De druppel - Flikken Maastricht

4

Met z'n handen in de zakken van zijn joggingbroek liep Wolfs de trap af. Hij was wakker geworden door wat gestommel beneden, waaruit hij opmaakte dat Eva ook al wakker was. Zij moest tenslotte gewoon werken.
'Hé,' zei hij met een schorre ochtendstem toen hij haar bij het aanrecht zag staan.
'Hé, lekker geslapen?' Ze was bezig de vaatwasser uit te ruimen.
'Ja, op zich,' zei hij schouderophalend. Sloffend liep hij naar het aanrecht en pakte 2 boterhammen voor het ontbijt. Ook pakte hij een of andere parmaham uit de koelkast en belegde daar zijn broodje mee. Zittend aan de eettafel at hij het op.
Glimlachend keek Eva toe hoe hij het naar binnen werkte. Met een kop koffie in haar hand liep ze naar hem toe en leunde vlak naast hem tegen de tafel.
'Goed kauwen hè. Dat is belangrijk voor je maag,' klopte ze zachtjes op zijn buik.
Hij trok zich er niks van aan en ging verder waarmee hij bezig was. Sterker nog, hij pakte de kop koffie uit haar handen en dronk die helemaal leeg. 'Daar was ik nou net een toe,' zette hij met een klap het lege kopje neer.
'Nou ja, zeg.' Haar stem klonk verontwaardigd, en terecht.
'Wat?' Met een triomfantelijke grijns op z'n gezicht stond hij op en liep weg, naar boven.

'Wat doe jij nou?' vroeg Eva verbaasd toen haar partner, aangekleed en al, bij haar in de auto stapte.
'Thuis zitten is niks voor mij,' was zijn conclusie.
Ze moest hem gelijk geven, zij dacht er ook zo over. In dat opzicht leken ze wel op elkaar.
'Op één voorwaarde. Je gaat niet in de auto kotsen,' wees ze dreigend maar lachend in zijn richting.
'Oke, afgesproken.'
'Anders-'
'Ja, anders zal ik het zelf opruimen.'

'Marion, je kan hier blijven. Meneer hier heeft besloten dit zaakje over te nemen,' wees Eva met haar twee wijsvingers naar Wolfs. Marion zuchtte.
'En dan mag ik zeker bureauwerk gaan doen. Ja, daag. Ik ga gewoon m-'
'Hé, Marion!' stond Romeo opeens achter haar. 'Ik kom weer werken.'
'Jammer genoeg kan je nu niet meer mee,' fluisterde Eva in haar oor waarna ze Wolfs aan zijn jas mee trok om weer te vertrekken.
Met een glimlach op zijn gezicht stapte hij naast Eva in de auto. 'Het lijkt wel zieke-politieagenten-komen-werken dag.'
Eva grinnikte. 'Inderdaad.'

Op een ritmisch tempo van eerst 3 klopjes en daarna 2, klopte Eva aan bij de hotelkamer die door was gegeven. Als het goed was, was Raphael hier.
De deur werd open gedaan door een jongeman van een jaar of 19. Hij hield de deur een kleine 10 centimeter open, alsof hij eerst wilde zien wie ervoor stond.
'We zijn van de politie. We willen wat vragen stellen. Mogen we even binnen komen?'
Eva en Wolfs werden binnen gelaten waarna ze beide op een stoel aan de eettafel gingen zitten.
'Jij bent Raphael Barink, de vriend van Yara, toch?' begon Eva het gesprek.
Raphael glimlachte flauw. 'Ja, dat klopt.'
'Ben je op de hoogte van haar verkrachting?'
De jongen knikte miniem.
'Waar was jij toen?'
'Hier, in het hotel.'
'Is er iemand die dat kan bevestigen?' Eva keek hem doordringend aan.
'Nee,' zei hij op een vragende manier alsof hij wist dat er risico's aan hingen.
'En Yara, waarom ging ze hier weg?'
'Ik weet niet,' haalde hij zijn schouders op. 'Ze wou een ommetje maken.'
Eva ging wat verzitten. 'Hebben jullie weleens seks gehad?'
Raphael's ogen gingen van Eva naar Wolfs en weer terug.
'Weleens aanraken en zo, maar niet echt seks.'
'Zou je dat willen?'
Weer haalde hij zijn schouders op. 'Op zich.'
Peinzend beet Wolfs op de binnenkant van zijn wang. Hij legde zijn handen gevouwen voor hem op de tafel en richtte zijn blik op Raphael.
'Waarom zit jíj hier in dit hotel?'
'We zijn de boel thuis aan het verbouwen. Ik zit hier op kosten van mijn ouders.' Dit was het eerste dat hij zei wat vol overtuiging klonk.
'We weten genoeg.' Eva stond op en legde haar hand op de schouder van Wolfs. 'Kom je?'