A/N:
Hello guys! Ako nanaman po ito. Ang epal niyong author. Huehuehue.
Pero seryoso na tayo. Ahmm.. Alam ko na ang bagal ko na magupdate, really. Umaabot pa ng 2-3 weeks bago pa ako maka-ud and I'm sorry for that. Andami pa po kasing ginagawa sa school. Mga projects, performance task and etc. Nakisabay pa ang Quarterly Exams. So lutang pa po ang utak at hindi pa o wala pang time makapag-sulat po. Sorry.
And sorry po sa part pong ito. Sorry po kung hindi ko mare-reach ang expectations niyo po. Huehue. Kahit po ako, nag-aalangan sa part na ito. Katulad din po ng dati, pasensya na sa mga grammatical errors and sa spelling po. Huhu.
Pero kahit na ganun, sana po ma-enjoy po kayo dito. Salamat!
- - *
Minah's POV
Bigla ko na lang nalaglag ang bote at kasabay noon ay ang biglang pag-sakit ng ulo ko.
Hinawakan ko iyon at piniligpilig ko ang ulo. Oh please. Not now. Huwag please.
"Arghh!" giit ko at tinapik-tapik ko ang ulo ko.
Napaluhod ako sa sahig at ipinikit ang mata ko. Kasabay ng pag-pikit ng mata ko ay siyang paglabas ng iba't ibang klase ng boses.
Boses ng hinagpis. Sakit. At galit.
"Mama! 'Wag kang umalis! Daddy!"
"Umalis na kayo Z! Kami na bahala dito! Go!"
"Mama huwag mo kami iiwan!"
"Let's go Zai!"
"Kill all of them. Now!"
"Please! Tama na! Arrgghh!" hingal-hingal na sambit ko pero hindi parin nawawala ang mga boses na iyon.
I try to open my eyes. Napa-urong ako. My vision becomes red. No.. No.. No..
"Go now Z! Iligtas mo ang buhay niyo ng kapatid mo!"
"Kuya!"
"Stay here Zai! Babalik ang kuya ah?"
"Waahh bitawan mo ako! Mama, Daddy, Kuyaa!!"
"Zai!"
"Please lang! Tumigil kana!" ani ko at inuntog-untog ko ang ulo ko sa sahig.
Naiiyak na ako sa hindi ko malaman na dahilan. Tama na please...
"Noo!"
"Find her now!"
"Remember that I love you and your kuya. Bye Zai.."
"T-tama na..." napahagulgol na ako ng tuluyan at hinayaan ang sarili ko na mabagsak ng tuluyan sa sahig.
Ewan ko ba but my heart is aching whenever I hear those voice.
"Zai, I'm here. Iaalis kita dito."
Iyon ang huli kong narinig bago bumalik ang mga normal ang lahat. Unti-unti na din humuhupa ang sakit ng ulo ko. Pero ang mga luha ko ay patuloy pa rin umaagos palabas ng mata ko. I wipe it out.
Ini-angat ko ang ulo ko and look around. My vision is back to normal. I sighed.
I let myself calm for a minute. Nang maramdaman ko na okay na ako, tumayo na ako mula sa pagkasalampak ko sa sahig at pumunta sa sink.
I washed my face para mahimasmasan ako. Tinungkod ko ang dalawa ko kamay sa sink.
Bakit hindi pa rin nawawala iyon. It's been 2 years nang nangyari iyon saakin but now... Why?
