I Hate That I Love You [Hiatus]

♪ Chapter 52: Step Eight. Right?

Jene's POV

Napatingin ako sa hagdan. Magtatanghali na hindi parin siya nababa. Tulog pa kaya yun? baka kung ano nang ngayare dun.

Gusto ko na kasi gawin yung step 8. Malapit na ako matapos, and…konti nalang din bumabait na si Luhan. 

Dahil hindi na rin ako mapakali nagpadesisyunan kong umakyat na. Okay lang kaya siya?

Dahan-dahan kong binuksan ang kwarto namin at nagkita ko siyang nakahiga. Nakatakip ang kamay niya sa ulo niya.

Dahan-dahan din akong lumapit sakanya “B-baby doll?”

Bigla siyang gumalaw at natanggal yung kamay sa muka niya. Minulat niya nang onti yung mata niya at tumingin sakin. Ako naman umupo lang sa tabi niya. “okay ka lang?”

Tumango naman siya nang konti. “m-masakit lang nang k-konti ulo ko”sabi niya.

“ha?!”  medyo napasigaw ako. Masakit ulo niya?! “bakit hindi ka nagsasabi!? Saglit lang!”

Masmablis pa sa alas-kwatro tumakbo ako pababa nang hagdan. Pumasok nang banyo at tinignan sa medicine kabinet kung merong gamot sa sakit nang ulo.

AISH. Baka naiistress na yun sakin.

Salamat sa dyos at merong gamot. Kinuha ko yun at tumakbo ako sa kusina. Naglagay ako nang tubig sa baso at tumakbo ulit sa kwarto.

Pagpasok ko nakahiga parin siya pero nakatingin siya sa pinto, baka hinihintay niya akong bumalik. Matagal ba ako masyado? “sorry, naghanap pa ako nang gamot.” Sabi ko tapos tinulungan ko siya umupo

“M-masakit lang ang ulo ko. Wala naman akong sakit” sabi niya habang nakaupo.

Umupo din ako sa kama at nagcross-arms “Maysipon ka. Naririnig mo ba yang boses mo? May sipon ka, masakit ulo mo, pwede kang magkasakit dahil jan! Magiisip ka nga”

“Pero sanay nanaman ako. M-madalas naman toh eh. Lalo na pag nasosobrahan sa practice” pag-rereason out niya.

“so ibig mo sabihin pag ganyan ka pinapabayaan mo lang?!” tumago lang siya. *plook* binatukan ko nga

“aray!” ungol niya. AYYYYY! Oo nga pala masakit nga pala ulo niya. BALIW JENE, BALIW!

“SORRY! Hindi ko sinasadya. Ikaw naman kasi. TSK.” Hinimas-himas ko yung part na binatukan niya. Shunga ka talaga Jene Adrienne Lee.

Kinuha ko yung gamot at binuksan ko yun. “yan, inumin mo tapos matulog ka ulit, gigisingin kita mamaya para kumain.” Inbot ko sakanya. Ininom naman niya.

Kinuha ko yung baso at binigay yon sakanya. Hinawakan niya pero hindi ko binitawan tinulungan ko siyang uminom. “dahan dahan.” Sabi ko tapos sinahod ko yung kamay ko sa may baso kasi baka may tumulong tubig.

Tapos niyang uminom, tinulungan ko na siyang humiga ulit. Habang inaayos ko yung kumot niya “aning ka na talaga Adrienne. Normal lang to, k-kaya ko naman eh”

“SHUSH!” Nilagay ko yung kumot sakanya. “yan, okay lang ba sayo yung temp? gusto mo lakasan ko yung aircon? Mainit.” Ewan hindi ko lang kasi talaga mapigilan mag-alala. Feeling ko ako yung dahilan kung bakit siya naiistress eh.

“I’m fine. Thank you” sabi niya tapos ngumiti siya. I cant help but smile back. I used to hate his smile, his laugh too. And those round eyes, that small nose, fine lips. I used to hate those things. I used to hate him.

