I Hate That I Love You

hoofdstuk 13

''wat vooraf ging:

'Wil je wat drinken?' vraagt Ash, als hij de koelkastdeur open doet.

'Hmm, ja lekker. Wat hebben jullie?' vraag ik, over zijn schouder meekijkend. 'O, yum, ijskoffie!!!'

Ash grijnst en geeft me het bakje aan. Ik pak hem aan, maak het open en zet het gulzig aan mijn lippen. 

Yum, wat is dat spul lekker. Ik neem nog een paar slokken en lik tevreden mijn lippen af.

'Hmm...' 

Ash grinnikt en Sam emotieloos aan. 

'Kom we moeten aan ons project werken.' zegt Sam met een stem die geen enkele emotie weergeeft. 

'Yup, ik kom' 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik neem mijn tas en volg Sam een paar hoeken om, een trap op, nog een paar hoeken... en.. weer een trap?! 

'Ehm, Sam, zijn we er bijna?' vraag ik aarzelend. 

'Ja, nog een paar deuren. ' antwoord hij opvallen aardig. En na een paar deuren stoppen we voor een deur die er precies hetzelfde uitziet als alle andere deuren. 

O, gosh, laat het PLEASE niet zijn kamer zijn!! Schiet er door mijn hoofd. 

Ik sluit mijn ogen en kruis mijn vingers.

Please, please, please?!

Ik hoor de deur open gaan, maar open mijn ogen niet.

'Err, Alison? Gaat het?' vraagt Sam geamuseerd.

Voorzichtig open ik een oog en kijk de kamer binnen. Na een paar seconden gaat mijn andere oog ook open. 

De kamer is HUGE!! 

Oké, kleine omschrijving: de muren zijn ongeveer 7x7m en wit. Op de vloer ligt een zwart vloerkleed, zo een als in een kantoor. Er staat een groot bureau met twee stoelen die er erg duur en chic uitzien. Verder nog een raam, en dat was het wel.

Het ziet er in het geheel erg kaal en kil uit.

Geen slaapkamer dus, pfoe.

'Ladies first.' Zegt Sam galant en houdt de deur voor me open. Ik zak iets door mijn knieën, alsof ik een kniebuiging maak, en zegt: 'Danku.' 

Ik ga de kamer in en kijk nog eens om me heen. Veel te groot en kil naar mijn smaak, maar ja. Sam volgt me de kamer binnen. 

'Zullen we dan maar?'

***

Als ik thuiskom laat ik me uitgeput op mijn bed vallen. 

We hebben de hele middag aan een stuk door aan ons project gewerkt. Aan het begin was het nogal awkward om met hem in een ruimte te zitten en serieus te praten en werken, maar later ging het goed en was hij wel aardig en... niet arrogant?

Oké, dat klinkt vaag.

Maar hij was wel gewoon aardig en niet zo sarcastisch enzo... Het enige irritante was dat hij om de 10min. vroeg of ik echt geen zangeres wou worden, en dat hij wel iets zou kunnen regelen voor mij bij zijn platenmaatschappij. 

De eerste 5 keer zei ik gewoon dat ik geen zangeres wil worden, maar hij ging maar door en daarna negeerde ik de vragen gewoon- niet dat het hielp ofzo.

Ik hoor de deurbel gaan, maar doe geen moeite om open te doen. Mijn moeder doet wel open.

'Alison! Britt hier voor jou!' roept ze naar boven.