23.

61.1K 1.7K 70
                                    

Chapter 23

I dreamed about the woman fell off the cliff. Was it a past? From whom? Who's memory was it? Of course, it couldn't be mine.

'Yung nasa loob ako ng katawan ni Reign at ng isa pang babaeng hindi ko kilala, was it the present? How did I manage to get inside their head and listen to everything? I don't know.

I don't know which was the past, which was the present and which is the future. I've been dreaming weird things lately and I don't know if it was just an ordinary dream.

Tyler said I can see the past, present and the future. But the question is; how?

Buong gabi ay hindi na naman ako nakatulog dahil sa sinabi ni Tyler sa 'kin kanina. No'ng kumain rin kami ng hapunan, hindi na nila ako pinaghandaan ng lutong pagkain at sa halip ay puros dugo sa loob ng wineglass ang hinanda nila.

When I closed my eyes and let myself drown with darkness, I could hear a soft sob. Hindi ko alam kung naririnig ba rin 'yon ng iba. Dinilat ko ang mata ko at bumangon. I followed the noise upstairs to comfort Jesse.

Bakit naman siya umiiyak?

Paakyat na ako ng hagdan papuntang third floor nang may humawak sa siko ko. When I looked at my right side, Mario was looking upstairs while his hand's gripping my elbow.

"Hindi gusto ni Hanna na may magcomfort sa kaniya."

"Bakit naman?"

Tinanggal niya ang pagkakahawak niya sa 'kin at tiningnan ako.

"Hindi ko rin alam. Lahat kami'y sinubukang i-comfort siya sa t'wing umiiyak siya pero pinapaalis lang kami."

Umupo ako sa hagdanan at tinitigan ang bintanang nasa tapat ko lang. The moon outside illuminated the dark hallway. I wonder if everyone's asleep or was listening to Jesse's too.

"Bakit naman siya umiiyak? Anong nangyari?"

Mario sat beside me, stared at the light outside and I heard him heaved a sigh.

"She missed her parents," maikling sagot niya. Tumahimik kami ng ilang oras bago muling tumayo. "Goodnight, Luvina."

Anong nangyari sa mga magulang niya? Palagi ba siyang umiiyak? I want to comfort her. I want to hug her just this time, but I'd rather leave her tonight and wait for her to speak.

* * *

Hindi ulit ako nakatulog nang maayos. Kahit na halos tatlong oras lang ang tulog ko, pakiramdam ko gising na gising ang diwa ko nang bumaba ako sa dining hall para mag-almusal.

When I got there, Jesse and Reign's already sitting on their usual seat. Dalawang minuto ang lumipas, sabay na dumating sina Tyler, Christian at Mario. Sir Abcha served the wineglasses each of us and I realized there's someone missing at the end of the table.

Nang matapos kaming mag-almusal ay nagpaalam silang apat na sa living room lang sila habang kami naman ni Tyler ay naiwan sa dining hall, magte-training.

"Ngayon kailangan mong isarado ang isip mo at ang pagpasok sa ibang katawan nang hindi napapansin. A few vampires can actually do that—get inside someone's head and listen to their conversation. Now I have here an eye," Tyler showed me a sculpture of an eye. "Ang mga mata ang may kakayahang makita ang ginagawa ng iba, hindi ang utak. That's why when I stared at Lucianna's eyes, I didn't saw her's but somebody's."

Binaba niya ang sculpture at binuklat ang guide notebook.

"All you need to do is to concentrate. Close your mind and don't let others read it. Again, close your mind. Make a barriers, don't let anybody read your thoughts."

Defying GeekWhere stories live. Discover now