Аав, ээж хоёр яваад бараг сар боллоо. Бид энэ хугацаанд үнэхээр аз жаргалтай байна...тэднийг ирэхэд энэ бүхэн дуусна гэж бодоход сэтгэл минь өвдөнө.
Өмнөн өөрийнхөө өрөөнөөс гарахыг хүсдэггүй байсан чинь одоо түүний өрөөнөөс гарахыг хүсдэггүй болчихож бурхан минь энэ яг юу юм бэ?
Бид өглөөний 12 цаг болж байхад хүртэл орондоо хэвтэнэ.
Жонхан: чиний арьс яг л жоохон хүүхдийх шиг зөөлхөн юмаа *биеийг минь илэх*
Би: чиний үс юугаар ч зүйрэлмээргүй тийм зөөлхөн *үсийн илэх*
Жонхан: болдог бол чиний бие дотор орчих юмсан...тэгээд үүрд чамтай хамт байхгүй юу
Би: заваан юм...тийм зүйл яаж байх юм..одоо босох хэрэгтэй байхаа
Жонхан: үгүй ээ *хошуугаа унжуулах*
Би: босьё оо гэж хэлэн түүнийг татна.
Бид ороо хураачихаад угаалгын өрөөлүү явлаа. Тэр угаалгын өрөө орохдоо хүртэл намайг тэврээстэй явна.
Би: ядаргаатай биш байна уу?
Жонхан: үгүй ээ гоё байна 😄
Би: тэнэг 😁
Бид толины урд зогсон шүдээ угаан бие биелүүгээ харан инээмсэглэн зогсоно. Энэ цаг хугацаанд биднээс илүү аз жаргалтай хүн байхгүй мэт.
Өглөөний цайгаа ууж байхдаа хүртэл тэр миний гуянаас барин сууна. Бурхан минь энэ хүнийг болиулаад өгөөч...түүнийг ингэх тусам би түүнд өөрөөсөө ч илүү хайртай болох нь байна.
Би: би чамд хайртай
Жонхан: мэднээ 😌
Би: чи ч гэсэн надад хайртай биз дээ
Жонхан: ........
Би: яагаад хариулахгүй байгаа юм
Жонхан: зүгээр л....
Би: яасан надаас уйдчихаа юу?
Жонхан: үгүй ээ
Би: тэгээд яагаад хариулахгүй байгаа юм?
Жонхан: чамайг ингэж хэлэхийг их хүлээсэн шүү И Жихён
Би: тийм гэж үү?
Жонхан: гэнэтийн бэлэг шиг л санагдаж байна
Би: *инээх* Жонхан хэний сахиусан тэнгэр билээ?
Жонхан: Жихёных...Жихён хэний бяцхан гүнж билээ?
Би: Жонханых 😚
