 'Goed. Super!' Zei Marine terwijl ze opstond. Ze klapte even in haar handen. 'Dus morgen interview. Morgenochtend voorbereiding samen met Mags en in de namiddag jullie prachtige kleren passen samen met mij!' Aria werd bleek en ik vroeg me af of ik zelf ook niet bleek werd. Morgen interview. Overmorgen arena. Het ging allemaal snel. Te snel. Goed, ik moest morgen nog een keer het beste van mezelf tonen en dan de arena in. Blij zijn en glimlachen. Dat was wat ik allemaal dacht toen ik naar mijn kamer liep. 'Komaan, Finnick', sprak ik mezelf toe. 'Dit gaat je lukken.'