Bewaard (GEPUBLICEERD)

Hoofdstuk 3

Alles is stil in huis wanneer Kessia wakker wordt. De klok zegt dat het vijf uur is, maar voor haar gevoel is het nog steeds middernacht. Waarom is ze wakker?

Het scherm boven haar hoofd is uit en de armband staat op stand-by. Als ze de apparaten aan laat staan, gaan ze na een half uur inactiviteit vanzelf uit. Het kost nauwelijks energie om ze aan te houden, maar ze wordt liever niet wakker van een plotseling schel muzieknummer.

Klaarwakker stapt ze uit bed. Zou de deurvergrendeling al opgeheven zijn?

Haar kleren van gisteren in een hoek schoppend, zoekt ze een nieuw setje uit. Een extra trui kan ze nu ook wel gebruiken, zonder zon is het nog best fris. Op haar tenen sluipt ze naar de voordeur. Een rood lampje knippert en opgelucht blaast ze haar ingehouden adem uit. Als het lampje ononderbroken rood had geschenen, was het huis nog op slot. Nu hoeft ze alleen haar vinger tegen de scan te houden om de deur te openen.

Zou haar vader dit expres hebben gedaan? Hij weet dat ze wel vaker in de ochtend naar de grotten gaat. Er is geen betere plaats om muziek te luisteren dan in de centrale ruimte, maar hij moet toch weten dat dat nu niet haar doel zal zijn? Is dit een test? Ze durft niet te geloven dat hij haar ineens vertrouwt met zijn verboden schat.

Uit de keuken neemt ze een broodje vanonder de doek over de mand waarin haar moeder de restanten van de vorige avond heeft gestopt. Vlug giet ze een beker sap achterover en al kauwend verlaat ze het huis.

---

Het licht van de grot wijst haar de weg, ze heeft haar lamp niet nodig en op haar armband zit een flits met hard geluid dat ze in noodgevallen kan activeren met één toets. Ze heeft het nog maar één keer eerder nodig gehad, toen ze in de avond een poema tegen het lijf liep. Ze was nog nooit zo geschrokken, maar tegelijkertijd was het een schitterend gezicht. Met het verdwijnen van negentig procent van de Amerikaanse bevolking en het verbod op de jacht, daalde de angst voor de mens sterk bij de wilde dieren. De poema was er meteen vandoor gegaan, maar van haar moeder mocht ze pas een half jaar later weer in het donker naar buiten.

Zonder echt op te letten waar ze loopt vindt ze de kleine ronde grot en opnieuw staat ze oog in oog met grote stapels boeken. Een tijdje staart ze er zwijgend naar. Haar vingers plukken gedachteloos aan haar slordige vlecht. De woede van de vorige dag is gezakt, al begrijpt ze nog steeds niet wat er zo betoverend is aan wat ze ziet.

Omdat ze niets beters te doen heeft op het moment begint ze de boeken te tellen. Ze aanraken doet ze niet. Het voelt verkeerd. Weten dat ze hier liggen is al erg genoeg, er één aanraken, oppakken, misschien zelfs openslaan is zoveel kwalijker. Het is verboden om boeken te maken, verboden om ze zelfs maar te hebben. Alle boeken zijn verbrand tijdens de zuivering, als herinnering dat er nooit meer zo'n misbruik mag worden gemaakt van levende bomen. Dat is tenminste wat de regering hen leert.

Het verhaal dat ze van haar vader had gehoord de vorige avond brengt haar nu aan het twijfelen. Hij vertelde haar dat papier lang niet zo kwalijk was. De bossen werden niet zonder pardon verwoest. Er werd met zorg gekapt en herplant. De meeste boeken aan het eind van de eenentwintigste eeuw waren niet eens meer van houtsnippers gemaakt. Het was een onnodige en verkwistende actie geweest om al het papier te verbranden. Daarnaast had het de lucht, die al zo zwaar verontreinigd was, ook geen goed gedaan.

Diep in gedachten verzonken staart ze naar de stapel. Dat er zoveel woede voort kan komen uit zoiets triviaals. Wat is een boek nou eenmaal? Een hoop samengeplakte blaadjes zo te zien, met een harde kaft. Alle verhalen die erin zijn opgeschreven staan waarschijnlijk ook gewoon op het net. Ze schudt haar hoofd. Wat een verspilling.

Een paar tikken op het schermpje van haar armband laten een holografisch toetsenbord verschijnen en ze richt de groene lijnen op de muur naast zich. Hardop leest ze de titel van het bovenste boek voor: "'De Da Vinci Code'." Ze hoeft de titel niet eens in te toetsen, de stemherkenningssoftware doet het soms in de grotten niet vanwege de echo, maar dit gaat goed.