Bewaard (GEPUBLICEERD)

Hoofdstuk 5

"Sorry, sorry, sorry mam, ik ben helemaal de tijd vergeten. De volgende keer zal ik mijn wekker zetten." Zo komt ze de keuken binnenstormen. Het gezicht van haar moeder staat afkeurend, maar in ieder geval niet op onweer. Wanneer ze naar haar vader kijkt ziet ze dat hij dondersgoed weet waar ze was. "Je had je geluid zeker op stil staan?"

Meteen kijkt ze op haar armband. Dat is inderdaad waar. Schuldbewust geeft ze toe: "Dat heb ik expres gedaan, zodat niemand mij kan horen wanneer ik ... in de achterste grot ben." De laatste woorden fluistert ze.

"Waar was je? Toch niet ... Oh Kessia, dat meen je niet. Joseph, wist jij dit?" Haar ouders wisselen een blik die er voor zorgt dat haar moeders uitdrukking dit keer wel verduistert. "Je weet dat ik dat niet wil hebben. Ze is al genoeg in gevaar omdat ze het weet. Ze moet niet het risico verhogen door ook nog eens uren te gaan zitten lezen."

Een smoes verzinnen heeft geen zin. Wat zou ze anders doen in een ruimte met alleen maar boeken?

"En je huiswerk? Daar heb je zeker nog niet eens naar gekeken?"

Hoofdschuddend staart Kessia naar de lege borden van haar ouders. Haar eigen bord is ook leeg, maar dan nog brandschoon. Ze hoort haar maag grommen en kijkt haar moeder smekend aan.

Die staat op zonder haar aan te kijken. "De soep is koud, warm het zelf maar op als je dat wilt."

"Lida ..."

Haar moeder reageert niet op haar vaders sussende stem en kwakt haar bord in de gootsteen, waarna ze de keuken verlaat.

"Het spijt me, pap," fluistert Kessia zonder haar vader aan te kijken. Zal hij nu voor straf de boeken weghalen? Dat kan ze niet laten gebeuren. Hij mag alles weghalen, maar niet 'Portalen'.

Er staat teleurstelling in zijn ogen, maar ze ziet ook dat hij het begrijpt. "Staat het niet op het net?" vraagt hij.

Ze weet wat hij bedoelt en antwoordt: "Deze niet. Alsjeblieft papa, ik moet hem uitlezen."

Wat zal er gebeuren wanneer ze op het eind is? Zal Adwyon dan ophouden met terug praten? Dat idee alleen al is reden genoeg om haar nekhaartjes overeind te zetten. Ze voelt hoe haar spieren zich aanspannen, alsof ze straks een wedstrijd moet houden om als eerste in de grot te zijn. Alsof ze het boek moet redden. Kan haar vader zien wat er in haar omgaat? Ze probeert te glimlachen, maar het lukt niet. Laat hem alsjeblieft niet vragen welk boek het is. Straks haalt hij het weg, als straf, omdat ze te laat was.

"Kessia ..." Zijn mond opent en sluit, alsof hij niet kan beslissen welke zin eerder moet komen. Uiteindelijk zucht hij en zegt: "Laat het niet nog een keer gebeuren. Ik begrijp hoe je je voelt. De boeken hebben een aantrekkingskracht als geen ander. Maar je moeder deelt dat gevoel niet. Voor haar vormen ze enkel een gevaar."

"Maar," Kessia begrijpt iets niet, "mam hoort toch ook bij de bewaarders?" Ergens is het wel stoer. Je ouders die in het geheim bij een groep rebellen horen. Spannend, iets als uit een boek. Ze grimast.

"Jouw moeder is erbij betrokken door mij. De eerste jaren van ons huwelijk probeerde ik het geheim te houden, maar daardoor raakte ik haar, en jou, bijna kwijt."

Daar schrikt ze van. "Dat wist ik niet."

"Nee, uiteraard niet. Maar ondanks dat jouw moeder op de hoogte is van de boeken en sommige andere zaken die de bewaarders beheren – want dit is niet het enige – maakt ze geen deel uit van de groep zelf. Je moet goed begrijpen dat zij het vreselijk vindt dat jij er nu ook bij betrokken bent. En ze is boos op mij omdat het mijn schuld is."

"Maar –"

"Ik heb jouw grot uitgekozen, Kessia. Ik wist dat het de veiligste, geheimzinnigste plaats is in de grotten. Het spijt me dat ik misbruik heb gemaakt van de situatie."