Het Vampiersverhaal(werktitel)

Hoofdstuk 3: Een middag met Damian.

A/N: Hee lieve lezer(s)!! Hoofstuk 3 is ge-edit! Eindelijk maar toch, hahaha! Ik zal je/jullie niet langer ophouden!! Veel leesplezier!! -xoxo- LadyZoe**

Foto van Damian aan de zijkant!!! Oeeehhhh hottie hea?! :D:D:D --------------->>>>

Die middag, toen Damian Lorraine aan zag komen lopen, begon zijn hart sneller te slaan. Ze was ook zo mooi! Hij was als een blok voor haar gevallen gisternacht...Nouja...als een blok...Als hij heel eerlijk was had hij wel eens naar haar gekeken. Lorraine was op haar beurt zenuwachtig omdat ze niet goed wist hoe ze zich moest gedragen nadat ze hem eerder die middag gezoend had. Ze had er geen spijt van, absoluut niet! Ze wist gewoon niet wat voor houding ze zichzelf moest geven. "Hey" zei Damian toen ze aankwam. "Hey, alles goed?" antwoordde Lorraine. "Ja, met jou?" "Ja...Ehm...Waar gaan we dit keer heen?" zei en vroeg Lorraine. "Geen idee." zei Damian. "Of wou je weer in de keet zitten?" zei hij op plagende toon. "Iew, nee! Die gangen moeten eerst eerst een flinke schoonmaakbeurt hebben voor ik weer een voet in dat gebouw zet." zei Lorraine en ze trok haar neus op toen ze terugdacht aan hoe vies het in die gangen was geweest. "Oke...Een van onze huizen dan maar?" stelde Damian voor. "Is goed. Ik vind dat we naar jouw huis moeten gaan, jij hebt het mijne al gezien" zei Lorraine en ze keek hem aan. "Goed punt. Dan wordt het mijn huis" zei Damian droog en hij liep richting het fietsenhok. "Eh, Damian? Ik...eh...ik ben met de taxi" zei Lorraine tegen zijn rug. "Geeft niet, je kan wel achterop" zei hij en hij liep gewoon door. Lorraine's mond viel open en ze wou klagen, maar ze wou niet als een aanstelster overkomen dus zei ze: "Eh...ok" en liep achter hem aan. Damian pakte zijn fiets, een Gazelle van het nieuwste model, uitgevoerd in marineblauw en zilver. Hij zwaaide zijn been over de stang en draaide zich half om naar Lorraine. "Stap je nu op of spring je?" vroeg hij. "Eh, ik spring wel..." zei Lorraine. "Ok", zei Damian en hij zette zachtjes af. Lorraine rende op haar hakken achter hem aan en sprong nogal onelegant achter op. Nouja, ze zat in elk geval. Damian begon iets sneller te fietsen. Ze sloeg haar arm om zijn middel. "Damian, je moet weten dat ik niet gewend ben om bij iemand achterop te gaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaan" Ze gilde het laatste woord, want hij maakte vaart en ze gingen van een heuveltje af. "Maak je geen zorgen, we zijn er zo" zei hij zonder zijn tempo te verlagen. En inderdaad, tien minuten later kwamen ze bij zijn huis aan. Lorraine stapte af en Damian zette zijn fiets op de stander. "Mooi huis"zei Lorraine. "Dank je." zei Damian en hij stak de sleutel in het slot van de gigantische witte villa. "Kom binnen" zei hij en Lorraine stapte over de drempel. "Zijn je ouders niet thuis?" vroeg Lorraine. "Nee, die zijn er bijna nooit. Praktisch gezien ben ik de enige die hier echt woont" zei Damian en zijn blik verhardde toen hij aan zijn ouders dacht.  "Oh" zei Lorraine. "Dat heb ik ook...mijn ouders zijn altijd op zakenreis.  Ze...ze kijken niet naar me om, hebben geen tijd voor me." zei Lorraine toen met trillende stem. Ze voelde een paar tranen opkomen en draaide zich snel om.

"Snel m'n tranen drogen! Ik lijk wel zo'n aanstellerig rijkeluismeisje dat overal om huilt, bah! Dat ben ik stiekem ook wel maar dat hoef ik hem niet in te wrijven", dacht ze. Ze voelde een warme hand op haar schouder. Damians hand.  Ze draaide zich om en durfde hem amper aan te kijken. Ze schaamde zich kapot. "Lorraine....ben je wel gelúkkig?" vroeg Damian haar. "Je klonk nogal eenzaam" voegde hij er aan toe toen Lorraine hem verbaasd aankeek. Die vraag werd haar nooit gesteld, ze stond er letterlijk van te kijken. Ze besloot om er maar gewoon eerlijk over te zijn. "Ja, dat klopt, ik voel me ook vaak eenzaam..Ik bedoel, tuurlijk heb ik mijn vriendinnen enzo, maar die denken dat ik gelukkig ben omdat ik alles kan krijgen wat er met geld te koop is en dat ik niks te klagen heb. Ik heb geen zin om ze van het tegendeel te bewijzen. Ik hou het allemaal binnen" zei ze, met haar stem nog steeds niet helemaal onder controle. "Jeetje...je moet er echt met iemand over praten hoor, je gaat er aan onderdoor als je het blijft opkroppen" zei Damian tegen haar. Geërgerd door hoe kwetsbaar ze zich had opgesteld reageerde ze het op Damian af. "Ach, wat weet jij er nou van!" Ze begon te huilen. Deze keer liet ze haar tranen de vrije loop. Dan maar een aanstellerig rijkeluismeisje. Ze had het helemaal gehad met dat hele groot houden gedoe. En als ze er niet uitzag, jammer dan. Hij moest haar maar nemen zoals ze was. Op dit moment was ze een wrak. "Integendeel. Ik zeg het juist omdat ik weet hoe het is." zei Damian rustig, haar irritatie negerend. "Wil je erover praten?" vroeg hij. "Ach...waarom ook niet. Niet dat er veel te vertellen valt." zei ze "Maar kunnen we alsjeblieft gaan zitten? Mijn voeten doen pijn." "Oh, ja, natuurlijk, sorry! Loop maar mee" zei Damian en hij liep voor haar uit de woonkamer in. "Ga maar zitten. Wil je misschien wat drinken? Ik heb bijna alles wel in huis qua fris drinken" zei Damian.