Voobij de doorgang

Een schokkende ontmoeting

Het was acht uur klokslag toen Bryce het oud pakhuis in de verte kon zien.

Hij vond dat er een akelige sfeer hing. Het was onbetrouwbaar. En toch kon hij zich nu niet terugtrekken.

Hij kwam steeds dichterbij toen hij enkele oude camera's zag hangen.

"Deze zouden toch niet meer werken", dacht Bryce bij zichzelf. 'Het lijkt wel of deze uit de steentijd komen?'

Hij was aangekomen op zijn bestemming, maar waar hij nu heen moest wist hij niet.

Op dat moment zag Bryce een schemering in de verte  die snel wegrende. Een stem weerklonk vanachter een hoek van het pakhuis. 

Een stem riep uit de verte, 'Snel volg mij!'

'Nog steeds een akelig gevoel bij die plek, maar wat was de andere optie? Naar huis gaan en dit alles vergeten? Enkel en alleen nog maar mensen die je uitlachen op school? Of het onbekende tegemoet komen?', dacht Bryce.

Hij had niet veel te verliezen.

Hij gaf een blik om de hoek waar hij zonet de schaduw had zien voorbijgaan.

Hij zag een deur die nog op een kier openstond.

Bryce opende de deur en kwam in een donkere kamer terecht.

"Is hier iemand?", riep hij.

Maar hij kreeg geen antwoord. 
'Als hier iemand is. Antwoordt dan alsjeblieft!', riep Bryce voor een tweede keer.

Het was donker. Bryce probeerde ergens een schakelaar te vinden toen hij plots over de lichtknop wreef.

De lichten gingen langzaam en moeizaam aan. Veel licht was er niet. Wel kon hij in de verte een oude werkplaats zien. Hij ging dichterbij kijken toen hij plots iemand zag staan tussen de rekken van het gangpad.

Bryce schrok en vroeg meteen: 'Ben jij 'PL'?'

'Sorry voor het laten schrikken. Ik moest alleen zeker weten dat jij het was.', antwoordde een vrouwelijke stem.

'Dat is mijn roepnaam. En jij bent die voorspeller, is het niet?', vroeg de vrouw.

'Voorspeller? Wat bedoelt u precies?', vroeg Bryce bedenkend.