Rich Vs Poor ( Most Talented School Edition)

Chapter 26: The First Encounter

ANASTASIA's POV

O_______O! What the? No! Sana hindi siya iyon! Sana nananaginip lang ako.
Okay i need to calm down. Baka nag-malik mata lang ako.

"Naaalala mo paba ako... Chi?"

Holy macaroni! N-no this is not right. I need to calm down. Hindi na ako affected. Okay lang ako

*stare* -----> o_o

Shocks! Siya nga! What to do? What to do?!

"J-jin..."

Oh no... Tinakpan ko bigla ang bibig ko. Ano ba iyan. Bakit pa kasi bigla lumabas sa bibig ko pangalab niya eh. Mamaya kung anu-ano isipin nito. Ayan tuloy naka-ngisi siya. Sarap lang hampasin eh no. Eh sa totoo nga kasalanan niya kung bakit masakit ulo ko eh.

"Buti naaalala mo pa ako.. Chi.."
.............
"Miss na miss na kita"
.............
"Ano ba chi? Ganyan kana ba katigas? Ganyan nalang ba tayo?"
..............
"Putang ina! Magsalita ka!"
Nakakatakot siya.. Pag ako lalaban sakanya matatalo at matatalo padin ako. Siyempre babae padin ako at lalake siya. Saka kilala ko na ugali niya. Kung dati konti lang takot ko sakanya ngayon sobra na. Nag iba siya.. Mas LUMALA siya. Ayoko nang ganitong feeling. Nakakatakot..

"A-ano B-bakit.. Y-yon?"
Nauutal utal kong sabi.

"Miss na kita"

Nagulat ako. Bigla niya akong niyakap pagkatapos niyang sabihin ang salitang iyon. Ang higpit nang yakap niya. Halatang umiiyak. Kahit pala masamang tao umiiyak. Nakaramdam ako nang awa sakanya. Tutal naging kaibigan ko naman siya dati. Pero hindi ko parin siya papatawarin nang Basta-basta. Hindi pa ako handang patawarin siya.

"S-sorry.. Chi.. Sorry na oh.."
............
"*sob* S-sorry... Sorry..sorry sorry sorry.. Sorry.. Hindi ko naman.... Sinadya.. Sorry na...."

Hindi ko alam ang gagawin ko. Naging kaibigan ko din naman siya. Pero hindi ko padin siya mapapatawad e. Pero naiyak siya. Ano ba naman Ito. Ano ba yan!

"P-please *sob* *hik* sorry *sob* na.."

Humahagul-gol na siya. Wala akong magawa kundi ito Lang.

"Shhhh~ do not cry~ andito ako. I'll never leave your side. Lalalalala~ lalala~ hmmmmm~ lalalalala~ you know I know~"

Habang kinakanta ko iyon. Pina pat ko ang ulo nya na parang aso pati rin ang likod niya. Saka niyakap ko din siya. Saka ginulo-gulo ang buhok niya. Ewan ko pero feel ko nagulat ata siya, Kasi hindi siya nakibo.

"Jin hindi man kita mapapatawad ngayon, pero malay mo sa tamang panahon at oras, ayos na tayo"

Hindi padin siya nakibo kaya pinagpatuloy ko.

"Alam kong may ginawa kang kasalanan sakin, Pero tandaan mo sa tamang panahon mapapatawad din kita.. Jin"

And with that kumawala na ako sa yakap niya. Kitang kita ko na gulat padin ang expression nang mukha niya. Kaya nginitian ko nalang siya, nung mahigit limang minuto na ang lumipas. Napansin ko hanggang ngayon wala parin siya sa sarili niya. Kaya napag isipan ko nang umuwi na. Baka mapagalitan pa ako e. Malapit na kasi dumilim, ibig sabihin mag ga-gabi na.

"Uwi na ako ha? Ingat Jin"

Yun nalang ang sinabi ko sakanya. At saka'y umalis at naghanap nang tricy pauwi. Pero bago ako umalis tinitigan *ehem* tinignan ko uli siya. Pero ewan ko? Parang nakita ko siyang ngumisi at nag smile. Yung mala-demonyo. Pero hinayaan ko nalang. Baka guni-guni ko lang iyon. Nakauwi na ako sa bahay. Nag mano na ako atsaka nagbihis at naligo ulit. Pagkatapos ay natulog na ako. Wala nang kain kain. Masakit parin ulo ko, lalo na at bumalik na siya... Si jin Tuazon, o mas kilala bilang Jinneigh Q. Tuazon.
--

PLEASE VOTE

COMMENT

AND BE A FAN

OYASUMI MINASAN 😘