I Love You since 1892 (Published by ABS-CBN Books)

Kabanata 37

[Kabanata 37]

"Carmela... anak, gumising ka na" narinig ko ang isang malambing na pamilyar na boses na tinatawag ang pangalan ko.

Dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata pero napapikit ulit ako dahil masyadong maliwanag ang paligid. "Ayos ka lang ba anak?" ulit niya pa, napatakip muna ako sa mata ko bago ko iminulat muli ito.

Nagulat ako nang makita ang babaeng di ko inaasahang nakangiti sa tapat ko ngayon.

"Ang laki-laki mo na anak... ang laki na rin ng pinagbago mo" nakangiting tugon ni Mommy Carmenia, napansin ko ang namumuong luha sa kaniyang mga mata habang hawak-hawak na niya ngayon ang pisngi ko sabay yakap ng mahigpit sa akin. Napatulala na lang ako, hindi ako makapaniwala na yakap-yakap ako ngayon ni mommy.

"Talagang malaki ang pinagbago ni Carmela" narinig kong tugon ni madam Olivia na nakatayo na ngayon sa likod namin, dahan-dahan namang kumalas si mommy Carmenia sa pagkakayakap sa akin at inalalayan niya akong tumayo.

Ngayon ko lang narealize na nasa ilalim kami ng isang napakalaking puno na may kulay dilaw na mga bulaklak, sa paligid ay may isang malawak na lupain na kung saan ang ganda ng tubo ng mga berdeng damo at namumukadkad ang mga bulaklak ng sunflower sa buong lupain. Maaliwalas din ang kalangitan, At kapansin-pansin din ang malamig at mabangong simoy ng hangin.

Napatulala ako kay madam Olivia na nakangiti din ngayon, ilang sandali pa ay may apat na babaing nakaputi at limang lalaking nakaputi rin ang naglalakad papalapit sa amin. Nakangiti silang lahat sa akin at parang sabik na sabik na makita ako.

Napahawak na lang ako sa bibig ko nang marealize kung sino ang apat na babae at limang na lalaking iyon... si Donya Soledad/ina, Donya Juanita, Josefina, Sonya, Ignacio, Don Mariano, Sergio, Kapitan Corpuz at Ginoong Valdez.

Patay na silang lahat... ibig sabihin, patay na rin ako?

"Hindi ka pa patay Carmela" sagot ni madam Olivia, at dahil dun gulat akong napatingin sa kaniya, nababasa na niya ulit ang utak ko.

"P-pero bakit ako nandito? N-nasaan ba tayo?" tanong ko, silang lahat ay nasa tapat ko na ngayon. Maaaliwalas na ang itsura nila at parang wala na silang mga problema.

Itnuro ni madam Olivia yung malaking puno na nasa likod ko. "Ang punong iyan ay isang Narra, na sumisimbolo sa katatagan at kalakasang malagpasan ang anumang pagsubok sa buhay, hindi kayang pasukin ng anay ang kahoy ng Narra... kung kaya't walang sinuman ang kayang magpabagsak at pumuksa rito... gaano man kabigat ang mga problema at suliranin, ang taong nagtataglay ng katangian ng isang Narra ay hindi matitinag kailanman" tugon ni madam Olivia. Napalingon naman ako sa puno ng Narra na nasa likod ko, kasabay niyon ang pag-ihip ng malakas na hangin dahilan para maglaglagan ang magagandang bulaklak nito na kulay dilaw.

Anong ibig sabihin ni madam Olivia? Bakit inuugnay niya sa'kin ang puno ng Narra?

Parang may kung ano akong naramdaman sa puso ko habang pinagmamasdan ang punong iyon. Ilang sandali pa naramdaman kong hinawakan ni mommy ang balikat ko dahilan para mapalingon ako sa kaniya. "Malaki ang tiwala namin sa iyo anak... naniniwala kaming mapagtatagumpayan mo ang iyong misyon" tugon pa ni mommy. at binigyan niya ako ng ngiting nagpapagaan sa kalooban ko.

Isa-isa akong napatingin sa kanilang lahat, Napangiti at napatango din sa akin si Donya Soledad, Donya Juanita, Josefina, Sonya, Ignacio, Don Mariano, Sergio, Kapitan Corpuz, Ginoong Valdez at sa huli ay si madam Olivia.

"Adios, Carmela" (Goodbye, Carmela) halos pabulong na tugon ni madam Olivia at ilang sandali pa biglang umihip ang isang napakalakas na hangin at kasabay niyon ay ang paglipad ng mga bulaklak ng Narra na tumangay sa kanila papalayo sa akin.