Grant's POV
nakikita kong nasasaktan na si Natalie sa mga pinag gagawa ko.. pero kung hindi ko gagawin yun... hindi lalayo ang loob niya saakin... alam kong konting araw nalang ang natitira saakin... mas nasasaktan ako sa mga pinag gagawa ko sakanya, masama na kung masama..
inaalala ko lang yung sakit na pagdadaanan ni Natalie, once na nawala ako sa mundong ito...
kaya ko sinabi na si Natalie na lang ang mag opera saakin.. dahil alam kong hindi niya gagawin.. at syempre hindi naman ako papayag na sa iba mag paopera... gusto ko ng mapadali ang buhay ko.. ayoko na syang pahirapan pa... ayokong kaawaan niya ko... gusto kong makahanap sya ng mas better saakin... yung hindi siya pahihirapan...
kasama ko ngayon si Natalie... she's too strong.. pano niya nagagawang ingiti lahat sa kabila ng pinag dadaanan namin ngayon? that's why pakiramdam ko.. mahihirapan akong mawala sya saakin..
"babe... gusto ko ng umuwi... please?" sabi ko kay Natalie...
"uhmmm.. babe.. tatanungin ko muna si doc ha? just wait here... okay? muaah!" sabi ni Natalie.. hinalikan niya muna ako sa noo bago sya umalis....
mga limang minuto lang ay dumating na sya...
"babe.. sabi ng doctor next week ka pa makakauwi eh...." sabi niya...
tumahimik na lamang ako
--------------------
a week later...
"babe! makakauwi na din tayo sa wakas! uhmm.. nga usap na pala kami ni tita na ako muna ang mag aalaga sayo.. kaya for the mean time titira muna ako sa inyo..okay ba yun?" tanong ni Natalie...
"what? no way! hindi ka pwedeng matulog sa bahay ko.. malaki na ako.. kaya ko na ang sarili ko" sagot ko kay Natalie..
kaya ko piniling sa bahay na lang dahil ayokong mahirapan sya sa pag aalaga saakin sa hospital.. pati ba naman sa bahay kailangan pa niyang mahirapan? ayoko...
"but Grant..."
"all of my command should be GRANTed..." sabi ko kay Natalie...
nang papasok na ako ng bahay.. ay aalalayan niya sa na ako kaso sinagi ko yung braso na naging dahilan para matanggal yun.. nararamdaman ko na ang paghina ng katawan ko pero ayokong ipahalata iyon..
bubuksan ko na ang door knob..
"SURPRISEEEEEEE!" sabi ng... ng mga pamilya at kaibigan ko....
may mga cake... balloons.. napakadaming foods... parang birthday party ang theme... isa isa silang yumakap saakin.. sina mommy.. daddy.. my friends.. at ng si Natalie na ang yayakap...
"ALL OF YOU! GET OUT OF MY FUCKING HOUSE! NOWWWWW!" bulyaw ko sakanila... biglang nagswitch yung mood ko... malapit na sa puso ng pamilya ko si Natalie.. ayokong mahirapan silang lahat! naiintindihan ba nila yun?
gusto ko ng malayo ang loob ko sakanila... ayokong mahirapan sila dahil saakin.. magmumukha lang akong mahina...isa isa silang umalis pero naiwan si Natalie...
"uhmmm.. Grant... tara.. ka-kain tayo.." pag-aya ni Natalie saakin..
gusto ko ng ilabas ang nararamdaman ko.. kaya naman...
"can't you get it Ntalie? nilalayo ko na ang loob ko sa inyo! please! ayokong mahirapan ka dahil sa tumor na ito.. ayoko na Natalie.. mahal na mahal kita! tandaan mo yan.. but please.. leave me alone.." malumanay na sabi ko kay Natalie...
parang nagtataka pa din ang mukha niya... she's so cute! haaayy..
"okay... pero wag mong asahan na susuko ako sayo.. ikaw lang ang mamahalin ko hanggang sa kamatayann.. bye.. i love you.."
------------------------------
sorry at super ikli.. :) tapos hindi pa ganun kaganda yung chapter.. hayaan niyo po... babawe ako.. sorry at ngayon lang naka update ang lola niyo.. :) votes po sana.. at syempre comments.. comments is my strength eh...
pafollow naman po ako.. please?
--------------> mine_killer27
YOU ARE READING
Hopeless Life
Romance"WALA AKONG KWENTA! WALA! hayaan niyo nalang akong mapag isa! wag niyo ng sayangin ang oras niyo! im worthless! I DONT NEED ALL OF YOUR SYMPATHY! LEAVE ME ALONE!!!!!!!!" yan ang paborito niyang linya.. kung bakit? ating alamin ------------------ FO...
