Voobij de doorgang

Geloof en ongeloof

De volgende morgend stond Bryce vroeg op om te kijken of er reeds reacties geplaats waren op zijn verhaal.

'Wow, al zesendertig reacties. Dat is snel.'

De eerste reacties die hij las waren ook nu niet wat hij verwachtte.

Hij dacht dat mensen hem zouden begrijpen en juist vol verwondering zouden zijn van het idee. Maar nee. Iedereen vond het eerder grappig en zeer ongeloofwaardig klinken.

De dagen die volgden, werd het er niet beter op. Ook op school ging het gerucht de ronde over de negatieve reacties op Bryce zijn taak voor Engels.

Het nieuws verspreidde zich snel met als gevolg dat Bryce zich op de achtergrond hield.

Hij kon niet meer slapen door al de negatieve reacties die geplaatst werden. 

Hij had er gewoonweg genoeg van en besloot die avond alle gegevens te wissen op het internet die verband hielden met zijn verhaal.

Eens thuisgekomen van school ging hij meteen naar zijn kamer en opende zijn laptop. Hij ging naar de site waar hij zijn verhaallijn op had gepost.

De delete-knop stond recht onder zijn wijsvinger tot zijn ogen vielen op een reactie die wel heel vreemd was.

Het was afkomstig van een onbekende gebruiker die schreef dat hij zijn verhaal juist bewonderde. Maakt niet uit wat anderen dachten. Deze persoon vond het prachtig en fascinerend hoe een 19 jaar oude jongen op het idee kwam. 'Zoiets bedenk je toch niet zomaar?! Wacht maar tot het moment daar is. Dan zullen ze niet meer lachen.', schreef de gebruiker.

Bryce begreep het niet. Hoe kan het dat naast al die negatieve commentaren toch één goede zat?

Hij besloot de achtergrondinformatie van deze persoon verder te gaan onderzoeken.

Hij vond niet veel. Enkel zijn privé account waarop je individueel een chat kon starten.

Wat had Bryce te verliezen? 'Er kon enkel nog iets goed uitkomen', dacht hij bij zichzelf.

Die avond stuurde enkele berichten met deze anonieme persoon.

Het gesprek was kort en toch ook krachtig. De gebruiker eindigde het gesprek met enkele coördinaten. De gebruiker zou graag een keer afspreken met hem. Maar hij zou wel alleen moeten komen.

Ze zouden elkaar de volgende dag  ontmoeten om acht uur 's avonds stipt. Bryce zocht al snel de coördinaten op en kwam op een oud pakhuis terecht. 

Voordat Bryce in slaap viel voor zijn laptop typte de gebruiker het volgende: 'Je mag me trouwens "PL" noemen.

Toen Bryce dat las viel hij als een blok in slaap.