AKŞAM GÜNEŞİ (ZeyKer)

10 - KURBAĞA PRENS (part 2)

Öncelikle herkese tekrar merhabalar. Sizi özledim. :))

Sonra,  bir maruzatim olacak ki kimse üstüne alınmasın lütfen.

Öncelikle bazı kitaplar okuyorum wattpadde ve bilmiyorum hoşuma gitmiyor, artı 18, tamam ama bu kadar açıklık ya da argo kelime kullanmak okuyan için biraz fazla. Kimse beni zorlamıyor ama hoşuma gitmeyen bir şeyi söylemeye çalışıyorum. Şimdi, böyle hikayeler okuyunca benim yazdığım da çok masumane değil ama sizde böyle hissediyorsanız lütfen söyleyin, okuyucunun hoşuna giden yolda ilerlemek istiyorum. Fikirleriniz benim için önemli.:)

(Bu bölümü güzel yorumları için "eslemozturk"e hediye ediyorum. Güle güle okusun :))

(Bölüm şarkımız da Murat Yılmazyıldırım - Adsız Özlem)

Bazı prenseslerin hayatı bal kabağından yaratılmıştır. Tattıkları hiçbir mutluluk gerçek değildir, gece olunca çamura yeniden batarlar ve öptükleri kurbağalar asla yakışıklı prenslere dönüşmezler.

--------------------KEREM-------------------------

Size kendimi tanıtayım.

Adım Kerem. Evliyim ve iki çocuk babasıyım.

Bir abim var, annem ve babam hayattalar ama abim dışında üzerimdeki etkileri yok denecek kadar az. Onların tek dertleri herhangi bir yerde yetecek kadar maaş alıp çalışan , herhangi biri ile mutlu bir evlilik sürdüren biri olmam.

İstedikleri oldu. Evlendim. Bir işim var. Ama mutlu değilim.

Bugüne kadar bir çok hata yaptım.

Karım ve çocuklarım hayatımdaki yerlerini hatalarımın sonucunda aldılar. Hepsi erkek olmamın gerekliliği, hormonlarımın hissettirdiği duygular yüzünden yanımdalar.

Yani her şey dün gece olanlardan önce böyleydi.

Mutlu değilim, olmadım, olamadım bir kişiyi tanımak ve bir şeyin ortasında olmak dışında.

Zeynep..  Tanıdığım en mükemmel şey. Ona insan diyemiyorum, bir melek belki, belki de bir şeytan. Hayatımın, tırnak ucu kadarda olsa değerli olduğunun tek kanıtı ve ben hatalarım yüzünden onu da kaybettim...

Çocuklarım gitti.. Karım gitti.. Zeynep gitti.. Bok herifin tekiyim.

Elimde kalan tek şey, kimse için değeri olmayan adım.

Benim adım Kerem.

Herkesin beni dinlemesini isterdim aslında.

Oturup dinlemesini. Melis'in de Zeynep'in de.
İyi bir adam değilim, iyi bir koca, iyi bir baba değilim. Bunu yeni fark ediyorum.

İnsan yapayalnız kalınca ne bok olduğunu anlıyor galiba. Zorunda oldukları için senin yanında kalanları seni sevdikleri için seninle olduklarını sanıyorsun. Etrafında insanlar varken kişiliğin rengini belli etmiyor. Kandırılmayı seviyorsun, güzel şeylere inanmaya bayılıyorsun. Tanımıyorsun kendini, tanıyamıyorsun.

Ben yalnız bir adamım, çünkü iyi biri değilim ben. Aslında hiçbir zaman iyi adam olmadım. Çevremdekiler kötü olan her şeyime katlandılar ama herkesin bir sabır noktası var işte.

Melis.. Bana aşık olmasına, iki çocuğumun annesi olmasına rağmen bana dokunmadan beni öpmeden yıllarca yanımda kaldı. Söylediklerimi yerine getirdi, beni bekledi ve benim için endişelendi. Benim için ağladı ve başka bir kadını beni öperken gördü.