My Roommate Ma LOVE? (ON GOING)

MRML ~ The Past ~

I dedicate this to you...

Thank you for keep supporting my story!

~~~

Jane's Voice :

Sa sobrang sama ng loob ko hindi ko na napigilang umiyak...

Kaya lang naman ako nagpumilit na pumunta ng Pilipinas at pumasok sa school na ito, kahit ayaw nila mommy at daddy ay dahil sa kanya...

Dahil rin sa kanya kaya iniwan ko ang career ko sa korea...

Umaasa ako na makikilala niya ako kahit matagal na kaming hindi nagkita...

At akala ko naalala na niya ang kantang ginawa ko sa kanya noon...

Pero bigo ako...

(hindi ko na naman na pigilan ang pag-iyak... Napaka-iyakin ko talaga...) TnT

*(flashback)*

>>They speak in English but I translate it in Filipino, just understand the writer(me)... XD<<

~6 yrs. old pa lang kami ng una kaming magkita sa Korea...~

"Bata! Anung pangalan mo?"

(Ha? Sino ba siya...)

"Uy... Kausapin mo naman ako... Ibibigay ko sayo itong candy ko pag-kinausap mo ako..."

(he speak in english? Buti na lang marunong din ako... ^_^)

"I'm Soo-Jin... Ikaw?"

"I'm Hiro... Nice to meet you Soo-Jin!"

(smile) ^u^ "Nice to meet too..."

"Oh, sayo na tong candy ko..."

"Hindi okay lang..."

"Sige na tanggapin mo na, tutal kinausap mo naman ako eh... Favorite ko nga palang Japanese candy yan!"

"Japanese candy?..."

"Yes, and I'm a Japanese..."

"Ganun pala, salamat dito ha!"

"Teka, anu yang suot mo? Parang okay yan ha, mukhang mainit sa katawan lalo na't malamig dito..."

"Aah, ito ba? Hanbok ang tawag dito... At tama ka, mainit talaga to sa katawan... ^_^"

"Ahehehe, mukha ka ngang manika eh... Pero bakit ka naka-ganyan? Uso yan ba yan dito?"

"Hindi naman, ito kasi ang tradition costume ng korean's..."

"Wow, talaga?!

Maganda ha.. Eh, bakit ka nga naka-ganyan?"

"Aah... Kasi...

Halika..."

"Ha?! Sandali!

San ba tayo pupunta?"

->> Studio

"Unni!(ate in Filipino)"

"Soo-Jin naman, san ka ba pumunta kanina ka pa namin hinahanap ha...

Magsisimula na tayo wag kanang aalis ha..."

"Opo, Unni"

"Sandali, sino naman yang kasama mo? Ikaw talaga nagdala ka ng kalaro ha...

Bata, umalis ka muna... Mamaya na kayo maglaro ha"

"Po? (hindi ko siya maintindihan, nagko-korean siya eh...)"

"Unni, hindi niya po tayo naiintindihan... Speak in english..."

"Ganun ba... Naku hirap pa naman akong mag-ingles...

Hey you, little boy... Later... Play... With her... Okay?... Just go for today..."

~ha? Anu daw?...~

(kamot ulo)

"Sandali po Unni!"

"Bakit ba?..."

"Di ba sabi mo po, kulang pa ng isa pang extra na bata? Baka pwede po siya..."

"Teka... Oo nga noh?! Tutal wala na tayong oras, sige sabihin ko kay direk..."

~~~

~At ayun nga, minsan ko na siyang naka-sama sa isa sa mga taping ko noong bata ako at yun rin ang araw na nagkaroon ako ng tunay at bagong kaibigan...

Pero mabilis rin lumipas ang masasayang araw at dumating ang araw na kinatatakutan ko,ang araw ng kanyang pag-alis...~

~~~

(iyak-iyak)

"Hiro naman eh... Akala ko ba maglalaro pa tayo?... Ahuhuhu..." ToT

"Soo-Jin, wag ka ng umiyak, magkikita pa naman tayo, next time na pupunta ulet dito si papa sasama uli ako...

Basta i-promise mo sa akin na hindi ka na iiyak ha..."

"Sige na nga... Basta babalik ka ha..."

(sabay pisil sa dalawa kong pisngi)

"Oo... Anata wa tottemo kawaii desu!"

"Ha? Anu ibig sabihin nun Hiro?"

(lumapit siya sa tenga ko at ibinulong sa akin)

"You are so cute..."

(Ewan ko ba, bata lang ako noon pero hindi na nawala sa isip ko ang salitang yon...

Pero ngayon, sa iba na niya sinasabi ang mga katagang yon...

Hindi dapat ako sumuko, alam kong magiging malinaw din ang lahat...

Mabuti pa siguro bumalik na ako dun, baka hinahap na nila ako.) ^_^-

~~~

Kindly VOTE and drop down your Comments here if you like it!

Thank you for reading!