“I’ll be back later” sabi ko sakanya then tumayo na ako, pero nagulat ako nang bigla niyang hawakan ang kamay ko. Napatingin ulit ako sakanya, umupo ulit ako sa kama.

“w-why are you doing this?” sabi niya. Why am I doing this? Kasi gust—kasi kailangan.

“because…” kailangan at gusto ko. Gusto kong gawin to. I leaned in and placed a kiss on his forehead “because I care. Sleep tight baby doll”

Tumayo na ako at dali-daling lumabas. Sinarado ko ang pinto at sumandal ako dun “what did I just do?” Napahawak ako sa dibdib ko “AISH! Kumalma ka nga. Ako natatakot para sayo eh” puso ko yung kinakausap ko. Ang bilis eh.

Napapikit ako. Jene Adrienne Lee, anong nagyayare sayo?

Mga limang minuto akong ganun bago ako umayos nang tayo.

Minulat ko ang mga mata ko then I saw the door infront of Luhan’s room. The door of his room. Ilang linggo na ba kami ni Luhan dito? 4? 8?Hindi ko alam. I cant keep count. Basta alam ko matagal-tagal na rin kami dito.

Dahan-dahan akong naglakad papalapit dun sa pintong yun. Since first day…hindi na ulit ako nakapasok dito. I never saw his face again. Tinanggal ni Luhan lahat nang muka niya sa bahay na toh.  Lahat nang magpapaalala sakanya tinago ni Luhan lahat sa kwartong to na kahit kailan hindi ko ulit nabuksan.

Tumigil ako sa harap nang pinto. Kaya ko na ba? Jene…kaya mo na ba ulit?

Byun Baekhyun. Napakunot ang noo ko. Since first day…ngayon ko lang ulit naisip ang pangalan niya. “Clyde Haris Fontillejo” ngayon ko lang ulit siya inalala. 

Eversince dumating kami dito kinalimutan ko na may Baekhyun. Kailangan eh. Wala muna akong inisip kungdi ang sarili ko at ang ikakasaya ko.

Ngayon? Ano nang magyayare ngayon? Mahal ko panaman si Baekhyun diba?

Will I take the risk? Nahh~ maybe. It’s now or never.

I open this door and again I open my heart to Baekhyun. I open this door and hope that he’ll wake up again. I open this door and love him again. Open this door now like my heart or I let…before someone else takes over the beating organ in my chest.  

Hinawakan ko yung door knob. Kaya mo yan Jene.

One…

Two…

Thre--

“JENE!” napalingon ako. Luhan. Sumigaw si Luhan sa kwarto.

Binitawan ko yung door knob at tumakbo sa kwarto ni Luhan. Nakita ko siya. Nakaupo sa kama. He was breathing heavily and he’s eyes were wide.

“okay ka lang?!” dali-dali akong tumakbo sakanya. Umupo ako sa kama. He was sweating. Napatingin siya sakin tapos bigla niya akong niyakap. Nagulat ako pero hindi ako pumalag and instead I hugged back. “w-what happened?”

“thank god it’s a dream” he whispered then humigpit yung yakap niya. Bad dream. I pat his back to make him calm down.  

“Okay lang…andito ako.”

Mga ilang munuto kaming ganun bago siya humiwalay. Humiga siya ulit pero this time hinila niya rin ako pahiga. Hinila niya rin ako papalapit, hinila niya ako hanggang sa katapat na nang ulo ko yung dibdib niya “stay…please”

Napakagat ako nang labi ko. I close my eyes and sighed. I nodded then snuggled up on his chest.

He’s heart. Ang bilis nang tibok. I couldn’t help myself but put a hand on his chest. I want to feel his heart beat. Funny, kasing bilis nung akin kanina…at ngayon.

I looked up and he had his eyes closed already. I’m doing this because of the mission. I’m doing this because of Step 8. I’m doing this to prove that I care. Right?