Ματωμένα Ρόδα

Τα Γενέθλια

Το τηλέφωνο στο διπλανό, άδειο, γραφειο δεν είχε σταματήσει να χτυπάει από το πρωί, το επιτακτικό "Ντριιιιιν" έκανε το κεφάλι της να πονά χειρότερα από την ώρα που ξύπνησε πέντε σχεδόν ώρες πρίν.

"Έλεος!"Μουρμούρισε και έκλεισε μάταια τα αυτια της με τις παλάμες της για πολλοστή φορά. Σχεδόν ταυτόχρονα το κουδούνισμα σταμάτησε. Αλλά η ανακούφιση κρατησε σχεδον όσο και ο αναστεναγμός της στην ανάπαυλα.

Η γυάλινη πόρτα του γραφείου της άνοιξε και το λουλουδένιο άρωμα που εισέβαλλε, σχεδόν, στον χώρο την έκανε να φτερνιστεί, "Γείτσες! Κρύωσες Βικούλα?" άκουσε το χαμόγελο στη φωνή της Ειρήνης αλλά δεν πρόλαβε να απαντήσει.

"Είσαι έτοιμη για απόψε; Δεν πιστεύω να το ξέχασες! Μια φορά κλείνω τα 25 και δεν δέχομαι δικαιολογίες για ημικρανίες!"η έκφραση της και τα παγωμένα γαλάζια μάτια της δεν ταίριαζαν με το υπόλοιπο παρουσιαστικό της, ντυμένη με έναλουλουδάτο φόρεμα και τα ξανθά τηςμαλλιά λυτά έμοιαζε με τουρίστρια και όχι για εργαζόμενη σε εκδοτικό οίκο.

Το χαμόγελο ήταν σχεδόν αντανακλαστικό,για να κρατηθεί η ισσοροπία μεταξύ τους,"Μήπως σου έπεσε πολύ άρωμα το πρωί?"η ερώτηση ήταν μια απέλπιδα προσπάθειανα αλλάξει η κουβέντα που όμωςυπογραμμίστηκε από το επόμενο φτέρνισματης Βίκυς.

"Γείτσες...Δεν ήξερα οτί είχες αλλεργία στα αρώματα!"η ανυσηχία της εμφανής έκανε τη Βίκυ νακουνήσει αρνητικά το κεφάλι της ενώέτριβε τη μύτη της με ένα χαρτομαντηλο.

"Όχι,ίσως κάποιο έλαιο... δεν το χω ψάξει καιποτέ." χαμογέλασε πιο ανοιχτά, οπονοκέφαλος εξασθενούσε επιτέλους, τααναλγητικά έπιασαν μετά απο 2 ώρες."Πάντως δεν το ξέχασα... και αυτό είναιγια σένα.." σηκωθηκε και περπατωνταςπρος την Ειρήνη της πρότεινε ένα μικρόκλειστό κουτί ντυμένο με γαλάζιο χαρτίπεριτυλήγματος και μια μεγάλη ρόζκορδέλα, "Ελπίζω να σου αρέσει..." είπεπεριμένοντας την να το πάρει.

"Ευχαριστώ!"είπε ξέπνοη αλλά κούνησε το κεφάλι της,"Αλλά θα το πάρω το βράδυ! Μαζί με ταυπόλοιπα δώρα!" η έκφραση της ξαναγινεεπιτακτική. Δεν θα δεχόταν καμίααντίρρηση.

"ΒρεΕιρήνη...." η Βίκυ προσπάθησε να βρειμια δικαιολογία,έναν πειστικό λόγο γιανα αποφύγει την βραδινή έξοδο και ηαλήθεια ήταν πως το στομάχι της είχεδεθεί κόμπος στην σκέψη εκείνης τηςεξόδου.

Ηαίσθηση του κρύου ιδρώτα στην πλάτη τηςκαι το προαίσθημα πως κάτι θα άλλαζεδραματικά εκείνο το βράδυ δεν την είχαναφήσει από την προηγούμενη μέρα και όσοπλησίαζε η ώρα τόσο πιο έντονο γινόταντο συναίσθημα του φόβου, του πανικού,που έκανε τις παλάμες της να ιδρώνουν.