İnsanoğlunun doğasında yok mu inanmak? Kimileri bir şeyleri kabullenirler ve tökezlemezler çünkü hayat başında onları uyarır ve hayata kulak kesilirler kimileri ise inanmak istediklerine inanarak önce cennete düşerler sonra da hayatın getirdiği cehennemde kül olurlar ama kalplerinin ateşi de aşk-sandıkları- da ne kül olur ne de söner... Sadece acı vererek yanmaya devam eder.
Suçumu sorsalar sanırım inanmak,sevmek,güvenmek derdim. Bu bir aldatılma hikayesi falan değil. Sadece onu değiştirmeye çalışmamın cezası. Evet onu değiştirmek istedim ama bu bencilce bir şey asla değildi. Ben sadece biraz hayata dönmesini istedim. O istediği her kızı elde edebilen,her ne kadar kabul etmese de kibirli olan,arsız,gereksiz dobra ve sevdiğim kişilik. Ben bu satırları onu kötülemek için yazmıyorum ki zaten hiçbir kötülüğü benim gözüme gözükmüyor. Anlık sinirleniyorum ve unutuyorum. Hatamda bu belki unutmak.Bile bile unutmak. Ama onunla geçirdiğim tek bir saniyeyi unutmuyorum,unutmak istemiyorum da. Tamamen saf düşündüm,güvendim,belki gerçekten sever ve değişir dedim;çevremdeki söylenenlere rağmen. İlk başta başardığımı düşündüm,yalan yok bu tezimden caydığımı söyleyemem -bana bir dediğin bir dediğini tutmuyor madem öyle neden yazıyorsun bunları diyebilirsiniz ama ben bunu kendi içimde bile çözememişken size aktarabilmem çok zor,bazı şeyler anlatılamayabiliyor,duygular sözcüklere,düşünceler satırlara akatarılamayabiliyor- bana söylediği şeyler, hareketleri bu tezimi oluşturmamı sağladı açık konuşmak gerekirse kendime aynen şöyle söyledim,söylüyorum "Eğer beni de diğerleri gibi görseydi bu kadar şey yapmazdı arkadaşlarıma aramızdaki problemi çözebilmek için başvurmazdı,benim özel hayatımı merak etmezdi sonuçta elini sallasa ellisi" bilmiyorum doğru mu düşünüyorum yoksa düşünmek istediğimi düşünüp,inanmak istediğime mi inanıyorum. Biz ne arkadaştık ne de sevgili. Elbette yaşadığım o kadar güzel , o kadar heyecan verici anlar yaşadım ki bunlar bizden ban kalan en güzel şeyler. Belki de sadece hatırlamak istediklerimi hatırlıyorumdur. O bana her dinlediğimde aklıma gelecek bir iz bıraktı, ben de ona her kokladığında aklına gelecek bir koku...
Başta dedim ya onu değiştirmeye çalışmamın cezası bu diye,yalan.Bu ceza falan değil,cezaysa da bu ona ait. Ben dayanamadım,ben girdim çıkmaza,ben bitirdim. iyi mi oldu? Pişman mıyım? İyi olmadı bitmesi duygusal yönden.Peki yaptığımdan pişman mıyım? Asla. En önemli detay bu sevgili okurlarım. Bitirmek,sonuçtan pişman olmak ama bitirmekten asla pişman olmamak. Sizin için pek bir karmaşık gelebilir,bir şey ifade etmeyebilir ama bu ikisinin arasındaki fark ben de o kadar belirgin ki araya koca okyanusları sığdırsam yeridir ama kalbim sığmıyor,koca okyanuslara sığmıyor...
Arkadaşlar öncelikle merhaba!
Benim için biraz duygu yüklü bir yazı oldu. Ruh halim kesinlikle bu kadar melankoli değil, merak etmeyin :)
Anlatamadığım,yazamadığım o kadar çok şey var ki iyi ya da kötü. Bana kızdığınız yerler olabilir ama bilmediğiniz şeyler de var o yüzden çok yüklenmeyin,n'olur :D
Ama sizin de bildiğiniz kadarıyla yorumlarınızı çok merak ediyorum. Şimdiden her türlü eleştiri için teşekkür ederim.
Sevginin,güvenin,aşkın,sadakatın,saygının peşinizi bırakmaması dileğiyle...
Şimdilik bu kadar :)
