Chapter 20
"Ba't ka sumisigaw kanina L.A?" --Dylan
Nagpapalit palit ang tingin nya samin ni Kurt. Hindi ako sumagot.
"Hoy! Napipi ka na ba?" --Dylan
"Tss will you shut up?" --ako
Pinapasok ko na sya. Alangan naman hayaan ko lang sya sa labas ng bahay na nakatayo lang. Mabait ako eh anong magagawa ko.
"Sungit talaga nito." Nakangiti pa sya habang sinasabi yan. Ewan ko ba napipikon ako sa ngiti nitong lalaki na 'to para kasing laging nakakaloko lagi eh. -___-
"Just stay there okay? I'll get snacks. Check those papers, you two. Behave." Tumango lang si Dylan na nakangiti pa rin. Nakakabwisit talaga. Yung isa naman inirapan lang ako. Isa pang nakakabwiset.
Tinignan ko silang dalawa ng matalim bago ako tumayo para kumuha ng snacks. Buti na lang marami pang stocks ng pagkain dito sa bahay.
Nung pabalik na 'ko narinig kong nagsasalita si Dylan kaya nag stop ako at nakinig muna..
"Bakit mo tinutulungan si L.A?"
He didn't answer. He just continue what he's doing. He didn't even look at Dylan. Napakasungit talaga forever. Remind me how did I even love this guy..
"Ang sungit ng babae na yon noh? Buti natitiis mo?" Dylan asked him and again, he didn't answer. Natatawa na 'ko. xD Sobrang opposite ng dalawang 'to.
I saw Dylan scratch the back of his neck.. "Pipi ka ba pre? Sorry. Kahit hindi mo 'ko naririnig, sige sorry pa din. Hindi ko naman alam kasi eh." Gustong gusto ko na talaga tumawa kaya lang baka marinig ako malalaman nilang nakikinig ako.
I sneak a peak and I saw Dylan using sign language. That's when I couldn't help it anymore. I laughed so hard. They both looked at me.
Ansama ng tingin sakin ni Kurt tas si Dylan naman ang clueless ng itsura nya.. Para syang timang. xDDD
"Wag ka ngang nakikinig sa usapan ng iba. Tss." --Kurt
