Finnick Odair's Hongerspelen

Hoofdstuk 3

Toen ik naar de ontbijttafel stapte, zag ik Mags tegen Aria praten. Ze leunde met haar hoofd in haar handen en keek naar de tafel. Waarschijnlijk was ze aan het wenen. Toen ze me hoorde binnenstappen, veegde ze haar tranen vlug weg. En voor de eerste keer glimlachte ze naar mij. 'Goedemorgen', mompelde ik. Ik nam een broodje en deed er wat hesp op, maar at voor de rest niet veel. Maar er was wel veel en eigenlijk vond ik het zonde om er niks van te eten. Maar ik had geen honger. Mijn maag was gevuld met stress voor de komende weken. Als ik niet mijn best deed, mijn laatste weken van mijn leven. 'We hebben de boetes gemist, gisteren. Marine heeft ze opgenomen', zei Mags. 'Het is nodig dat we weten wie onze tegenstanders zijn.' Ik knikte, net als Aria. Ik wachtte totdat Aria en Mags klaar waren met eten en gingen toen samen naar de televisie. Ik schrok er al niet meer van dat hij zo groot was. Ik had me er al op voorbereid. Mags nam de afstandsbediening en de boetes begonnen. District 1 en district 2 bestonden zoals verwacht uit goed-getrainde tributen. De moed zonk me in de schoenen toen ik opmerkte hoe gespierd de mannelijke tribuut van district 1 was. Achter district 3 zagen we onze eigen boetes. Ik was tevreden toen ik zag dat ik me niet als een zwakkeling liet tonen. Op Aria kon je echter de tranen op haar wangen zien schijnen. De andere districten zagen er zoals ons uit. Af en toe kwam er eentje tussen die ik wel als een gevaarlijke tegenstander zag. Bij district 8 werd er een 13-jarig meisje met lichtblond haar en een 16-jarige jongen met bruin haar opgeroepen. Ik zag de jongen strompelen naar het podium terwijl hij zijn weg zocht. Zijn ogen stonden niet bang, maar zijn gezichtsuitdrukking wel. En toen besefte ik dat hij blind was. Ik keek naar beneden. Dit zou niet mogen. Het is al wreed dat ze minderjarigen zoals ik erin sturen, maar blinde mensen. Ze kunnen zelfs niet zien als ze aangevallen worden. District 11 en district 12 bestonden uit uitgehongerde tributen, zoals bijna alle jaren. Geen kans, dacht ik bij mezelf. En ergens had ik medelijden met hun. 

Ik zuchtte. Ik keek uit het raam naar de landschappen die we voorbijraasden. Zo dadelijk zouden we het Capitool naderen. Ik was er klaar voor. Altijd blijven lachen had Mags ons gezegd. 'Dit ga je doen, Finnick Odair. Dit kun je', zei ik streng tegen mezelf. Aria kwam naast  me zitten. Ik keek haar vragend aan. 'Nog 5 minuten', zei ze. Ik knikte. Ik deed alsof het me niks kon schelen, maar vanbinnen verging ik van de angst. En ik wist dat zij dat wist.  'Wil je in de Hongerspelen zitten?' Vroeg ze. Ik keek verbaasd terug. 'Nee, natuurlijk niet', zei ik. Ik kon niet geloven dat ze me dat juist gevraagd heeft. 'Waarom zou ik dat willen?' 'Gisteren leek je gewoon zo zelfzekerd en ik dacht dat je misschien al getraind had en...', begon ze. 'Dat was gespeeld. Puur gespeeld', onderbrak ik haar geïrriteerd. Ze leek zich er slecht door te voelen en zei niks meer. 'Sorry', zei ik, omdat ik wist dat ik eigenijk niet zo bot mocht doen. Ik zou hetzelfde gedacht hebben als ik in haar plaats was. 'Is niks', zei ze. Mags kwam ook binnen. 'Zo dadelijk rijden we een tunnen in en dan zitten we in het Capitool. Hou je klaar om te zwaaien', zei ze, terwijl ze nog redelijk vlug voor haar leeftijd naar het raam stapte. Ik ging rechtstaan, net als Aria. Ik zag de tunnel afkomen en even werd het allemaal donker. Toen we uit de tunnel kwamen, deed het licht pijn aan mijn ogen. Ik schrok van de menigte die naar ons juichte, maar begon te zwaaien. Ik lachte mijn spierwitte tanden bloot en ik zag dat sommige meisjes flauwvielen. Ik deed gewoon verder, want dat was wat Mags mij oplegde. Ook Aria deed dat, maar voor haar leek er minder belangstelling. Toch juichten er ook mensen naar haar. District 4 wordt gewoon altijd als één van de betere districten gezien. Ik was blij toen we de massa mensen voorbijreden. Ik ging in de zetel zitten. 'Perfect', zei Marine, terwijl ze een vinkje op haar lijst schreef. 'Aankomst: In orde', zei ze. 'Volgende: de tributenparade.' Ik slaakte een zucht. 'Alles op zijn tijd, Marine. We moeten eerst nog in het Capitool aankomen', bedaarde Mags haar. Ik keek erg op naar Mags die altijd zo kalm bleef en altijd leek te weten wat het beste voor ons was. 

We stapten uit en werden al direct naar onze stylisten gebracht. Mijn stylis Ire had lichtblauw haar met enkele tinten donkerblauw in. Ze had ze speciaal gekleurd voor ons district. Enthousiast pakte ze me bij mijn hand en sleurde me naar een tafel waar ik moest gaan lichten. Daar onthaarden ze me volledig, waar ik me eigenlijk wel over schaamte. Maar ik liet het niet merken. Ik probeerde niet te roepen, maar er kwamen wel tranen in mijn ogen elke keer dat ze een pleister aftrokken. Ire kwam binnen met mijn kostuum. 'Hier, perfect voor jou', zei ze en haar ogen straalden. Ik keek naar mijn pak, die bestond uit een short die tot je knieën kwam en een hemd die je open moest laten, zodat heel je borstkas te zien was. 'Euh...Bedankt', zei ik. Ik trok het aan en mocht toen vertrekken naar de anderen. Ik ging aan mijn koets staan, waar Mags en Marine stonden. 'Je ziet er fantastisch uit', kirde Marine. 'Ik ben al langsgeweest bij Aria. Ze ziet er ook geweldig uit.' Toen stapte ze weg om zich bij het publiek te gaan mengen. Ik kon het niet laten met mijn ogen te rollen. 'Trek het je niet aan, Finnick. De tributenparade is zodadelijk gedaan', zei Mags. 'En van de rest? Moet ik me daar iets van aantrekken?' Vroeg ik, verwijzend naar de spelen. Ze leek geen antwoord te hebben. 'Ik zou willen dat je probeert te overleven. Maar als je het niet lukt, mag je van mij je er niks van aantrekken. Als je dat liever zou hebben', zei ze. Even dacht ik dat het een soort van preek was, maar toen merkte ik dat ze het meende. Maar ik wist dat ik voor het eerste zou gaan.

Aria haar kostuum verschilde niet veel dan de mijne. Ze had geen short, maar een rok. En inplaats van een hemd had ze een topje die alleen haar borsten beschermde. Haar donkerbruin haar was in een grote staart gedaan en ze had wat mascara aan. Ik besefte dat ze eigenlijk ook best wel knap was. 'Tributen, zet jullie klaar in jullie koetsen', schelde er door de boxen. We gingen in de koets staan. Ik wierp nog een blik naar Mags, die me bemoedigend toeknikte. En toen begonnen de koetsen te bewegen.