Hopeless Life

2- Tutulungan Ko Sya

Natalie's POV

"he has a brain tumor... im serious Ms. Buonfiglioli.. his life is now danger.. kaylangan niyang maoperahan as soon as posible.. I tried to talk to him para magpaliwanag pero... hindi ko sya makausap ng matino.. matulungan mo sana sya Ms. Buonfiglioli.." paliwanag ng doctor..

hindi ko alam.. pero hindi ako agad nakasagot... sunod sunod na nag unahan ang mga luha ko... si.. Grant? magkaka.. tumor? pinikit ko ang mga mata ko...

-----flashback--------

2 years ago...

"babe... happy valentines! ilang taon ba kita pwedeng pakasalan? ang tagal naman kasi eh!" pangungulit ni Grant...

"tsupiiiii! babe ka jan! dami mong alam eh hindi pa nga tayo!" sagot ko habang nagbabasa ng libro sa library..

"ehhh... mahal naman eh... please sagutin mo na ko!" ngayon.. tinutusok tusok niya na yung balikat ko gamit ang hintuturo niya..

nakakatuwa naman.. napaka effort nya... napakatagal niya na kong nililigawan pero hanggang ngayon hindi pa rin sya napapagod..

nagulat ako ng..

"bitawan niyo ko! bitawan niyo ko!!!!!!" si Grant... dinukot ng.. hindi ko mga kilalang kalalakihan... napatayo ako bigla at nabitawan ko ang libro na hawak ko...

"bitwan niyo sya!"  pagsisigaw ko!

"NATALIEEEEE! WAG KANG SUSUNOD! KAYA KO TO! HAYAAN MO AKO... JUST STAY THERE! UGHHH! PLEA-SSEEE!" at tinakpan ng itim na tela yung mga mata niya sabay pagsuntok sa sikmura niya.. tumakbo ako at lumapit sa mga kalalakihang nandudugot sa kanya! pero..

"jan ka lang! kung ayaw mong tuluyan namin buhay nito!" banta saakin ng mga kalalakihan.. sa takot ko na saktan ulit nila si Grant ay tumahimik na lang ako..

ang takot ko ay nahahaluhan ng kaba at pagtataka.. sa school? my guard kami..kaya imposible na may makapasok na masasamang loob dito.. at isa pa.. iba ang uniform nila..

nang tatawag na ako ng pulis ay may nag text saakin...

*from: 09*********

= pumunta ka dito sa covered court.. ng mag isa mo lang! wag kang magsasama kundi tutuluyan ko toh!

pagkabaasa ko nun ay agad akong pumnta ng sa covered court.. napakadilim dahil pasado ala sais na ng hapon.. hindi naka open ang mga lights..

hinanap ko si Grant.. tuloy tuloy na tumulo ang luha ko hindi lang dahil sa pag aalala..

kundi dahil MAHAL ko na sya! MAHAL NA MAHAL! 

nang papunta na ako.. nakita ko na nakatali yung gurad sa school namin... kaya naman mas bumilis ang kaba sa dibdib ko...tutulungan ko sana sya kaso nag salita sya na..

"si.. *hik! si.. Grant.. kelangan nia ng *hik! tulong..." pagkarinig ko nun ay lalong bumuhos ang luha ko.. hindi ko na alam ang gagawin ko.. hindi ko na nga alam kung buhay pa kong lalabas mamaya.. pero isa lang ang naisip ko..

KELANGAN KONG MAKITA SI GRANT!

biglang nag ilaw ang paligid ko... pero my nasa gitna ng spot light... nakatalikod ito at nakatali sa isang upuan.. at nakita ko na napakaraming dugo sa sahig...alam ko.. alam ko na si Grant yun.. dahil yung suot niya.. ay yung suot niya rin kanina...

"GRAAAANNNNTTT! IM SORRY.. PLEASE!" sigaw ko habng tumtakbo..

lalong nag unahan ang mga luha ko... hindi ko na nagawang lumapit sakanya dahil sobrang sakit na.. sinong hindi masasaktan pag nakita mong pinahirapan ang taong mahal mo? naiinis ako sa sarili ko! ang tanga ko! TANGA!