Chapter 22
Nang marinig ni Pauline ang mga katagang sinambit ni Benedict sa kanya ay para syang nabingi sa lakas ng kabog ng dib dib nya. At first, Pauline thought I was a good idea. Pero habang iniisip niya ang kahulugan ng sinabi ni Benedict ay unti-unting napalis ang ngiti sa mga labi niya. Her laughter turned to tears. Tahimik na iniyakan niya ang katotohanang gagwing pain ni Benedict ang kasal para maangkin nito ang anak niya.
“no,” sambit nito parakaraan ng ilang minute na pananahimik. “hindi ako pakakasal sa iyo, benedict.”
“come on Pauline…” anitong hindi makapaniwala. “you’re been dreaming about it since you were five bakit mo tatanggihan ngayong inaalok kita.” “I sad no benedict.” Nag bangon ang galit niya sa dibdib. “and contrary to what you are thinking, matagal ko nang kinalimutan ang pangarap na iyon, kagaya ng pangakong kinalimutan mo rin.”
“isang musmos ang nagbitaw sa iyo ng pangakong iyon Pauline. And what do you expect? Anuman ang mga sinabi ko noon ay wala sa loob ko. Hindi mo iyon dapat na sineryoso.” “yeah. I know…it was my fault anyway. Kasalanan ko ang lahat dahil madali akong maniwala. I’ll understand if you feel sorry for me.” Sabi ni Pauline
“I do. And I feel sorry for myself too. And I want to marry you Pauline.”ulit nito sa sinabi kanina.
“wag mo akong gaguhin benedict alam ko ang gusto mo.” Pauline said
“i want to give a complete family for Benjamin.hindi pa ba sapat na dahil iyon? That child needs a mother and a father. Gusto ko siyang lumaking normal,”
“lalaki syang normal kahit walang ama.”
“hell, don’t be stubborn! Sa ayaw at sa gusto mo ay magpapakasal ka sa akin. End of Discussion!”
“hindi mo ako puwedeng pilitin… sa isang kasal na idinaan sa pilit ay walang besa.” Mahinahong sabi nito
“let’s see about that..”sabi nito na may kumpiyansa sa sarili.
Inihatid na ni Benedict si Pauline sa kwarto nya. Pagkahatid nito ay sa Living Room na ito natulog. 3am nagising si Pauline, tinawagan nya si Javier para sunduin ito, hindi namn ang dalawang isip si Javier at pumunta.
Dumaan si Pauline sa sala ng Makita nya si benedict na nakahiga don, pinagmasdan nya muna ang natutulog na si benedict.
Maiintindihan mo rin ako balang araw benedict.. dali daling lumabasng pintuan, hanggang makaalis na sila sa lugar na yon.
Two years later.
It was a sunny day.
Lahat ay abala sa mga preparation na ginagawa ng familya sa private resort na pag aari ng mga Zamora.
Si Rose and Carmina ay mga kilalang mga wedding coordinator na responsible sa mga en grandeng kasalan ng mga kilalang tao sa lalawigan. Umaga palang ay abala na ang lahat sa resort. Ang mga magulang at kapatid ni Mary anne sa California ay nagsiuwi para sa mahalagang okasyon na iyon. Ganon din ang mga kamag anak ng mga Zamora na nasa amerika at Canada.
Maganda ang nagging motif nila dahil ang bride ang namili nito. Isang fairy-tale motif. Sinang ayunan namn iyon ng groom. Kay tagal nilang hinintay ang araw na iyon kaya titiyakin nilang maging memorable.
Alas dos ng hapon ang oras na nakalagay sa kanilang invitation. Ang officiating priest ay naroon na rin kasamang nananghalian ng mga magulang nila. Si Ken ang kinuha nilang wedding singer kasama ng iba pang kaibigan ni Javier.
I can’t wait to see the bride and groom” excited na sabi ni flor. Bagaman kagampan na sa panganay nila ni Zandro ay napakaganda pa rin nito sa suot na costume ni snow white.
“don’t get to excited sweetheart. Baka dito mo pa ipanganak ang baby natin.” Tawang sabi ni zandro sa asawa niya habang hawak ang tiyan nito. “be a good boy,baby. We have a wedding to attend to.”
Mula sa kwarto kung nasaan si Pauline naririnig niya ang mga tawanan ng mga kaibigan ni Javier.
Tinignan niya ang sarili sa malaking mirror doon. Napangiti siya habang pinagmamasdan ang sarili sa harap ng salamin. Ang nakikita niya ay isang magandang babaeng handing-handa na sa pagharap sa dambana. She waited twenty-six years for this to happen. Limang taong gulang pa lamang siya ay pinangarap na niyang ikinakasal siya sa lalaking mamahalin nya habang buhay. At ngayon nga, ilang oras na lamang ay matutupad na ang pangarap iyon. Hindi man naganap ang lahat ayon sa pagkakasunod-sunod ng mga pangyayari ang importante ay magkakaroon na ng happy ending ang kanyang kwento. Hindi niya maiwasang balikan sa isip ang mga naganap dalawang taon na ang nakakaraan para kahapon lamang iyon….
to be continue
