Evet;benim sabretmem gerekiyormuş,benim beklemem gerekiyormuş,benim inanmam gerekiyormuş.Hani insan bazen kendini çıkmazda hissediyor ya,bir daha olamazmış gibi,elinden tutulmaz gibi işte tam o an tutuluyor insanın elinden,tam o an olabilir diyor,tam o an çıkmazdan çıkarılıyor.Bu gerçekten de mucizevi bir olay,o kadar arzuluyorsun ki sana en sonunda bahşediliyor bu.İkinci şansa inananlardan değilim.Bir hikaye vardır ve bazen kitabı bitirmemek için cümlenin sonuna virgül konulur,her şey yoluna girdiğinde ise o cümle devam eder. Aşk budur. Noktaları,yeni başlangıçları sevmez ama yazılacak,açılacak her sayfa için her zaman hazırdır. Benim hala cevabını bulamadığım sorular var ve bundan korkuyorum.Tekrar üzülmekten,tekrar yorulmaktan,tekrar uçurumdan atlamaya korkuyorum. Benim cesarete ihtiyacım var ve benim cesaretim o. Benim ona ihtiyacım var.Peki ya onun bana gerçekten ihtiyacı var mı? Bu başlığı attım çünkü o beni davet etti,yeni bir sayfaya,kaldığımız yerden devam etmeye. Dedim ya korkuyorum.Gerçekten istiyor mu beni,gerçekten seviyor mu, gerçekten güveniyor mu. Bu soruların cevabını bilmediğime göre ve bu sorularda takıldığıma göre gerçekten bir şüphe var demektir içimde. Sanırım gidip bu sorularımın cevabını bulmalıyım.Umarım bir sonraki bölümde elim boş gelmem.
